Όταν στο όμορφο ανθισμένο λιβάδι κρύβετε το πουλί ανάμεσα σε άνθη και φυλλωσιές, πιο γλυκό γίνεται το τραγούδι του

Εξαιρετικός ο Ιούλιος Καίσαρ στην Αίγυπτο που παρακολούθησα το Σάββατο (15-3-8) που μας πέρασε, στο Μέγαρο Θες/νίκης (83). Είναι αλήθεια πως υποπτευόμουν πως θα ήταν καλή παράσταση, αλλά δεν την περίμενα τόσο καλή. Ο λόγος βέβαια που αποφάσισα να πάω Θεσ/νίκη περιμένοντας πως θα δω κάτι καλό, δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Πέτρου. Όσες φορές τον έχω παρακολουθήσει ήταν πάντα σε πολύ ψηλό επίπεδο και έχω αρχίσει πια να θεωρώ το όνομά του εγγύηση.

Όμως στην συγκεκριμένη παράσταση δεν ήταν μόνο ο Πέτρου και η Ορχήστρα Πατρών που είχαν πολύ καλή απόδοση. Όλοι - σχεδόν - οι συντελεστές της παραγωγής συνέτειναν στο να έχουμε ένα ιδιαίτερα καλό αποτέλεσμα. Μια σύγχρονη παραγωγή που όμοιές της έχω δει μόνο στην Γερμανία.

Η υπόθεση είχε μεταφερθεί σε μια πιο σύγχρονη εποχή. Ταυτόχρονα πολλά αναχρονιστικά στοιχεία (πχ πολλές ενδυμασίες) έκαναν αρκετά αόριστο τον προσδιορισμό της εποχής. Ωστόσο έκαναν αρκετά ενδιαφέρουσα την αισθητική του όλου θεάματος και ταυτόχρονα προκαλούσαν αμηχανία και προβληματισμό στον θεατή.

Η όπερα ξεκίνησε με την επίσκεψη του Καίσαρα στην Αίγυπτο. Επίσκεψη που καλύπτονταν από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης – μάλιστα σε μια οθόνη εν είδει CNN Breaking News φαίνονταν η κάλυψη του γεγονότος. Με τον ίδιο τρόπο στο τέλος καλύφθηκε και το ερωτικό ντουέτο Καίσαρα – Κλεοπάτρας, δηλ. απ’ ευθείας από την τηλεόραση. Μάλιστα παρουσιάστηκε σαν τους γάμους του Καίσαρα με την Κλεοπάτρα :-)

Η όπερα δεν ξεκίνησε καλά. Ο Πέτρου ήταν διστακτικός και η Ketevan Kemoklidze στον ρόλο του Καίσαρα ήταν απογοητευτική. Σχεδόν δεν έβγαινε η φωνή της. Η πολύ καλή άρια της οργής του Καίσαρα όταν του παρουσιάζουν το κεφάλι του Πομπηΐου ("Empio, diro, tu sei"), άρια αρκετά γρήγορη, ενθουσιώδης και κατάλληλη για να ξεσηκώσει το κοινό, ήταν μετριότατη. Στο ίδιο διστακτικό πνεύμα και η πρώτη άρια του Σεξτου ("Svegliatevi nei core") . Δύο αρκετά αβανταδόρικες άριες οι οποίες δυστυχώς πέρασαν ανεκμετάλλευτες. Στα παραπάνω συνέτεινε και η ανεπαρκέστατη ακουστική της αίθουσας, πού θυμίζει μάλλον κλειστό γυμναστήριο.

Ωστόσο οι υπόλοιποι ήταν καλοί. Τόσο η Ειρήνη Καραγιάννη ως Κορνηλία όσο και ο Πωλ Ζαχαριάδης ως Πτολεμαίος. Ιδιαίτερα ο δεύτερος, ήταν πολύ καλός. Αν και παρουσιάστηκε ως καρικατούρα ποτέ δεν ξέπεσε σε γελοιότητα, αλλά μάλλον σαν να ήταν το spoiled brat, το οποίο έτυχε να είναι βασιλιάς. Πολύ πετυχημένη η προσέγγιση, η οποία φάνηκε να λειτούργησε με το παραπάνω.

Η όπερα πήρε την ανιούσα με την εμφάνιση της Κλεοπάτρας. Η Κασσάνδρα Δημοπούλου ήταν καταπληκτική. Οδήγησε ολόκληρη την παράσταση σε ένα πολύ ψηλό επίπεδο και η δική της παρουσία ήταν, χωρίς υπερβολή, θριαμβευτική. Μετά την πρώτη της άρια ("Non disperar, chi sa?") απέκτησαν όλοι αρκετή αυτοπεποίθηση και κινήθηκαν σε άλλα επίπεδα.

Ο Πέτρου και η ορχήστρα άρχισαν να παίζουν πολύ καλύτερα, με αρκετά μεγάλη αυτοπεποίθηση, καθαρές μουσικές φράσεις και καλό ξεκάθαρα μπασίματα. Οι τραγουδιστές επίσης ανέβηκαν, η Θεοδώρα Μπάκα μάλιστα ως Σέξτος κατακόρυφα.

Η Δημοπούλου έκανε λοιπόν πολύ πετυχημένο ντεμπούτο στον ελληνικό χώρο. Πολύ όμορφη ως παρουσία, τραγουδούσε, χόρευε, έκανε ακροβατικά (στο τέλος μάλιστα έκανε και μια τούμπα!), υποκρινόνταν και όλα τα έκανε πολύ καλά. Πήρε την ομάδα στα χέρια της και την οδήγησε στην νίκη (για να χρησιμοποιήσω και λίγη αθλητική ορολογία :-) Πως πρόκειται για μια καλλιτέχνιδα που αν συνεχίσει έτσι θα αφήσει εποχή (δίπλα φαίνεται με τον "αδελφό" της σε χαρακτηριστικό στιγμιότυπο -σορρυ δεν ξέρω να βάζω λεζάντες :-| )

Πολύ καλά επίσης τα σκηνικά καθώς και η σκηνοθεσία. Έδωσαν μια παράσταση με πολύ κίνηση με δυνατές σκηνές και παρά την μεγάλη διάρκεια κρατούσαν με το παραπάνω την ένταση και το ενδιαφέρον του θεατή. Βεβαίως αυτό πιστώνεται πρωτίστως στην αριστουργηματική μουσική του Handel και στο λιμπρέτο του Nicola Francesco Haym. Αλλά νομίζω πως η σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρης εκμεταλλεύτηκε και επεξέτεινε τις καλές ευκαιρίες που της δόθηκαν μέσα από το έργο.

Οι χορογραφίες της Βάλια Παπαχρήστου επίσης μου άρεσαν αρκετά. Τόσο οι ακόλουθες της Κλεοπάτρας όσο η ομάδα των cheerleaders ήταν αρκετά πετυχημένες και με μεγάλη δόση χιούμορ.

Στα αρνητικά πάντως του περιβάλλοντος εκτός από την κακή ακουστική της αίθουσας να πιστώσω και την συμπεριφορά του κοινού το οποίο συνέχεια μίλαγε κατά την διάρκεια της παράστασης. Σε κάθε παύση άκουγες από κάτω ένα συνεχές μουρμουρητό και μάλιστα σε αρκετή ένταση. Πολύ εκνευριστικό! Επίσης στην Τρίτη πράξη η αίθουσα παρά το εικαστικό και μουσικό υπερθέαμα είχε μισοαδειάσει. Τι να πω. Νόμιζα πως 3 παραστάσεις είναι πολύ λίγες αλλά τελικά ίσως να είναι υπεραρκετές. Εμένα πάντως μου φάνηκε πως είναι παραγωγή ικανή για πετυχημένη διεθνή καριέρα.

Να σημειώσω επίσης την πολύ εντυπωσιακή σκηνή με την on-stage εννιαμελή ορχήστρα – πρωτοτυπία του Χέντελ. Συνόδευαν μια άρια της Κλεοπάτρας ("V'adoro, pupille") και συμβόλιζαν της 9 μούσες. Η σκηνή είχε μεταφερθεί σε ένα καμπαρέ όπου στην σκηνή του η Κλεοπάτρα τραγουδούσε και χόρευε με την ορχήστρα του καμπαρέ να την συνοδεύει. Καταπληκτική σκηνή!

Εν κατακλείδει μια πολύ καλή παράσταση με μια καταπληκτική Δημοπούλου ως Κλεοπάτρα και με άξιο συμπαραστάτη τον Ζαχαριάδη ως Πτολεμαίο (έλαμψαν οι Μακεδόνες! :-)))) Υστέρησε σημαντικά νομίζω η Ketevan Kemoklidze ως Καίσαρ.

Πολύ καλή και η Ορχήστρα Πατρών σε όργανα εποχής. Το πήγε λίγο γρηγορούτσικα και λίγο στακάτα ο Πέτρου, αλλά νομίζω πως του ταίριαζε. Έστω και αν στην αρχή ξεκίνησαν πολύ διστακτικά ανέβηκαν στην συνέχεια κατακόρυφα και μας έδωσαν μια πολύ καλή ερμηνεία. Ωστόσο δεν μου φάνηκε απαραίτητο να ανέβει στη σκηνή το κόρνο (ο Σίσκος ήταν αυτός;). Είχε και άσχημα μπασίματα.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Γιώργος Πέτρου, Σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη, Σκηνικά - Κοστούμια Πάρις Μέξης & Παύλος (Πωλ) Θανόπουλος, Φωτισμοί Νίκος Σωτηρόπουλος, Χορογραφία Βάλια Παπαχρήστου, Βοηθός Μαέστρου Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, Ιούλιος Καίσαρας Ketevan Kemoklidze, Κλεοπάτρα Κασσάνδρα Δημοπούλου, Πτολεμαίος Πωλ Ζαχαριάδης, Κορνηλία Ειρήνη Καράγιαννη, Σέξτος Θεοδώρα Μπάκα, Ακύλας Κώστας Μαυρογέννης, Νηρηνός Νίκος Σπανάτης, Κούριος Μανώλης Παπαδάκης

Αυτά τα ολίγα.

Ps. Ο τίτλος από μια άρια του Σέξτου. Είχε 2-3 τέτοια τσιτάτα που πολύ μου άρεσαν. Μου έφεραν στο νου κινέζικες παροιμίες και τον Πήτερ Σέλλερς. Λίγο άσχετο αλλά με άρεζε :-))))

Ps. Στα αρνητικά της αίθουσας και η ανυπαρξία σύνδεσης του σκάμματος με την σκηνή. Κάθε φορά που οι μουσικοί έπρεπε να μπούν ή να βγούν από το σκάμμα έπρεπε να περάσουν από την αίθουσα!