Εθνική Σχολή
Την περασμένη Πέμπτη, 6-3-8, παρακολούθησα μια συναυλία της ορχήστρας της Λυρικής, στη αίθουσα του θεάτρου Ολύμπια (67). Η συναυλία ήταν αφιερωμένη σε Έλληνες συνθέτες και μάλιστα σε συνθέσεις που μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν «εθνικές».
Ο Παύλος Καρρέρ ήταν από τους βασικότερους εκπρόσωπους της Επτανησιακής Εθνικής σχολής – άλλωστε και το θέμα του έργου είναι άμεσα εθνικό. Στο Σκαλκώτα τα εθνικά χαρακτηριστικά διεισδύουν εμμέσως (πλην σαφώς), μέσω αναφορών είτε σε λαϊκούς μύθους (όπως ο μύθος της γοργόνας αδελφής του Μεγαλέξανδρου) είτε σε στοιχεία όχι αμιγώς εθνικά συνδεδεμένα όμως έντονα με την λαϊκή παράδοση (όπως η θάλασσα, η τράτα κλπ).
Στο πρώτο μέρος λοιπόν ακούσαμε την Δέσπω του Καρρέρ, κοντσερτάλλε. Μονόπρακτο δράμα με αρκετές σκηνές, που το άκουσα πολύ ευχάριστα. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν παίζονται συχνότερα έργα Επτανησίων συνθετών. Αναρωτιέμαι μήπως συνεχίζεται ακόμη ο αποκλεισμός :-)
Ερμηνεύτηκε αρκετά καλά από την ορχήστρα της Λυρικής και τον Αλκη Μπαλτά. Άλλωστε είναι μέσα στο domain της Ιταλικής Όπερας του 19ου αιώνα και δεν είχε και ιδιαίτερες απαιτήσεις στην ερμηνεία του. Επίσης, πρέπει λάβουμε υπόψη πως αν δεν ήταν η πρώτη σίγουρα έχει πολλά-πολλά χρόνια να παιχτεί στην Αθήνα. Mάλλον λοιπόν σαν πρώτη παρουσίαση πρέπει να την δούμε. Και σαν τέτοια την βρήκα αρκετά καλή.
Βέβαια θα προτιμούσα να δω την όπερα σε κανονικό ανέβασμα για τον επιπρόσθετο λόγο πως δεν μου φάνηκε να της πηγαίνει το κοντσερτάλλε. Αποτελούνταν από πολλές σκηνές οι οποίες πρέπει να είχαν αρκετή αυτοτέλεια και η μουσική προφανώς ακολουθούσε τα δρώμενα. Έτσι είχαμε πολλά φινάλε κατά την διάρκεια του έργου τα οποία βέβαια μπορεί να λειτουργούσαν ομαλά στην όπερα αλλά στη συναυλιακή μορφή έχανες τον ειρμό και την συνέχεια.
Για τους μονωδούς θα έλεγα πως ήταν όλοι τους μου άρεσαν από αρκετά έως πολύ, εκτός από την Τζένη Δριβάλα στον ομόνυμο ρόλο. Φάνηκε να δυσκολεύεται αρκετά στην χαμηλές νότες, όπως επίσης και στα μεγάλα ανεβάσματα που χρειάστηκε να κάνει μερικές φορές. Πήγε να το σώσει με μερικά φορίσσιμο στα ψηλά αλλά και σε αυτά μου φάνηκε πολύ σφιγμένη και σαν να έβαζε πολύ μεγάλη προσπάθεια.
Η διανομή:
Δέσπω Τζένη Δριβάλα, Μάρκος Νίκος Στεφάνου, Κώστας Βαρβάρα Τσαμπαλή, Λάμπρος Γιάννης Γιαννίσης. Συμετείχε η Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Μετά το ελπιδοφόρο πρώτο μέρος περάσαμε στην Θάλασσα του Σκαλκώτα. Δυστυχώς το έργο φάνηκε να είναι too much τόσο για τον μαέστρο όσο και την ορχήστρα. Ερμηνεία ανεπαρκέστατη, θύμιζε περισσότερο τον Καρρέρ του πρώτου μέρους παρά Σκαλκώτα. Όλο το ονειρικά ηχοχρώματα χάθηκαν και έμεινε μια εμβατηριακή ερμηνεία, η οποία μπορεί να δείχνει «εθνική» αλλά δεν είναι Σκαλκώτας. Βγήκαν και στην επιφάνεια οι παραδοσιακές αδυναμίες της ορχήστρας σε θέματα συχγρονισμού και γενικά ήταν μια ερμηνεία επιεικώς μετριότατη.
Αυτά.
Ο Παύλος Καρρέρ ήταν από τους βασικότερους εκπρόσωπους της Επτανησιακής Εθνικής σχολής – άλλωστε και το θέμα του έργου είναι άμεσα εθνικό. Στο Σκαλκώτα τα εθνικά χαρακτηριστικά διεισδύουν εμμέσως (πλην σαφώς), μέσω αναφορών είτε σε λαϊκούς μύθους (όπως ο μύθος της γοργόνας αδελφής του Μεγαλέξανδρου) είτε σε στοιχεία όχι αμιγώς εθνικά συνδεδεμένα όμως έντονα με την λαϊκή παράδοση (όπως η θάλασσα, η τράτα κλπ).
Στο πρώτο μέρος λοιπόν ακούσαμε την Δέσπω του Καρρέρ, κοντσερτάλλε. Μονόπρακτο δράμα με αρκετές σκηνές, που το άκουσα πολύ ευχάριστα. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν παίζονται συχνότερα έργα Επτανησίων συνθετών. Αναρωτιέμαι μήπως συνεχίζεται ακόμη ο αποκλεισμός :-)
Ερμηνεύτηκε αρκετά καλά από την ορχήστρα της Λυρικής και τον Αλκη Μπαλτά. Άλλωστε είναι μέσα στο domain της Ιταλικής Όπερας του 19ου αιώνα και δεν είχε και ιδιαίτερες απαιτήσεις στην ερμηνεία του. Επίσης, πρέπει λάβουμε υπόψη πως αν δεν ήταν η πρώτη σίγουρα έχει πολλά-πολλά χρόνια να παιχτεί στην Αθήνα. Mάλλον λοιπόν σαν πρώτη παρουσίαση πρέπει να την δούμε. Και σαν τέτοια την βρήκα αρκετά καλή.
Βέβαια θα προτιμούσα να δω την όπερα σε κανονικό ανέβασμα για τον επιπρόσθετο λόγο πως δεν μου φάνηκε να της πηγαίνει το κοντσερτάλλε. Αποτελούνταν από πολλές σκηνές οι οποίες πρέπει να είχαν αρκετή αυτοτέλεια και η μουσική προφανώς ακολουθούσε τα δρώμενα. Έτσι είχαμε πολλά φινάλε κατά την διάρκεια του έργου τα οποία βέβαια μπορεί να λειτουργούσαν ομαλά στην όπερα αλλά στη συναυλιακή μορφή έχανες τον ειρμό και την συνέχεια.
Για τους μονωδούς θα έλεγα πως ήταν όλοι τους μου άρεσαν από αρκετά έως πολύ, εκτός από την Τζένη Δριβάλα στον ομόνυμο ρόλο. Φάνηκε να δυσκολεύεται αρκετά στην χαμηλές νότες, όπως επίσης και στα μεγάλα ανεβάσματα που χρειάστηκε να κάνει μερικές φορές. Πήγε να το σώσει με μερικά φορίσσιμο στα ψηλά αλλά και σε αυτά μου φάνηκε πολύ σφιγμένη και σαν να έβαζε πολύ μεγάλη προσπάθεια.
Η διανομή:
Δέσπω Τζένη Δριβάλα, Μάρκος Νίκος Στεφάνου, Κώστας Βαρβάρα Τσαμπαλή, Λάμπρος Γιάννης Γιαννίσης. Συμετείχε η Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Μετά το ελπιδοφόρο πρώτο μέρος περάσαμε στην Θάλασσα του Σκαλκώτα. Δυστυχώς το έργο φάνηκε να είναι too much τόσο για τον μαέστρο όσο και την ορχήστρα. Ερμηνεία ανεπαρκέστατη, θύμιζε περισσότερο τον Καρρέρ του πρώτου μέρους παρά Σκαλκώτα. Όλο το ονειρικά ηχοχρώματα χάθηκαν και έμεινε μια εμβατηριακή ερμηνεία, η οποία μπορεί να δείχνει «εθνική» αλλά δεν είναι Σκαλκώτας. Βγήκαν και στην επιφάνεια οι παραδοσιακές αδυναμίες της ορχήστρας σε θέματα συχγρονισμού και γενικά ήταν μια ερμηνεία επιεικώς μετριότατη.
Αυτά.
Ετικέτες concert
posted by spiretos72 at 12:43
1 Comments:
Η θάλασσα του Σκαλκώτα! Τι υπέροχο έργο. Ίσως το ομορφότερο έργο που έχει γραφτεί από Έλληνα συνθέτη. Είναι πλήρως Ελληνικό έργο άλλα έχει και μια οικουμενικότητα.
Το είχα ακούσει με τον Matthias Bamert και την Συμφωνική Ορχήστρα του BBC την πρώτη χρονιά του ΜΜΘ, που ήταν και η πιο εντυπωσιακή χρονιά (μια μετά την άλλη)και ξετρελάθηκα με αυτό το έργο. Δισκογραφικά δεν υπήρχε τότε τίποτα. Μετά από λίγους μήνες κυκλοφόρησε μια πολύ καλή ηχογράφηση με τον Κο Μίλτο Λογιάδη και την ορχήστρα των Χρωμάτων. Το πήρα χωρίς δευτερη σύζητηση.
Μετά από 1-2 χρόνια κυκλοφόρησε και σε BIS με τον κο Βύρωνα Φιδετζή.
Οι ηχογραφήσεις είναι 2 διαφορετικές προσεγγίσεις. Η μεν μία του Κου Λογιάδης, εξευγενισμένη και Δυτικοευρωπαϊκή ή δε του Κου Φιδετζή καθαρά Ανατολίτικη και ωμή ερμηνεία. Είμαστε ανάμεσα σε 2 κόσμους τελικά και είμαστε και το ένα και το άλλο.
Η προτίμηση μου γέρνει προς αυτή του κου Φιδετζή μάλλον για λόγους βιωματικούς μια και τέτοια ήταν περίπου η προσέγγιση στην περίφημη ηχογράφηση των 36 Ελληνικών χορών (αντίστοιχα ο κος Χριστοδούλου προσέφερε μια εξευγενισμένη πρόσφατη ερμηνεία των χορών σε BIS πάλι)τους οποίους βιώνω επί 20ετίας τουλάχιστο (πρέπει να έχω και τα βινύλια, τα CD τα ξαναπήρα δεν το συζητώ).
Μόλις το έβαλα και το ακούω. BTW το εξώφυλλο έχει φωτογραφία του Σκαλκώτα μπροστά από το Λευκό Πύργο.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home