Τετάρτη, Απριλίου 04, 2007

Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks

Πριν δύο χρόνια βρισκόμουν στο Μόναχο για ένα long weekend και ανακάλυψα την Ορχήστρα της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας και το πανέμορφο σπίτι της. Μέχρι τότε ήξερα μόνο την Όπερα, τα μπαλέτα και την φιλαρμονική. Είχα παρακολουθήσει μια πολύ καλή συναυλία (Mozart, Haydn και την 3η του Skriabin, αν θυμάμαι καλά) υπό τον Ρικάρντο Μούτι, σε μια καταπληκτική αίθουσα (πρέπει να είναι η πιο εντυπωσιακή μοντέρνα αίθουσα συναυλιών που έχω επισκεφτεί) που έκανε το Μέγαρο Μουσικής να μοιάζει σαν φτωχός συγγενής. Εκ των υστέρων έμαθα πως η συγκεκριμένη ορχήστρα θεωρείται σταθερά μέσα στις top10 κορυφαίες ορχήστρες στον κόσμο.

Έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω την έλευσή της στην Αθήνα (Μ. Δευτέρα και Μ. Τρίτη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών). Δυστυχώς δεν κατάφερα να παρακολουθήσω και τις δύο βραδυές. Και αρκετά στενοχωρήθηκα γι’ αυτό μιας και την Μ. Δευτέρα το βράδυ ήταν παρούσα και η χορωδία, την οποία ο Μπέρνστάϊν είχε αποκαλέσει «την καλύτερη του κόσμου». Ωστόσο αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερός που παρακολούθησα την χτεσινοβραδινή (3-4-7) συναυλία (93), υπό τον Mariss Jansons. Νομίζω πως ήταν μια από τις 4-5 καλύτερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.

Έπαιξαν την 2η του Μπετόβεν στο πρώτο μέρος και την 1η του Μάλερ (την επονομαζόμενη και «Τιτάν») στο δεύτερο. Και δυστυχώς έπαιξαν σε ένα μισογεμάτο Μέγαρο! Αναρωτιέμαι με τι κριτήρια πάει ο κόσμος στις συναυλίες.

Well... έπαιξαν like god meant to be! Μπετόβεν με ένα εντελώς Beethovenish way... ανεβοκατεβάσματα από τα έγχορδα σε τέλειο συγχρονισμό, οι χαρακτηριστικοί διάλογοι έγχορδων - πνευστών και ένα πρώτο μέρος εξαιρετικό, μας έβαλαν εντελώς στο πνεύμα και στο ότι θα είχαμε μπροστά μας μια πάρα πολύ καλή βραδυά. Να ξεχωρήσω το υπέροχο τρίτο μέρος, το σκέρτζο, που είναι και το πρώτο σκέρτζο στην ιστορία της κλασικής συμφωνίας (υπό την έννοια ότι είναι η πρώτη φορά που αντικαθίσταται από τον Μπετόβεν το μινουέτο με το σκέρτσο). Το ξέσπασμα του κοινού στο τέλος, από τα πιο έντονα που έχω ακούσει στην Ελλάδα, νομίζω πως εξέφρασε ακριβώς αυτό που εισέπραξε από την ορχήστρα.

Ακολούθησε στο δεύτερο μέρος ένας από τους καλύτερους Μάλερ που έχω ακούσει. Από τις περιπτώσεις που μένεις με ανοιχτό το στόμα και θαυμάζεις είτε κλείνεις τα μάτια και «ταξιδεύεις». Λοιπόν, μου έφεραν στο νου το google earth. Άψογη εικόνα από μακρυά, αλλά κι αν πάλι ήθελες να εστιάσεις στην παραμικρή λεπτομέρεια, πάλι διακριτή και τέλεια ήταν. Και πάντα σε πρώτο πλάνο η τεράστια ικανότητα της ορχήστρας να αποδίδει άκοπα και με χαρακτηριστική άνεση ό,τιδήποτε μπορεί να είχε στο νου του ο μαέστρος. Μας έκαναν κοινωνούς, με τον καλύτερο τρόπο, του ακατάπαυστου βηματισμού του Μάλερ προς το θάνατο, του αφόρητου the death is upon us. Πραγματικά ένα σύνολο από σολίστες σε μια ορχήστρα διαμάντι.

Δεν έκαναν κανένα από τα special fx που αναφέρει ο JustAnotherGoneOff. Όμως στο πρώτο μέρος ο μαέστρος είχε βάλει μερικές τρόμπες να παίζουν από το πίσω μέρος της αίθουσας, εν είδη διαλόγου με την ορχήστρα. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι στα instructions του Μάλερ, πάντως ήταν πετυχημένο. Πάντως τα κόρνα δεν σηκώθηκαν να στρέψουν τις καμπάνες τους προς το κοινό.

Είπα πολλά για την ορχήστρα και παρέλειψα τον μαέστρο. Τον Mariss Janson τον είχα δεί στην τηλεόραση πριν δύο χρόνια να διευθύνει την φιλαρμονική της Βιέννης, στην παραδοσιακή πρωτοχρονιάτικη συναυλία. Βέβαια από ένα τέτοιο event, δεν καταλαβαίνεις και πολλά πράγματα, παρά μόνο πως για να επιλεγεί, μάλλον καλός θα είναι. Και επίσης πως μοιάζει αρκετά στον Willem Dafoe :-) Εχτές πάντως ήταν σουπερ! Σε διαβολεμένη διάθεση, έριξε την προσωπική του ματιά στα έργα, και σαν επιστέγασμα μας χάρισε έναν καταπληκτικό Μάλερ. Πρέπει μάλιστα να άρεσε και στον ίδιο αλλά και στην ορχήστρα πάρα πολύ. Φάνηκε από τα γελάκια τους και τις χαρές που έκαναν στο τέλος. Μαέστρος και ορχήστρα σε μια πολύ καλή βραδυά.

Στο τέλος μπίζαραν και δύο φορές :-)

Μια βραδυά-σταθμός που θα την θυμάμαι σίγουρα για πάρα πολλά χρόνια.

Ps. Μήπως ήταν κανείς στην πρώτη βραδυά?

ps2. Καλό Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

Ετικέτες

buzz it!

7 Comments:

Blogger nicon said...

Ααααχχχ... Έχω σκάσει που δεν πήγα καμία από τις 2 μέρες.......

Άκουσα πάντως πως και η πρώτη συναυλία ήταν το κάτι άλλο!

5/4/07 16:45  
Blogger spiretos72 said...

nicon καλώς ήλθες.

Δεν μου προξενεί εντύπωση. Ήταν εντυπωσιακότατοι. Τυχεροί οι κάτοικοι του Μονάχου που τους έχουν κοντά τους.

5/4/07 19:35  
Blogger Dr Moshe said...

Δυστυχώς, δεν κατάφερα να πάω.

Θυμούμαι, πάντως, πόσο με είχε αιχμαλωτίσει πριν από χρόνια η εκπληκτική εκτέλεση του 3ου Κοντσέρτου για πιάνο τού Ραχμάνινοφ υπό τον Jansons (στο πιάνο ο M. Rudy). Από τότε κέρδισε την προσοχή μου ως (μη ειδικού) φίλου τής μουσικής.

Καλημέρα, αγαπητέ Σπύρο.

13/4/07 13:20  
Anonymous Ανώνυμος said...

Μια μικρή διορθωση spiretos72. Την Μ. Τριτη παίξαν την 2η του Beethoven. Η 7η παίχθηκε την Μ.Δευτέρα μαζί με τα 4 Θρησκευτικά κομμάτια του Verdi. Πήγα και στα 2. Ήταν μια ευτυχής χρονική συγγυρία για μένα μια δεν μένω στην Αθήνα και όλα ήταν συμβατά για να το δώ.

Για την Συναυλία της Μ. Δευτέρας: Μα τι χωρωδία ήταν αυτή? Τι ερμηνεία!!! Μπορούν και ερμηνεύουν έτσι? Αυτά αναρωτιώμουν στο διάλειμα. Στο Te Deum ήταν αποθεωτικοί! Τόσο εκτεταμένη ορχήστρα με χορωδία να αποδίδουν κρυστάλλινα το έργο. Προσωπικά ανατρίχιασα. Η χορωδία και ορχήστρα είχε εκπληκτικές εκτελέσεις των Λειτουργιών του Mozart και του Haydn υπό τον Bernstein και φαίνεται να συνεχίζουν την παράδοση.

Ακολούθησε η 7η του Beethoven σε μια αποθεωτική ερμηνεία. Οι Γερμανικές Ορχήστρες όταν παίζουν Beethoven είναι άλλο πράγμα. Μου άρεσε πολύ το παίζιμο πνευστών ειδικά του φλάουτου όπου στο πρώτο μέρος στο μικρό του σόλο έπαιζε σφυριχτά με πολύ brio. Στην ακρόαση της άκουσα και ήχους που δεν είχα ξανακούσει ή δεν είχα λάβει υποψη μου. Στα Bis ακούστηκαν ένας σλάβικος χορός του Dvorak και Farandole από την Αρλεζιάνα το Bizet σε δαιμονιώδη και επιδεικτικ η ερμήνεια (είναι που είναι δηλαδή...)

Ο Μahler την Μ. Τρίτη ήταν η αποθέωση τελικά. Έχω ακούσει την 6η του με την LSO σε CD και ήταν καταπληκτικός και περίμενα κάτι αντίστοιχο. Και όντως έτσι ήταν. Πάντως αυτό με τις τρομπέτες στο πρώτο μέρος έχει ξαναγίνει με τον Bernstein (στην 8η όμως).

Ο Jansons καθόλου τυχαίο τελικά δεν είναι που ηγείται δύο εκ των κορυφαίων ορχηστρών της Ευρώπης (Concertgebouw του Amsterdam). H διάθεση του ήταν απόλυτα συμβατή με αυτή του έργου και το περνούσε απόλυτα στην ορχήστρα.

Στα BIS ήταν το διάσημο Μινουέτο του Boccherini και το τελευταίο δεν το αναγνώρισα αν και μου θύμισε R. Strauss.

13/4/07 23:01  
Blogger spiretos72 said...

Dr. Moshe & neco73

Καλημέρα και χρόνια πολλά!

neco73, έχετε απόλυτο δίκιο, η 2η ήταν το διορθώνω ευθύς αμέσως. Ευχαριστούμε για την περιγραφή της πρώτης βραδυάς (και το πολύ καλό σχόλιο εν γένει)

14/4/07 10:33  
Blogger IdentityCafe said...

Ειναι αυτο που λες! Απιστευτο που τετοιες συναυλιες στην Αθηνα ειναι μισογεματες/μισοαδειες. Το μπουζουκομαγαζο ομως πιτα!

Ειδα την περασμενη πεμπτη στο Τοροντο την 2η του Μαλλερ και ειλικρινα επαθα ζημια...Δεν εχω λογια γι αυτο που ακουσα... και φυσικα το εντυπωσιακο Roy Thomson hall 95% γεματο.

15/4/07 08:55  
Blogger spiretos72 said...

Υπάρχουν δίαφοροι λόγοι για τους οποίους μπορεί να μην είχε κόσμο. Νομίζω πως ο κυριότερος είναι πως ήταν Μ. βδομάδα. Ο άλλος είναι οι αναφορές στα κυριακάτικα κυρίως έντυπα. Πχ για τον Kurt Mazur είναι πάρα πολλές και αυτό κάνει το μέγαρο να γεμίζει - προφανώς δεν θεωρήθηκε πολύ μγαλό όνομα ο Jansons και η Ραδιοφωνία του Μονάχου :-) Εδώ φταίει βέβαια και η παιδεία του κόσμου, τι να κάνουμε τα μπουζουκομάγαζα είναι πολύ πιο οικεία και ελκυστικά για την πλειοψηφία των Ελλήνων

16/4/07 10:41  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home