Λεωνίδας Καβάκος & Καμεράτα του Salzburg
Μια πολύ ωραία συναυλία παρακολουθήσαμε την περασμένη Πέμπτη 12-2-8, στο Μέγαρο (82). Συγκεκριμένα ακούσαμε την Καμεράτα του Σαλτσμπουργκ, υπό την διεύθυνση του Λεωνίδα Καβάκου, και ήταν πολύ καλύτερα απ’ όσο περίμενα.
Είχα πρωτοακούσει την Καμεράτα του Σαλτσμουργκ με τον Καβάκο πριν 4-5 χρόνια περίπου πάλι στο Μέγαρο και δεν είχα εντυπωσιαστεί. Θυμάμαι ένα κοντσέρτο του Beethoven που ο Καβάκος διεύθυνε και ταυτόχρονα είχε και το ρόλο του σολίστ, που μου είχε φανεί λίγο παρατραβηγμένο. Εν γένει η τότε εμφάνιση δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Σήμερα όμως φαίνεται πως ο Καβάκος τότε έψαχνε ακόμη το δρόμο του.
Στην φετινή του εμφάνιση ήταν μεταμορφωμένος. Πολύ πιο ώριμος, με στιβαρή άποψη, που την επικοινωνούσε φαινομενικά άκοπα πρώτα-πρώτα στην ορχήστρα και κατόπιν στο ακροατήριό του. Ίσως το ύφος του να έμοιαζε λίγο κοφτό και απότομο, να ταιριάζει σε μερικούς περισσότερο σε Μπετόβεν παρά σε Μότσαρτ που τον έχουμε συνδυάσει με πιο μελωδικές ερμηνείες, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ.
Ο ήχος Καμεράτας ήταν επίσης πολύ καλός, συγκρινόμενος σε επίπεδο και ποιότητα με τις κορυφαίες ορχήστρες του κόσμου (πράγμα που άλλωστε μάλλον είναι). Εξαιρετικά έγχορδα, που ιδιαιτέρα στο δεύτερο μέρος – στην Σκωτική του Μέντελσον – ήταν εντυπωσιακά. Γέμιζαν την αίθουσα με τρόπο που νόμιζες πως άκουγες full-blown ορχήστρα.
Τα πνευστά ήταν επίσης σε πολύ ψηλό επίπεδο. Απ΄ότι παρατήρησα τα χάλκινα (τρομπέτες και κόρνα) ήταν όργανα εποχής – ομολογώ δεν πρόσεξα τα ξύλινα. Εξαιρετικά τα κόρνα, σχεδόν σε κάθε σημείο που έπαιζαν (αν και στο δεύτερο μέρος της συμφωνίας του Μόζαρτ ακούστηκε κάποιο λίγο άτσαλα). Εν γένει ο ήχος τον χάλκινων εποχής με τον μελωμένο γλυκύ ήχο με τις πολλές αρμονικές είναι πραγματική απόλαυση, ιδιαίτερα από τέτοιου υψηλού επιπέδου μουσικούς. Βέβαια είναι αρκετά πιο δύσκολα στο παίξιμό τους, αλλά σε αποζημιώνουν με το παραπάνω. Πολύ πιο συναρπαστικός ο ήχος μιας μπαρόκ τρομπέτας από τον ανοξείδωτο ήχο των σύγχρονων in Do που νομίζεις πως ο ήχος τους βγαίνει από συνθεσάιζερ.
Και βέβαια η τεχνική της ορχήστρα ήταν απαράμιλλη: άψογος συντονισμός, τόσο χρονικά όσο και μελωδικά, μεγάλη ευελιξία στο χειρισμό της δυναμικής κλπ, κλπ.
Εν κατακλείδει μια πολύ ωραία συναυλία, που για μένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη
Μας έπαιξαν:
Α’ Μέρος
Wolfgang Amadeus Mozart Συμφωνία αρ. 36 σε ντο μείζονα, KV 425, «Λιντς»
Joseph Haydn Συμφωνία αρ. 104, «του Λονδίνου»
Β' Μέρος
Felix Mendelssohn-Bartholdy Συμφωνία αρ. 3 σε λα ελάσσονα, έργο 56, «Σκωτική»
Αυτά.
Ετικέτες concert
posted by spiretos72 at 09:36
7 Comments:
19/2 ήρθε και στη Θεσσαλονίκη. Δεν πρόλαβα να πάρω εγκαίρως εισιτήρια και όταν αναζήτησα δεν βρήκα.
Πολύ προσεγμένο ρεπερτόριο και με ωραία στιλιστική σειρά και παρουσίαση. Συμφωνίες Haydn-Μozart και πολύ σωστά πρώτος ο Mozart στην παράδοση της κλασσικής συμφωνίας, μια και η Linz συμφωνία είναι κλασσικότατη συμφωνία. H 104 του Haydn είναι κλασσική συμφωνία, αλλά λίγο πιο προχωρημένη, στην ενορχήστρωση τουλάχιστον, πιο κοντά στον Beethoven. Η επιλογή του Mendelssohn ήταν πολύ έξυπνη. Η συμφωνίες του Mendelssohn, αν και ρομαντικές, ταίριαζαν καλύτερα σαν μια συνέχεια, από ότι μια συμφωνία του Beethoven ή του Schubert (με εξαίρεση ίσως την 5η του Schubert). O Mendelssohn στις συμφωνείες κοιτούσε περισσότερο Mozart παρά Beethoven και sonata form. Όποτε έδεναν ιδανικά.
Λυπάμαι που δεν τις άκουσα με τα όργανα εποχής. Συμφωνώ για τον γλυκό ήχο των χάλκινων πνευστών (ειδικά στις τρομπέτες). Απλά στην Σκωτζέζικη του Mendelssohn υπάρχουν ειδικές απαιτήσεις από τα χάλκινα (ειδικά τα κόρνα). Ο ήχος πρέπει να είναι πολύ δυνατός και γεμάτος. Ειδικά στο τελείωμα της Σκωτσέζικης όπου το πρώτο κόρνο είναι μόνο του εναντίον όλης της ορχήστρας. Πολλοί μαέστροι, λόγω δυσκολίας το μοιράζουν στα χάλκινα. Χάνει όλη την μαγεία όμως. Σου στέλνω και δείγμα να δεις τι εννοώ.
Τα όργανα εποχής έχουν πιο απαλό και μελωδικό ήχο. Έτσι όπως το περιγράφεις, μάλλον κάτι σημαντικό έχασα
Που? Δεν έχω λάβει τίποτε
Δεν θυμάμαι να είχε κανένα πρώτο ρόλο το πρώτο κόρνο στο φινάλε - μάλλον το μοίρασε όπως λες. Ωστόσο έχω 2-3 σκωτικές, θα τις ψάξω για να καταλάβω τί εννοείς.
(γιατί κατέβασες το βλογκ σου? ακόμη κι αν ασχολείσε μαζί του σπάνια ήταν πολύ καλό - άλλωστε μπλογκ είναι δεν είναι δουλειά)
Ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα ο Καβάκος πάντως.
Δες (και άκουσε) από το παρακάτω λινκ:
http://tinyurl.com/yp2zz7
Finale της 3ης του Mendelssohn (το δείγμα)
Είναι η ερμηνεία του Peter Maag με Συμφωνική ορχήστρα του Λονδίνου. Είναι και η ερμηνεία που ξεχωρίζω μεταξύ αυτών που έχω ακούσει. Ομολογώ ότι ερμηνεία με όργανα εποχής δεν έχω ακούσει, όπως ομολογώ πως κάτι δεν θα μου καθόταν καλά αν την άκουγα.
(To Βλογκ το κατέβασα γιατί δεν μπορούσα να το τροφοδοτήσω και να το στήσω όπως ήθελα, λόγω χρόνου)
Αν εννοείς αυτά που ακούγονται στο 1:20+ μοιράστηκε και στα 4 (τόσα είχε αν θυμάμαι καλα) και δεν ήταν και τόσο τονισμένα όπως αυτά που μου έστειλες.
Αν το άκουσα καλά πάντως μόνο την πρώτη φορά παίζει μόνο του - μετά παίζει με παρέα. Κι έχω αμφιβολίες αν μπορεί να παιχτεί λάιβ έτσι - θέλω να πώ μήπως στην ηχογράφηση το βοηθήσανε λίγο
Το 1ο πράγμα που σκέφτηκα και εγώ ήταν αυτό. Αποκλείεται να παίζεται αυτό από άνθρωπο. Θα βοήθησαν λιγο στην επεξεργασία. Και είπα ότι θα ήταν από την περίοδο Phase4 της Decca. Μια περίοδος που προσπαθούσαν να "μεγαλώσουν" τον ήχο φέρνοντας πιο "advanced" παρά "natural" ήχο. Σε αυτή την περίοδο υπήρξαν εντυπωσιακές εκτελέσεις αλλά και απογοητευτικές.
Η περίοδος ηχογράφησης ήταν η αντίθετη από αυτή. Ήταν η περίοδος όπου η Decca προσπαθούσε να φέρει όσο γινόταν πιο συνεπέστερα τον ήχο της αίθουσας συναυλιών. Η ηχογράφηση αυτή προέρχεται από το Kingsway Hall, όπου η ακουστική του και οι καταγραφές που έγιναν εκεί είναι ιστορικές. Ότι ηχογραφήθηκε σε αυτόν το χώρο είναι must. Το ίδιο αποτέλεσμα είχε και με τον Abbado στον ίδιο χώρο και με την ίδια ορχήστρα μερικά χρόνια μετά, σε Decca πάλι λίγο πιο ζωηρά και με ήχο να ξεχωρίζει έντονα από τα τύμπανα. Ομοίως και ο Kurt Mazurt στην Λειψία.
Από την άλλη έχουμε τον μεγάλο Peter Maag. Αδικημένος μαέστρος, έπρεπε να είναι ευρύτερα γνωστός. Μαθητής του Ansermet
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η συγκεκριμένη ερμηνεία με συνεπήρε όχι μόνο από αυτό το σημείο αλλά συνολικά. Έβλεπε τις υπόλοιπες ερμηνείες υποτονικές.
Φυσικά υπάρχει και η μοναδική προσεγγιση του Bernstein όπου της άλλαξε τα φώτα, όπου από Σκώτικη την έκανε "Εβραϊκή" ;-). Αλλά πάλι από μια διαφορετική αντίληψη μ'άρεσε.
Η 3η του Mendelssohn είναι από τις αγαπημένες μου συμφωνίες. Η εκτέλεση του Maag όντως θεωρείται από πολλούς κορυφαία (έχει επανεκδοθεί από τη σειρά DECCA Legends αν δεν κάνω λάθως με βελτιωμένο remastering). Προσωπικά δεν την έχω ακούσει.
Αγαπημένες μου είναι οι εκτελέσεις του Karajan/BPO και Blomsted/San Francisco, για τους αντίθετους λόγους: λατρεύω την αργόσυρτη εισαγωγή της 1ης κίνησης από Karajan, και γενικά τη "ζεστή" εκτέλεση. O Blomstedt από την άλλη σε κάνει να αισθανθείς το ψύχος και τον άνεμο, με κοφτές, ακριβείς φράσεις.
Οπωσδήποτε να παρατε να την ακούσετε την ερμηνεία του Maag. Μάλιστα σήμερα την είδα στο Public Θεσσαλονίκης (σε Decca Legends) σε πολύ χαμηλή τιμή. Περιτό να πω ότι έχει υψηλού επιπέδου ερμηνεία και της εισαγωγής Hybrides αλλά και της προγραμματικής μουσικής του "Όνειρου Θερινής νυκτός" (full CD με περιεχόμενα 2 τότε LP).
Του Karajan την έχω φυσικά (se πακέτο με όλες τις συμφωνίες του Mendelssohn) και είναι πραγματικά η καλύτερη ερμηνεία του κύκλου του.
O πιο ισορροπημένος (με εξαίρεση του Maag) είναι ο Mazur με την Leipsig Gewandhaus. Έχω όλο το κύκλο συμφωνιών αλλά και των κύκλο με τις 12 συμφωνίες εγχόρδων που έγραψε ο Mendelssohn σε πολύ μικρή ηλικία. Στο κύκλο του Masur η αποθέωση φυσικά είναι η Ιταλική αλλά και η 2η όπου ο Peter Schreier μετέτρεψε τα recitatives σε υψηλή τέχνη.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home