Ο καλός σου ο πιστός το πέπλο θα σου βάλει

Την Παρασκευή 24-4-9, παρακολούθησα στην αίθουσα Τριάντη την πρεμιέρα των Πουριτανών (73), μια συμπαραγωγή της Λυρικής μαζί με την Όπερα του Άμστερνταμ και του Μεγάλου Θεάτρου της Γενεύης. Πολυαναμενόμενη παράσταση, στο πλαίσιο των συμπαραγωγών που έχει καθιερώσει η Λυρική, μια από τις μεγάλες βραδυές της ελληνικής λυρικής παραγωγής. Παρεπιπτώντως έχω μεγάλη περιέργεια στο τι ακριβώς σημαίνει η «συμπαραγωγή». Μοιράζετε η Λυρική τα έξοδα μαζί με τις άλλες όπερες; Έχει λόγο στην επιλογή σκηνοθετών, μαέστρων κλπ; Πόσο κοινοί είναι οι συντελεστές και η διανομή στα διάφορα ανεβάσματα; Νομίζω πως καλό θα ήταν και αρκετά ενδιαφέρον να είχαμε μια τέτοια πληροφόρηση από την Λυρική. Στο κάτω-κάτω δημοσιο ίδρυμα είναι.

Το έργο μου φάνηκε να έχει μεταφερθεί στον 19ο αιώνα, αν κρίνω από τα κουστούμια, ιδιαίτερα από τα μακρυά δερμάτινα των αξιωματούχως, που έφερναν κάτι από πρώσικο μιλιταρισμό.

Επί των δρώμενων τώρα, η πρεμιέρα λίγο με ικανοποίησε. Ο κύριος λόγος, εκτός από την μόνιμη ακουστική ανεπάρκεια της αίθουσας, ήταν η σκηνοθετική προσέγγιση και σε ένα δεύτερο επίπεδο τα σκηνικά.

Ο τρόπος που προσεγγίστηκε οπτικά το έργο ήταν να δοθεί όσο περισσότερη δράση ήταν δυνατόν σε ένα πρώτο πλάνο, χωρίς καθόλου να χρησιμοποιείται το βάθος της σκηνής. Για να αποδοθούν οι διάφορες δράσεις και οι διαφορετικές σκηνές γίνονταν μια υπερεκμετάλλευση των σκηνικών μηχανισμών, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να περνάνε συνέχεια από μπροστά μας δωμάτια, εν είδει τραίνου, κουρτίνες να ανοιγοκλείνουν διαρκώς, και να ακούγεται ένα συνεχές βουητό των μηχανισμών που κινούσαν τους διάφορους όγκους. Ιντριγκαδόρικο ήταν στην αρχή, δεν λέω, αλλά από κάποιο σημείο και μετά ήταν εντελώς distracting. Επίσης ακούγονταν και αρκετοί θόρυβοι από τα παρασκήνια – σαν να μην ήταν προετοιμασμένοι επαρκώς.

Από αυτόν το κυκεώνα της πρώτης σκηνής περάσαμε σε μια εντελώς στατική δεύτερη, που κοντέψαμε να κοιμηθούμε. Ένα υπερυφωμένο Π, σαν δικαστήριο ένα πράμα, όπου στα έδρανα βρισκόνταν οι πουριτανοί και στον κενό χώρα είχαμε τα δρώμενα. Η Τρίτη σκηνή ήταν σαν την πρώτη στην σκηνική/σκηνοθετική της αντίληψη, αλλά με λιγότερη κίνηση και αρκετά πιο έντονο δράμα – ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα θαρρώ.

Αλλά για να μην λέμε όλα τα άσχημα να πω πως βρήκα πετυχημένο το εύρημα με την γραφή μπράϊγ στα τείχη του κάστρου. Γραφή μου μεταμορφώθηκε σιγά-σιγά σε κανονική γραφή στην Τρίτη πράξη. Να πω την αλήθεια στην αρχή με μπέρδεψε λίγο, αλλά διαβάζοντας το σημείωμα του σκηνοθέτη στο booklet της παράστασης μου φάνηκε αρκετά καλό. Αναρωτιέμαι αν με αυτό τον τρόπο μπορεί να πει κανείς πως η παράσταση πέρνει θέση υπέρ των κοινοβουτευτικών και κατά των πουριτανών.

Την ίδια κάπως αίσθηση μου άφησε και το ηχητικό παρτ. Δεν με ενθουσίασε η Eglise Gutiérrez ως Ελβίρα. Δεν λέω πως ήταν κακή αλλά δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο. Την περίμενα περισσότερο έντονη και σίγουρα περίμενα περισσότερα στην έναρξη της τρέλλας, στο τέλος της 1ης πράξης. Αυτός που ήταν εντυπωσιακός και έδωσε ζωή με την είσοδό του ήταν ο Bryan Hymel ως Αρτούρο. Δυνατή φωνή, με μια αρκετά ένρινη χροιά, με αρκετή αυτοπεποίθηση και πάθος, ήταν ο εκλυστικότερος χαρακτήρας του έργου. Μας τα χάλασε λίγο στο τέλος στο … supernatural contra F (τόσο αυτός όσο και η αγαπημένη του) και μάλιστα για όσους δεν το κατάλαβαν το έκανε καπάκι και άλλη μια φορά, αλλά πέραν τούτου ήταν ιδιαίτερα καλός.

Σε αρκετά ψηλό επίπεδο στάθηκαν επίσης και οι Giorgio Caoduro και Balint Szabo ως Ρικάρντο και Sir Giorgio, αντίστοιχα.

Αντιθέτως σε χαμηλό επίπεδο στάθηκε η μετάφραση του έργου με τις ελληνικούρες στους υπότιτλους που έβγαλαν νομίζω άφθονο γέλιο (από κει είναι και ο τίτλος του ποστ).

Αρκετά καλή και η εμφάνιση της ορχήστρας. Ίσως τελικά να είναι καλή λύση η πρόσληψη ενός μόνιμου ξένου μαέστρου, για να τους βάλει να παίζουν της προκοπής. Δεν εξηγείται αλλιώς η τόσο μεγάλη διαφορά στην απόδοση.

Αυτά τα ολίγα.

Οι κυριώτεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Andriy Yurkevych, Σκηνοθεσία Francisco Negrin, Σκηνικά Es Devlin, Κοστούμια Louis Dèsirè, Φωτισμοί Bruno Poet, Lord Gualtiero Walton Τάσος Αποστόλου, Sir Giorgio Balint Szabo, Lord Arturo Talbo Bryan Hymel, Sir Riccardo Forth Giorgio Caoduro, Sir Bruno Robertson Φίλιππος Δελλατόλας, Enrichetta di Francia Ειρήνη Καραγιάννη, Elvira Eglise Gutiérrez.

Ps. Καλά οι μουσικοί της Λυρικής δεν αντιλήφθηκαν πως ο σκηνοθέτης άλλαξε το τέλος;;; Αντί για ένα happy end με ευτυχισμένους έρωτες στο τέλος, είχαμε βαρύ θανατικό! Κι αν κανένας έφερνε το παιδί του;;; Πως το κατάπιαν αυτό;; Που θα πάει αυτή η κατάσταση;;;