Ο Mischa Maisky και ο Μύρων Μιχαηλίδης

Ήμουν διστακτικός στο να πάω να παρακολουθήσω την Κρατική Βορείου Ελλάδος, αλλά μετά σκέφτηκα, what the heck? έρχεται ο Mischa Maisky να παίξει δύο βήματα από το σπίτι μου και δεν θα πάω; Έτσι λοιπόν εχθές Τρίτη 2-4-8, παρακολούθησα την Κρατική Βορείου Ελλάδος υπό τον Μύρωνα Μιχαηλίδη.

Ξεκίνησαν με την Νύχτα στο Φαλακρό Βουνό του Musorgsky. Λίγο αταίριαστη μου φάνηκε η ερμηνεία του Μιχαηλίδη. Το πήγε πολύ γρήγορα και σε πολλά σημεία έχασε το υποβλητικό του ύφος (το έργο) και νόμιζες πως πρόκειται για χορευτική μουσική. Επίσης η ορχήστρα έδειξε αρκετή αδυναμία να χειριστεί τα dynamics του έργου – έπαιζαν εντελώς επίπεδα είτε το ίδιο δυνατά φόρτε είτε το ίδιο σιγά πιάνο. Επίσης, σε πολλά αργά σημεία φάνηκε να πλαδαρεύει και να δείχνει αμηχανία για το πως πρέπει να συνεχίσει.

Αναμενόμενη πάντως η απόδοση. Κάτι διαφορετικό θα ήταν ευχάριστη έκπληξη η οποία δυστυχώς δεν έγινε.

Στη συνέχεια μας έπαιξαν το Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα αρ. 1, έργο 107 του Σοστακόβιτς, με τον Mischa Maisky στο τσέλο. Πολύ καλός ο Maisky, «έκρυψε» σε μεγάλο βαθμό την μετριότητα της ορχήστρας και μας χάρισε μια πολύ καλή εμπειρία. Σημαντική προσωπικότητα και όχι μόνο στο χώρο της μουσικής δημιούργησε αρκετό hype γύρω από το όνομά του με την έλευσή του στη χώρα μας. Θυμάμαι να άκουσα μάλιστα μια συνέντευξη που είχε δώσει στο Τρίτο στο Διονύση Μαλούχο και μου είχε προκαλέσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Έντονη σκηνική παρουσία, παρά τα 60 χρόνια του. Με πλούσια κόμη και look 60s – ie γερασμένο παιδί των λουλουδιών – κέρδισε και με το παραπάνω το χειροκρότημα του κόσμου. Ήταν πολύ ελκυστική φιγούρα με το εκκεντρικό του σακάκι (το σακάκι από το σμόκιν του ήταν ένα μπλε ριγέ ύφασμα που από μακριά έδειχνε σαν να ήταν τζην :-) και το «χάσιμο» που έδειχνε στις στιγμές έντασης. Στα highlights της βραδυάς ο διάλογος που είχε με το κόρνο (νομίζω στην cadenza ήταν;). Και μπράβο και στο κόρνο – γενικά τα κόρνα της ορχήστρας ήταν πολύ καλά.

Μετά το διάλλειμα μας έπαιξαν την Παθητική του Tchaikovsky. Έργο πασίγνωστο, πολυπαιγμένο, και ως εκ τούτου και αρκετά απαιτητικό. Δυστυχώς οι αδυναμίες της ορχήστρας εμφανίστηκαν στο μέγιστο βαθμό. Αν και τελικά το πρόβλημα ήταν μάλλον του μαέστρου παρά της ορχήστρας. Δηλαδή όταν παίζουν όλοι μαζί φορτίσσιμο, φυσικό είναι τα χάλκινα (που ήταν και πολυάριθμα) να σκεπάσουν σχεδόν τα πάντα – αυτός ήταν ο σκοπός του; Επίσης η αμηχανία στα χαμηλά περάσματα που νόμιζες πως η ορχήστρα έπαιζε του κεφαλιού της, αδυναμία του μαέστρου δεν είναι; Το να βγαίνουν σε πρώτο πλάνο μουσικές φράσεις που ο ρόλος του είναι καθαρά υποστηριχτικός αδυναμία του μαέστρου δεν είναι; Ομολογώ πως με εκνεύρισε.

Anyaway. Αυτά.