Orchestre Philharmonique de Radio France

Αν θυμάμαι καλά, τα τελευταία 2-3 χρόνια εκτός από την Orchestre National de France, πού είχε έλθει πρίν κάνα χρόνο, δεν πρέπει να είδα με καμμιά άλλη γαλλική ορχήστρα. Μάλιστα η τελευταία δεν θα έλεγα πως μας είχε εντυπωσιάσει.

Έτσι λοιπόν με αρκετή περιέργεια πήγα την περασμένη Παρασκευή 18-4-8, να ακούσω στο Μέγαρο την Orchestre Philharmonique de Radio France (83). 'Ενας άλλος λόγος που με ιντριγκάριζε επίσης ήταν ο μαέστρος, ο κορεάτης Myung Whun Chung. Τον είχα ακούσει πριν μερικά χρόνια στο Ηρώδειο να διευθύνει Bruckner με την φιλαρμονική της Δρέσδης και είχα αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις.

Στο Α' μέρος ακούσαμε το πρώτο κοντσέρτο για πιάνο, op. 11 του Frédéric Chopin, με τον Δημήτρη Σγούρο. Ένα από τα πιο γνωστά και από τα πιο πολυπαιγμένα κοντσέρτα του Σοπέν. Ο Σγούρος είναι από τους πιανίστες που μου αρέσουν σε μεγάλο βαθμό και όσες φορές και αν τον έχω παρακολουθήσει έχει πάντα μια σταθερή απόδοση. Ακόμη και στις όχι πολύ καλές μέρες του το κοινό αποκομίζει την αίσθηση πως άκουσε έναν πολύ καλο πιανίστα, που σέβετε με το παραπάνω το ακροατήριό του.

Στην συγκεκριμένη βραδυά απόδωσε το πιανιστικό μέρος με σιγουριά και με άνεση. Μια σιγουριά που μου έφερε λίγο στο νου την οικειότητα που έχουμε με κάποιο πολυφορεμένο ρούχο. Οικειότητα και αυτοπεποίθηση μεν, αλλά το ζητούμενο, το κάτι ξεχωριστό που θα απογείωνε την εκτέλεση έμεινε ζητούμενο. Έτσι αποκόμισα μια πολύ καλή εκτέλεση, αλλά σίγουρα όχι μια ξεχωριστή εκτέλεση.

Το κάτι ξεχωριστό, μας στο έδωσε η ορχήστρα στο δεύτερο μέρος. Μας έπαιξαν την συμφωνία του Νέου Κόσμου του Αntonín Dvořák, με έναν ιδιαίτερα λαμπερό τρόπο. Η συγκεκριμένη συμφωνία είναι μια από της αγαπημένες μου και μαζί με την ημιτελή του Σούμπερτ και την ενάτη του Μπετόβεν είναι αυτές που ακούω περισσότερο από κάθε άλλη.

Πρέπει να ήταν από τις πιο καλές εκτελέσεις του συγκεκριμένου έργου που έχω ακούσει. Πολύ όμορφα χάλκινα ηχοχρώματα, μεγάλο σώμα στα έγχορδα, καθαρές φράσεις και μια ανάγνωση από τον Myung Whun Chung που τόνισε τις αρετές του έργου αλλά και «διάβασε» δυνατά και καθαρά τα κύρια σινιάλα του.

To highlight της βραδυάς ήταν σίγουρα το τέταρτο μέρος της συμφωνίας, με το φόρτε των πνευστών να εκπέμπει άριστα τα συναισθήματα του έργου αλλά και να εντάσσει στην συγκεκριμένη ορχήστρα στις πιο καλές που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια.

Να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στον μαέστρο. Ο Myung Whun Chung, υπήρξε βοηθός του Guilini στην φιλαρμονική του Los Angeles και λέγετε πως μεταφέρει πιστά το πνεύμα και του τελευταίου. Δεν ξέρω αν το τελευταίο λογίζεται σαν έπαινος ή ψόγος (υπό την έννοια πως δεν έχει διαχωριστεί αρκετά από τον δάσκαλό του), αλλά σε εμένα φάνηκε σαν να είναι one of the major conductors of our age τουλάχιστον στο ρονμαντικό ρεπερτόριο και με έχει κάνει να θέλω να ακούσω περισσότερα από αυτόν.

Αυτά.