BBC Symphony Orchestra

Το Σάββατο 25-4-9, βρέθηκα στην μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου, και παρακολούθησα την συναυλία της Συμφωνικής του BBC, υπό την διεύθυνση του Jiří Bělohlávek (77). Να πω κατ’ αρχάς πως δεν γνώριζα ούτε την ορχήστρα, ούτε τον μαέστρο και περίμενα, ίσως αδίκως, περισσότερα. Περίμενα δηλαδή, δεν ξέρω γιατί, κάτι σαν την ορχήστρα του Μπέρμπιχαμ, which wasn’t the case.

Παραδόξως για τα ειωθότα, στο Μέγαρο δεν έπεφτε καρφίτσα. Βέβαια απ’ ότι φάνηκε ο συνδυασμός Σγούρος + BBC μετέτρεψε την συναυλία σε ολίγον τουριστική, οπότε λογική και η πολυκοσμία. Όχι πως έχω πρόβλημα, ό,τι κάνει ο άνθρωπος για την ψυχή του καλό είναι :-))

Η βραδυά ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις με τα Τέσσερα Ιντερλούδια της Θάλασσας, έργο του Benjamin Britten, από τον Peter Grimes. Πολύ όμορφα παιγμένο από τον Bělohlávek, ανάδειξε όλα τα μοναδικά ηχοχρώματα του έργου και εντόνως μου έφερε στο νου την παραθαλάσσια υγρασία του χωριού του Peter Grimes. Εν τέλει, αυτή ήταν και η καλύτερη στιγμή της ορχήστρας. Ίσως είναι σωστό τελικά αυτό που λέγεται πως κάθε ορχήστρα παίζει καλύτερα την εθνική της μουσική.

Στη συνέχεια ακούσαμε το 3ο κοντσέρτο του Μπετόβεν, με σολίστ τον Δημήτρη Σγούρο. Όχι κακή εκτέλεση, αλλά ψιλοαδιάφορη. Ο Σγούρος στα γνωστά του επίπεδα. Καλός, αλλά σίγουρα δεν είναι ο πιανίστας που θα σε συγκινήσει. Νομίζω πως ο Σγούρος έχει πέσει στην κοινή παγίδα πολλών μουσικών που υπήρξαν παιδιά-θαύματα. Δηλ. επειδή επιτυγχάνουν ένα technical competence πάρα πολύ ψηλό από πολύ νωρίς, σταματούν να εξελίσσονται σαν μουσικοί από την παιδικής του ηλικία. Ο Σγούρος όπως είπε και σε μια συνέντευξή του έπαιξε για πρώτη φορά το κοντσέρτο αυτό στα 9 του! Πολύ θα ήθελα να την άκουγα δίπλα-δίπλα με μια σημερινή του εκτέλεση. Anyway… μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά έχοντάς τον ακούσει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια δεν μου περνάει κανένα vibe.

Από κοντά του και η ορχήστρα μου πέρασε ένα κάπως similar πνεύμα μετριότητας. Στο τέλος ανυπομονούσα να τελειώσει να πάμε παρακάτω.

Το κλού της βραδυάς βέβαια ήταν στο δεύτερο μέρος, όπου είχαμε την Παθητική του Τσαϊκόφσκυ. Βασισμένος στην απόδοσή τους σε αυτό κυρίως το έργο ένοιωσα μια μικρή απογοήτευση στο τέλος. Δεν λέω, πως δεν ήταν καλή η ορχήστρα και δεν είχε άποψη ο μαέστρος, αλλά μου έδωσαν λιγάκι την αίσθηση του αρπακολατζίδικου. Αν απομόνωνες σημεία της ορχήστρας ήταν όλα πολύ καλά. Τα χάλκινα λαμπερά, τα έγχορδα γεμάτα, αλλά...

Το δεύτερο μέρος ήταν άτονο και άψυχο. Στο πρώτο μέρος οι τρείς τρομπέτες στα δυνατά σαλπίσματα σκέπαζαν τα πάντα. Επίσης κάποια περάσματα από τα τρομπόνια δεν είχαν καμμιά δουλειά να βγούν έξω και σκεπάζουν την μελωδία. Όλα αυτά βέβαια είναι ποιοτικά στοιχεία και ίσως μόνο εμένα να μην μου άρεσαν. Αλλά σε κάποια σημεία (νομίζω στο 4ο μέρος;) που ήθελε κάποια απότομα σταματήματα είχαμε αρκετές ουρίτσες πράγμα που είναι πολύ ποσοτικό και φάνηκε πως χρειαζόνταν περισσότερη δουλίτσα.

Ωστόσο είχαν και αρκετές πολύ καλές στιγμές. Και θα είχαμε ένα πολύ ωραίο φινάλε (μάλιστα ενώ έπαιζαν τα μπάσσα σκεφτόμουν: πολύ όμορφα θα το τελειώσει, ίσως άδικα το έκρινα), αν εκεί που κρατούσαμε την αναπνοή μας δεν αποφάσιζαν οι γνωστοί-άγνωστοι να αρχίσουν τα μπράβο και τα χειροκροτήματα πριν ακόμη τελείωση η ορχήστρα. Νομίζω πως ψιλοσπάστηκε ο μαέστρος έτσι που τον έπιασαν από τα μαλλιά. Δυστυχώς δεν άκουσα τι είπε πριν το πολύ όμορφο μπιζάρισμα, όπου μας έπεξαν ... Τσαικόφσκυ; (μπορεί και όχι. Δεν θυμάμαι καλά :-)

Μάλιστα, εκεί που καθόμουν το φινάλε καταστράφηκε ακόμη περισσότερο μιας και 20 δεύτερα πριν το τέλος ένας γέρος με παπούτσια-κλακέτες αποφάσισε να φύγει και άρχισε την μεγάλη του πορεία προς την πόρτα. Ήταν η στιγμή που όλοι κρατούσαμε την αναπνοή μας περιμένοντας τα μπάσα να σβήσουν :-(

Πάντως προτού τους ρίξω στο καιάδα θα τους δώσω άλλη μια ευκαιρία :-)

Αυτά. Τελικά έπρεπε να πάω άλλη μέρα στους Πουριτανούς και να απολάμβανα και την Καρίτα που απ’ ότι ακούω ήταν πολύ καλή.

Ο καλός σου ο πιστός το πέπλο θα σου βάλει

Την Παρασκευή 24-4-9, παρακολούθησα στην αίθουσα Τριάντη την πρεμιέρα των Πουριτανών (73), μια συμπαραγωγή της Λυρικής μαζί με την Όπερα του Άμστερνταμ και του Μεγάλου Θεάτρου της Γενεύης. Πολυαναμενόμενη παράσταση, στο πλαίσιο των συμπαραγωγών που έχει καθιερώσει η Λυρική, μια από τις μεγάλες βραδυές της ελληνικής λυρικής παραγωγής. Παρεπιπτώντως έχω μεγάλη περιέργεια στο τι ακριβώς σημαίνει η «συμπαραγωγή». Μοιράζετε η Λυρική τα έξοδα μαζί με τις άλλες όπερες; Έχει λόγο στην επιλογή σκηνοθετών, μαέστρων κλπ; Πόσο κοινοί είναι οι συντελεστές και η διανομή στα διάφορα ανεβάσματα; Νομίζω πως καλό θα ήταν και αρκετά ενδιαφέρον να είχαμε μια τέτοια πληροφόρηση από την Λυρική. Στο κάτω-κάτω δημοσιο ίδρυμα είναι.

Το έργο μου φάνηκε να έχει μεταφερθεί στον 19ο αιώνα, αν κρίνω από τα κουστούμια, ιδιαίτερα από τα μακρυά δερμάτινα των αξιωματούχως, που έφερναν κάτι από πρώσικο μιλιταρισμό.

Επί των δρώμενων τώρα, η πρεμιέρα λίγο με ικανοποίησε. Ο κύριος λόγος, εκτός από την μόνιμη ακουστική ανεπάρκεια της αίθουσας, ήταν η σκηνοθετική προσέγγιση και σε ένα δεύτερο επίπεδο τα σκηνικά.

Ο τρόπος που προσεγγίστηκε οπτικά το έργο ήταν να δοθεί όσο περισσότερη δράση ήταν δυνατόν σε ένα πρώτο πλάνο, χωρίς καθόλου να χρησιμοποιείται το βάθος της σκηνής. Για να αποδοθούν οι διάφορες δράσεις και οι διαφορετικές σκηνές γίνονταν μια υπερεκμετάλλευση των σκηνικών μηχανισμών, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να περνάνε συνέχεια από μπροστά μας δωμάτια, εν είδει τραίνου, κουρτίνες να ανοιγοκλείνουν διαρκώς, και να ακούγεται ένα συνεχές βουητό των μηχανισμών που κινούσαν τους διάφορους όγκους. Ιντριγκαδόρικο ήταν στην αρχή, δεν λέω, αλλά από κάποιο σημείο και μετά ήταν εντελώς distracting. Επίσης ακούγονταν και αρκετοί θόρυβοι από τα παρασκήνια – σαν να μην ήταν προετοιμασμένοι επαρκώς.

Από αυτόν το κυκεώνα της πρώτης σκηνής περάσαμε σε μια εντελώς στατική δεύτερη, που κοντέψαμε να κοιμηθούμε. Ένα υπερυφωμένο Π, σαν δικαστήριο ένα πράμα, όπου στα έδρανα βρισκόνταν οι πουριτανοί και στον κενό χώρα είχαμε τα δρώμενα. Η Τρίτη σκηνή ήταν σαν την πρώτη στην σκηνική/σκηνοθετική της αντίληψη, αλλά με λιγότερη κίνηση και αρκετά πιο έντονο δράμα – ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα θαρρώ.

Αλλά για να μην λέμε όλα τα άσχημα να πω πως βρήκα πετυχημένο το εύρημα με την γραφή μπράϊγ στα τείχη του κάστρου. Γραφή μου μεταμορφώθηκε σιγά-σιγά σε κανονική γραφή στην Τρίτη πράξη. Να πω την αλήθεια στην αρχή με μπέρδεψε λίγο, αλλά διαβάζοντας το σημείωμα του σκηνοθέτη στο booklet της παράστασης μου φάνηκε αρκετά καλό. Αναρωτιέμαι αν με αυτό τον τρόπο μπορεί να πει κανείς πως η παράσταση πέρνει θέση υπέρ των κοινοβουτευτικών και κατά των πουριτανών.

Την ίδια κάπως αίσθηση μου άφησε και το ηχητικό παρτ. Δεν με ενθουσίασε η Eglise Gutiérrez ως Ελβίρα. Δεν λέω πως ήταν κακή αλλά δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο. Την περίμενα περισσότερο έντονη και σίγουρα περίμενα περισσότερα στην έναρξη της τρέλλας, στο τέλος της 1ης πράξης. Αυτός που ήταν εντυπωσιακός και έδωσε ζωή με την είσοδό του ήταν ο Bryan Hymel ως Αρτούρο. Δυνατή φωνή, με μια αρκετά ένρινη χροιά, με αρκετή αυτοπεποίθηση και πάθος, ήταν ο εκλυστικότερος χαρακτήρας του έργου. Μας τα χάλασε λίγο στο τέλος στο … supernatural contra F (τόσο αυτός όσο και η αγαπημένη του) και μάλιστα για όσους δεν το κατάλαβαν το έκανε καπάκι και άλλη μια φορά, αλλά πέραν τούτου ήταν ιδιαίτερα καλός.

Σε αρκετά ψηλό επίπεδο στάθηκαν επίσης και οι Giorgio Caoduro και Balint Szabo ως Ρικάρντο και Sir Giorgio, αντίστοιχα.

Αντιθέτως σε χαμηλό επίπεδο στάθηκε η μετάφραση του έργου με τις ελληνικούρες στους υπότιτλους που έβγαλαν νομίζω άφθονο γέλιο (από κει είναι και ο τίτλος του ποστ).

Αρκετά καλή και η εμφάνιση της ορχήστρας. Ίσως τελικά να είναι καλή λύση η πρόσληψη ενός μόνιμου ξένου μαέστρου, για να τους βάλει να παίζουν της προκοπής. Δεν εξηγείται αλλιώς η τόσο μεγάλη διαφορά στην απόδοση.

Αυτά τα ολίγα.

Οι κυριώτεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Andriy Yurkevych, Σκηνοθεσία Francisco Negrin, Σκηνικά Es Devlin, Κοστούμια Louis Dèsirè, Φωτισμοί Bruno Poet, Lord Gualtiero Walton Τάσος Αποστόλου, Sir Giorgio Balint Szabo, Lord Arturo Talbo Bryan Hymel, Sir Riccardo Forth Giorgio Caoduro, Sir Bruno Robertson Φίλιππος Δελλατόλας, Enrichetta di Francia Ειρήνη Καραγιάννη, Elvira Eglise Gutiérrez.

Ps. Καλά οι μουσικοί της Λυρικής δεν αντιλήφθηκαν πως ο σκηνοθέτης άλλαξε το τέλος;;; Αντί για ένα happy end με ευτυχισμένους έρωτες στο τέλος, είχαμε βαρύ θανατικό! Κι αν κανένας έφερνε το παιδί του;;; Πως το κατάπιαν αυτό;; Που θα πάει αυτή η κατάσταση;;;

What the Flowers on the Meadow Tell Me

Έχοντας μείνει έκθαμβος πριν μερικούς μήνες από την Mahler Chamber Orchestra, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω συναυλία της Gustav Mahler Youth Orchestra, της οποίας η πρώτη είναι kind of spin off.

Ιδρυθείσα στη Βιέννη το 1986 από τον Claudio Abbado (ο οποίος και παραμένει ο καλλιτεχνικός της διευθυντής), λειτουργεί με την υποστήριξη του Συμβουλίου της Ευρώπης και δέχεται ευρωπαίους μουσικούς μέχρι 26 ετών. Έτσι η ορχήστρα που παρακολουθήσαμε στις 11-5-9 στη μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου, είχε μουσικούς από 23 διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες.

Μας έπαιξαν Μάλερ βέβαια, υπό την διεύθυνση του Ingo Metzmacher. (82) Και μάλιστα τη ναυαρχίδα των συμφωνιών του, η οποία ταιριάζει και με την εποχή του χρόνου μιας και έρχεται η άνοιξη, δατ ιζ την 3η. Την έπαιξαν δίχως διάλλειμα, με την συμμετοχή της μέτζο Jane Irwin, την παιδικής χορωδίας «Μανώλης Καλομοίρης» και της γυναικείας Χορωδίας της ΕΡΤ.

Δυστυχώς ή ευτυχώς πέρσυ τέτοια εποχή, άκουσα μια απόδοση της τρίτης που φοβάμαι πως θα μείνει για πολύ καιρό unmatched. Δυστυχώς γιατί κάθε φορά έχω στο νου μου αυτή την ερμηνεία όταν ακούω την Τρίτη. Δεν ήταν τέτοιου επιπέδου η ορχήστρα που άκουσα, ούτε μπορεί να σταθεί δίπλα στην impeccable μεγάλη της αδελφή, που ακούσαμε πριν κανένα εξάμηνο.

Ωστόσο ήταν μια πολύ καλή ορχήστρα σε μια πολύ καλή βραδυά. Φάνηκε καθαρά νομίζω η ποιότητα του έμψυχου υλικού της. Όλοι οι μουσικοί από τεχνικής απόψης είναι φτασμένοι και το μόνο που τους λείπει είναι εμπειρία και θέματα ίσως ερμηνευτικής. Άψογα μπασίματα, πολύ καλός ο συντονισμός και το tuning των εγχόρδων και πολύ καλά τα χάλκινα. Ιδιαίτερα τα κόρνα που έχουν την τιμητική τους, αλλά και οι τρομπέτες (όλες με βαλβίδες μιας και για τέτοιες έγραψε ο Μάλερ) ήταν εξαιρετικής ποιότητας και όλα τους τα μπασίματα ήταν εξαιρετικά.

Πολύ καλός ο Metzmacher, μας έδωσε μια ερμηνεία αρκετά … itching στο πρώτο μέρος και αρκετά … creepy στο μεγαλειώδες φινάλε. Μαέτρος, κυρίως μοντέρνου ρεπερτορίου (πιανίστας και διευθυντής του Ensemble Modern και currently Διευθυντής της Γερμανικής Συμφωνικής Ορχήστρας του Βερολίνου) ερμήνευσε με μεγάλη εκφραστικότητα και αρκετή προσοχή στις λεπτομέρειες. Καλή και η Jane Irwin, ωστόσο ήταν πίσω δεξιά μπροστά από τα μπάσα και νομίζω πως θάφτηκε λιγουλάκι. Ίσως να μην ήθελε ο μαέστρος να την βγάλει μπροστά μιας και θα επισκίαζε εντελώς τις χορωδίες (ε, δεν ήταν και η Ελίνα Γκαράντσα :-), πράγμα που άλλωστε έκανε έτσι κι αλλιώς μιας οι χορωδίες ήταν το πιο αδύνατο παρτ. Ολίγον άψυχη και δίχως νεύρο η παιδική, την βρήκα αρκετά υποτονική και το λαμπερό “Bimm Bamm!” – σήμα κατατεθέν του έργου – ακούστηκε ψόφιο. Σε λίγο καλύτερη κατάσταση η γυναικεία, ήθελε σίγουρα περισσότερο όγκο και αυτοπεποίθηση.

Αυτά. Posthorn πάλι δεν είχε :-) Έπαιζε μια τρόμπα από τα παρασκήνια.

Kavakos at his best

Μετά από ένα χρόνο περίπου, ξανά Καβάκος και Καμεράτα του Salzburg στις 9-4-9, στο Μέγαρο (88). Πολύ όμορφη βραδυά, με τον Καβάκο να δείχνει πως εκτός από μεγάλος βιολονίστας θα καθιερωθεί και σαν πολύ καλός μαέστρος. Ευχάριστη σύμπτωση μάλιστα το γεγονός πως μετά από λίγες μέρες που απολαύσαμε τον Roger Norrington, είχαμε και τον διάδοχό του στην Καμεράτα του Σάλτσμουργκ.

Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν την Συμφωνία αρ. 8 σε σολ μείζονα, "Le soir", του Joseph Haydn. Πολύ όμορφο έργο, φωνάζει από μακρυά το ύφος του (και να μην το ξέρεις αποκλείεται να μην είναι Haydn ή Mozart) και αποδόθηκε με ζωντάνια και ευχέρια τόσο από την ορχήστρα όσο και από τον μαέστρο. Άριστα τεχνικώς η ορχήστρα, φαντάζει ιδανικό εργαλείο στα χέρια όποιου μαέστρου έχει ιδέες και θέλει να τις δοκιμάσει. Δεν θα έλεγα πως η ερμηνεία του Καβάκου διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά ήταν πολύ καλή και σίγουρα φάνηκε και το προσωπικό του στοιχείο.

Στη συνέχεια ακούσαμε το Κοντσέρτο για βιολί σε μι ελάσσονα, έργο 64, του Mendelssohn, με τον Καβάκο στο ρόλο του μαέστρου και του σολίστα. Εξαιρετική ερμηνεία του Καβάκου σε ένα πολύ γνωστό και αγαπημένο έργο. Εντυπωσιακή επίσης η ορχήστρα να παίζει τόσο καλά και τόσο συντονισμένα με ένα μαέστρο στο 20% (ίσως και λιγότερο). Να πω την αλήθεια μου φαίνονται λίγο ζογκλερικά αυτά μιας και θέλουν ιδιαίτερα καλή ορχήστρα για να σταθούν σε ψηλό επίπεδο και μοιάζουν ολίγον επίδειξη δεξιοτεχνίας. Ευτυχώς η περί ου ο λόγος ήταν άριστη και το δίδυμο (ορχήστρα + μαέστρος/σολίστας) εξέπεμψε δυνατά και καθαρά.

Δεν ξέρω αν είθισται (το να διευθύνει ο σολίστας), πάντως στο σάιτ της καμεράτας στις συναυλίες του φεστιβάλ Begegnung, με την συνεργασία του οποίου παρουσιάστηκε το πρόγραμμα (σύμφωνα με το βιβλιαράκι της συναυλίας), ο Καβάκος μόνο διευθύνει. Βέβαια το κοντσέρτο για βιολί του Mendelssohn δεν παίχτηκε στο φεστιβάλ, μιας και το φεστιβάλ είναι θεματικό και το φετινό του θέμα ήταν “Nacht”.

Με την νύχτα βεβαίως έχει μεγάλη σχέση το "Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός" του Mendelssohn, του οποίου απολαύσαμε αποσπάσματα στο δεύτερο μέρος της συναυλίας. Με την προσθήκη της Χορωδίας Μπαχ του Σαλτσμπουργκ, η ορχήστρα και ο μαέστρος μας χάρισαν μια εξαιρετική εμπειρία. Δεν θυμάμαι να έχω ακούσει ποτέ ολόκληρο το έργο, αλλά πρέπει να είναι τα εκτενέστερα αποσπάσματα που έχω ακούσει. Υπήρχαν αρκετά σημεία που δεν αναγνώρισα και άλλα που μου ήταν πολύ γνωστά, με κορωνίδα βέβαια το Γαμήλιο Εμβατήριο. Εξαιρετικά τα χάλκινα της ορχήστρα, εξαιρετική η χορωδία και ο μαέστρος ήταν νομίζω σε πολύ καλή βραδυά. Εν γένει εκτός από μερικά popular κομμάτια ο Mendelssohn δεν μου είναι πολύ οικείος. Ίσως πρέπει να τον ξαναδώ...

Αυτά. Ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα. Μοναδικό μελανό σημείο η προσέλευση του κόσμου. Αν δεν γεμίζει ούτε με τον Καβάκο το Μέγαρο, πότε θα γεμίσει;

Βόρειον Φως

Δύο πολύ ωραίες βραδυές μας χάρισε η Συμφωνική Ορχήστρα της Φιλανδικής Ραδιοφωνίας, στις 3 & 4/4/9, στο Μέγαρο. Υπό την διεύθυνση του πολύ καλού Sakari Oramo, και με διαφορετικό πρόγραμμα κάθε μέρα, μας ταξίδευσε από την περίοδο της κλασικής δημιουργίας μέχρι την σύγχρονη εποχή, δίνοντας την μεγαλύτερη βαρύτητα στον ύστερο ρομαντισμό.

Την Παρασκευή 3/4 ακούσαμε στο πρώτο μέρος το τρίτο κοντσέρτο για πιάνο του Προκόφιεφ, με τον Γιάννη Βακαρέλη, και στο δεύτερο την 3η συμφωνία του Μπρούκνερ.

Τον Βακαρέλη κάθε φορά που το ακούω μου αρέσει όλο και πιο πολύ. Ίσως δεν έχει την σπιρτάδα ενός νέου καλλιτέχνη αλλά δείχνει να ενσταλάζει στο παίξιμό του μεγάλη εμπειρία και αυτό το κάνει ιδιαίτερα ελκυστικό. Σίγουρα δεν είναι ο πιανίστας που θα σε καθηλώσει ούτε έχει λαμπερές στιγμές αλλά έχει κάτι το ιδιαίτερα … thoughtful στο παίξιμό του που εν τέλει σου μένει.

Από κοντά και η πολύ καλή ερμηνεία του Oramo και τις ορχήστρας του, που δεν θυμάμαι να την έχω ξανακούσει και σίγουρα δεν είχα δεί ποτέ ζωντανή. Ιδιαίτερα καλή ορχήστρα με μεστό ήχο στα έγχορδα και πολύ καλή γραμμή πνευστών. Μάλιστα πρώτη φορά είδα τόσες πολλές γυναίκες στα χάλκινα – στα κόρνα, στις τρομπέτες και στα τρομπόνια.

Η τεχνική της ορχήστρας στο πολύ ψηλό επίπεδο των μεγάλων ευρωπαϊκών ορχηστών. Επίπεδο απαραίτητο για να ερμηνεύσεις με αξιώσεις τις all dancing and singing συμφωνίες του Bruckner. 

Τυπικό παράδειγμα έργου που οι μουσικολόγοι θεωρούν αδύναμο και το κοινό βρίσκει θαυμάσιο, μας λέει για την 3η του Μπρούκνερ ο Διονύσης Μαλλούχος στο booklet της συναυλίας. Εγώ λοιπόν μιας και δεν είμαι μουσικολόγος το βρήκα θαυμάσιο :-) Και μάλιστα βρήκα και θαυμάσια την ερμηνεία του Sakari Oramo. Έτσι κι αλλιώς είμαι και fan των φανφαρών του Μπρούκνερ και αυτό το έργο μας τις έδωσε σε αφθονία. Εξαιρετική η ερμηνεία και highlight της βραδυάς το σκέρτζο που μου θύμισε πάρα πολύ το σκέρτζο της 9ης. Δηλ. μέχρι του σημείου που να μου φαίνετε πως της 9ης είναι rewriting του της 3ης.

Την δεύτερη μέρα είχαμε πιο ποικίλο πρόγραμμα. Στο πρώτο μέρος μας έπαιξαν το 1ο & 3o μέρος της Rosamunde του Schubert. Στη συνέχεια είχαμε πιο σύγχρονα ακούσματα με την 1η ραψωδία για κλαρινέτο και ορχήστρα του Debussy και το κοντσέρτο για κλαρινέτο και ορχήστρα του Jean Françaix. Και στα δύο σολίστας ήταν ο Σπύρος Μουρίκης. Το δεύτερο μέρος ήταν καθαρά φιλανδικό με την 5η του Jean Sibelius.

Νομίζω πως ο Μουρίκης επιβεβαίωσε γιατί θεωρείται σήμερα ο πληρέστερος κλαρινετίστας στην Ελλάδα. Ερμήνευσε με χαρακτηριστική άνεση ακόμα και τα πιο δύσκολα μέρη των έργων (και το κοντσέρτο του Françaix βρίθει τέτοιων) και βέβαια έδειξε να έχει μια συνολική άποψη για τη δομή και των χαρακτήρα των έργων. Αξιομνημόνευτες και οι δύο ερμηνείες.

Η 5η του Σιμπέλιους θαρρώ πως ήταν το flagship του διημέρου. Από τις πιο δημοφιλείς συμφωνίες του, ίσως και η δημοφιλέστερη, επιδεικνύει στο μέγιστο βαθμό τα ηχοχρώματα της ιδιαίτερης «φιλανδικής πατρίδας» - είναι άλλωστε ο πρωτεργάτης της φιλανδικής εθνικής σχολής. Εξαιρετική η ερμηνεία της ορχήστρας, ερμηνεία που ταιριάζει ιδιαίτερα σε χιονισμένα βόρεια τοπία (και τέτοια αίσθηση μου δημιούργησε - χωρίς βεβαίως να αρνούμαι πως ήμουν more or less biased για κάτι τέτοιο). Πολύ όμορφα τα ηχοχρώματα που δημιούργησε και πολύ ιδιαίτερες οι παρεμβάσεις των ξύλινων και τα σαλπίσματα των χάλκινων. Εν τέλει η ορχήστα και ο μαέστρος της μας άφησαν με τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Μπίζαραν και τις δύο βραδυές, την πρώτη μέρα με το 2ο μέρος από τη Rosamunde και την δεύτερη με κάτι από Σιμπέλιους (το οποίο αδυνατώ να θυμηθώ).

Αυτά.