BBC Symphony Orchestra
Το Σάββατο 25-4-9, βρέθηκα στην μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου, και παρακολούθησα την συναυλία της Συμφωνικής του BBC, υπό την διεύθυνση του Jiří Bělohlávek (77). Να πω κατ’ αρχάς πως δεν γνώριζα ούτε την ορχήστρα, ούτε τον μαέστρο και περίμενα, ίσως αδίκως, περισσότερα. Περίμενα δηλαδή, δεν ξέρω γιατί, κάτι σαν την ορχήστρα του Μπέρμπιχαμ, which wasn’t the case.
Παραδόξως για τα ειωθότα, στο Μέγαρο δεν έπεφτε καρφίτσα. Βέβαια απ’ ότι φάνηκε ο συνδυασμός Σγούρος + BBC μετέτρεψε την συναυλία σε ολίγον τουριστική, οπότε λογική και η πολυκοσμία. Όχι πως έχω πρόβλημα, ό,τι κάνει ο άνθρωπος για την ψυχή του καλό είναι :-))
Η βραδυά ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις με τα Τέσσερα Ιντερλούδια της Θάλασσας, έργο του Benjamin Britten, από τον Peter Grimes. Πολύ όμορφα παιγμένο από τον Bělohlávek, ανάδειξε όλα τα μοναδικά ηχοχρώματα του έργου και εντόνως μου έφερε στο νου την παραθαλάσσια υγρασία του χωριού του Peter Grimes. Εν τέλει, αυτή ήταν και η καλύτερη στιγμή της ορχήστρας. Ίσως είναι σωστό τελικά αυτό που λέγεται πως κάθε ορχήστρα παίζει καλύτερα την εθνική της μουσική.
Στη συνέχεια ακούσαμε το 3ο κοντσέρτο του Μπετόβεν, με σολίστ τον Δημήτρη Σγούρο. Όχι κακή εκτέλεση, αλλά ψιλοαδιάφορη. Ο Σγούρος στα γνωστά του επίπεδα. Καλός, αλλά σίγουρα δεν είναι ο πιανίστας που θα σε συγκινήσει. Νομίζω πως ο Σγούρος έχει πέσει στην κοινή παγίδα πολλών μουσικών που υπήρξαν παιδιά-θαύματα. Δηλ. επειδή επιτυγχάνουν ένα technical competence πάρα πολύ ψηλό από πολύ νωρίς, σταματούν να εξελίσσονται σαν μουσικοί από την παιδικής του ηλικία. Ο Σγούρος όπως είπε και σε μια συνέντευξή του έπαιξε για πρώτη φορά το κοντσέρτο αυτό στα 9 του! Πολύ θα ήθελα να την άκουγα δίπλα-δίπλα με μια σημερινή του εκτέλεση. Anyway… μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά έχοντάς τον ακούσει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια δεν μου περνάει κανένα vibe.
Από κοντά του και η ορχήστρα μου πέρασε ένα κάπως similar πνεύμα μετριότητας. Στο τέλος ανυπομονούσα να τελειώσει να πάμε παρακάτω.
Το κλού της βραδυάς βέβαια ήταν στο δεύτερο μέρος, όπου είχαμε την Παθητική του Τσαϊκόφσκυ. Βασισμένος στην απόδοσή τους σε αυτό κυρίως το έργο ένοιωσα μια μικρή απογοήτευση στο τέλος. Δεν λέω, πως δεν ήταν καλή η ορχήστρα και δεν είχε άποψη ο μαέστρος, αλλά μου έδωσαν λιγάκι την αίσθηση του αρπακολατζίδικου. Αν απομόνωνες σημεία της ορχήστρας ήταν όλα πολύ καλά. Τα χάλκινα λαμπερά, τα έγχορδα γεμάτα, αλλά...
Το δεύτερο μέρος ήταν άτονο και άψυχο. Στο πρώτο μέρος οι τρείς τρομπέτες στα δυνατά σαλπίσματα σκέπαζαν τα πάντα. Επίσης κάποια περάσματα από τα τρομπόνια δεν είχαν καμμιά δουλειά να βγούν έξω και σκεπάζουν την μελωδία. Όλα αυτά βέβαια είναι ποιοτικά στοιχεία και ίσως μόνο εμένα να μην μου άρεσαν. Αλλά σε κάποια σημεία (νομίζω στο 4ο μέρος;) που ήθελε κάποια απότομα σταματήματα είχαμε αρκετές ουρίτσες πράγμα που είναι πολύ ποσοτικό και φάνηκε πως χρειαζόνταν περισσότερη δουλίτσα.
Ωστόσο είχαν και αρκετές πολύ καλές στιγμές. Και θα είχαμε ένα πολύ ωραίο φινάλε (μάλιστα ενώ έπαιζαν τα μπάσσα σκεφτόμουν: πολύ όμορφα θα το τελειώσει, ίσως άδικα το έκρινα), αν εκεί που κρατούσαμε την αναπνοή μας δεν αποφάσιζαν οι γνωστοί-άγνωστοι να αρχίσουν τα μπράβο και τα χειροκροτήματα πριν ακόμη τελείωση η ορχήστρα. Νομίζω πως ψιλοσπάστηκε ο μαέστρος έτσι που τον έπιασαν από τα μαλλιά. Δυστυχώς δεν άκουσα τι είπε πριν το πολύ όμορφο μπιζάρισμα, όπου μας έπεξαν ... Τσαικόφσκυ; (μπορεί και όχι. Δεν θυμάμαι καλά :-)
Μάλιστα, εκεί που καθόμουν το φινάλε καταστράφηκε ακόμη περισσότερο μιας και 20 δεύτερα πριν το τέλος ένας γέρος με παπούτσια-κλακέτες αποφάσισε να φύγει και άρχισε την μεγάλη του πορεία προς την πόρτα. Ήταν η στιγμή που όλοι κρατούσαμε την αναπνοή μας περιμένοντας τα μπάσα να σβήσουν :-(
Πάντως προτού τους ρίξω στο καιάδα θα τους δώσω άλλη μια ευκαιρία :-)
Αυτά. Τελικά έπρεπε να πάω άλλη μέρα στους Πουριτανούς και να απολάμβανα και την Καρίτα που απ’ ότι ακούω ήταν πολύ καλή.
Παραδόξως για τα ειωθότα, στο Μέγαρο δεν έπεφτε καρφίτσα. Βέβαια απ’ ότι φάνηκε ο συνδυασμός Σγούρος + BBC μετέτρεψε την συναυλία σε ολίγον τουριστική, οπότε λογική και η πολυκοσμία. Όχι πως έχω πρόβλημα, ό,τι κάνει ο άνθρωπος για την ψυχή του καλό είναι :-))
Η βραδυά ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις με τα Τέσσερα Ιντερλούδια της Θάλασσας, έργο του Benjamin Britten, από τον Peter Grimes. Πολύ όμορφα παιγμένο από τον Bělohlávek, ανάδειξε όλα τα μοναδικά ηχοχρώματα του έργου και εντόνως μου έφερε στο νου την παραθαλάσσια υγρασία του χωριού του Peter Grimes. Εν τέλει, αυτή ήταν και η καλύτερη στιγμή της ορχήστρας. Ίσως είναι σωστό τελικά αυτό που λέγεται πως κάθε ορχήστρα παίζει καλύτερα την εθνική της μουσική.
Στη συνέχεια ακούσαμε το 3ο κοντσέρτο του Μπετόβεν, με σολίστ τον Δημήτρη Σγούρο. Όχι κακή εκτέλεση, αλλά ψιλοαδιάφορη. Ο Σγούρος στα γνωστά του επίπεδα. Καλός, αλλά σίγουρα δεν είναι ο πιανίστας που θα σε συγκινήσει. Νομίζω πως ο Σγούρος έχει πέσει στην κοινή παγίδα πολλών μουσικών που υπήρξαν παιδιά-θαύματα. Δηλ. επειδή επιτυγχάνουν ένα technical competence πάρα πολύ ψηλό από πολύ νωρίς, σταματούν να εξελίσσονται σαν μουσικοί από την παιδικής του ηλικία. Ο Σγούρος όπως είπε και σε μια συνέντευξή του έπαιξε για πρώτη φορά το κοντσέρτο αυτό στα 9 του! Πολύ θα ήθελα να την άκουγα δίπλα-δίπλα με μια σημερινή του εκτέλεση. Anyway… μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά έχοντάς τον ακούσει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια δεν μου περνάει κανένα vibe.
Από κοντά του και η ορχήστρα μου πέρασε ένα κάπως similar πνεύμα μετριότητας. Στο τέλος ανυπομονούσα να τελειώσει να πάμε παρακάτω.
Το κλού της βραδυάς βέβαια ήταν στο δεύτερο μέρος, όπου είχαμε την Παθητική του Τσαϊκόφσκυ. Βασισμένος στην απόδοσή τους σε αυτό κυρίως το έργο ένοιωσα μια μικρή απογοήτευση στο τέλος. Δεν λέω, πως δεν ήταν καλή η ορχήστρα και δεν είχε άποψη ο μαέστρος, αλλά μου έδωσαν λιγάκι την αίσθηση του αρπακολατζίδικου. Αν απομόνωνες σημεία της ορχήστρας ήταν όλα πολύ καλά. Τα χάλκινα λαμπερά, τα έγχορδα γεμάτα, αλλά...
Το δεύτερο μέρος ήταν άτονο και άψυχο. Στο πρώτο μέρος οι τρείς τρομπέτες στα δυνατά σαλπίσματα σκέπαζαν τα πάντα. Επίσης κάποια περάσματα από τα τρομπόνια δεν είχαν καμμιά δουλειά να βγούν έξω και σκεπάζουν την μελωδία. Όλα αυτά βέβαια είναι ποιοτικά στοιχεία και ίσως μόνο εμένα να μην μου άρεσαν. Αλλά σε κάποια σημεία (νομίζω στο 4ο μέρος;) που ήθελε κάποια απότομα σταματήματα είχαμε αρκετές ουρίτσες πράγμα που είναι πολύ ποσοτικό και φάνηκε πως χρειαζόνταν περισσότερη δουλίτσα.
Ωστόσο είχαν και αρκετές πολύ καλές στιγμές. Και θα είχαμε ένα πολύ ωραίο φινάλε (μάλιστα ενώ έπαιζαν τα μπάσσα σκεφτόμουν: πολύ όμορφα θα το τελειώσει, ίσως άδικα το έκρινα), αν εκεί που κρατούσαμε την αναπνοή μας δεν αποφάσιζαν οι γνωστοί-άγνωστοι να αρχίσουν τα μπράβο και τα χειροκροτήματα πριν ακόμη τελείωση η ορχήστρα. Νομίζω πως ψιλοσπάστηκε ο μαέστρος έτσι που τον έπιασαν από τα μαλλιά. Δυστυχώς δεν άκουσα τι είπε πριν το πολύ όμορφο μπιζάρισμα, όπου μας έπεξαν ... Τσαικόφσκυ; (μπορεί και όχι. Δεν θυμάμαι καλά :-)
Μάλιστα, εκεί που καθόμουν το φινάλε καταστράφηκε ακόμη περισσότερο μιας και 20 δεύτερα πριν το τέλος ένας γέρος με παπούτσια-κλακέτες αποφάσισε να φύγει και άρχισε την μεγάλη του πορεία προς την πόρτα. Ήταν η στιγμή που όλοι κρατούσαμε την αναπνοή μας περιμένοντας τα μπάσα να σβήσουν :-(
Πάντως προτού τους ρίξω στο καιάδα θα τους δώσω άλλη μια ευκαιρία :-)
Αυτά. Τελικά έπρεπε να πάω άλλη μέρα στους Πουριτανούς και να απολάμβανα και την Καρίτα που απ’ ότι ακούω ήταν πολύ καλή.
Ετικέτες concert
posted by spiretos72 at 09:31
3 Comments:
Και εγώ θα προτιμούσα Karita. Ήμουν βέβαιος ότι θα αποτελούσε έμπνευση για τις ορχήστρα η ερμηνεία της στα 4 τελευταία τραγούδια. Θεωρώ δε ότι είναι κορυφαία "ενεργή" ερμηνεύτρια αυτού του έργου.
Τα ιντερλούδια από τον Peter Grimes (εξαιρετική όπερα) πάλι ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι θα τα ερμηνεύαν ιδανικά διότι είναι "εθνικό" θέμα.
Νομίζω το ίδιο θα εισέπραττε κανείς αν άκουγε και την 9η του Dvorak από τον Τσέχο μαέστρο,στην συναυλία με την Matila. Εκ πρώτης όψεως η 1η συναυλία φαινόταν πιο καλή.
Για την 6η του Tchaikovsky, έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για μια από τις συμφωνίες όπου ο καθένας την αντιλαμβάνεται μοναδικά και την χειρίζεται όπως του 'ρθει. Έχει και υψηλή συναισθηματική φόρτιση που μόνο στην 4η του Sibelius έχω συναντήσει.
Τελικά αυτή η ορχήστρα ζωντανεύει στα PROMS έχει πολύ όμορφο κοινό για 6 βδομάδες το καλοκαίρι και μετά σαν να πέφτει σε νάρκη για κάποιο λόγο.
Την αγαπώ την Beeb αλλα πολλές φορές αισθάνομαι οτι αδικείται απο πλευράς ρεπερτορίου-μαέστρων και σολιστων. Μόλις παίξαμε Brucker Mass το ποιό αδιάφορο έργο που έχω δεί ποτέ στη ζωή μου, και στην σκηνή ήταν και μια τραγουδίστρια που είχε ντυθεί σαν πασχαλιάτικο αυγό. Νόμιζα οτι θα μου πέσει η βιόλα απο τη νύστα. Δεν μπορώ να διαφωνήσω με όσα λέτε αλλα μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι οι μουσικοί της ορχήστρας είναι εξαιρετικοί, ειδικά οι πνευστοι( δεν προσπαθώ να παινέσω το σπίτι μου- δεν είμαι μόνιμο μέλος)και οτι δεν φταίνε σε όσα πολύ σωστά αναφέρετε. Η ορχήστρα όμως όλο το χρόνο παίζει ΕΛΑΧΙΣΤΟ στάνταρ ρεπερτόριο και ηχογραφεί την κάθε νότα της. Γιαυτό και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εσωστρεφές.Φανταστείτε να ηχογραφείτε ζωντανά κάθε εβδομάδα, έργα που δεν ξέρατε καν οτι υπάρχουν.Το παίξιμο τους πρέπει να είναι προσεκτικό και μαζεμένο για τα μικρόφωνα αλλα ισως χάνει σε προσωπικότητα εαν δεν υπάρχει ενας πολύ δυνατός μαέστρος να τους κάνει να ξεπεράσουν το εμπόδιο της ζωντανής ηχογράφησης. Εαν θέλετε να δείτε καλή beeb ελάτε στα BBC Proms.
O μαέστρος είπε: κανονικά δεν μπορεί τίποτα να παιχτεί μετα την 6τη του τσαικόφσκυ αλλα για να σας ευχαριστήσουμε θα παίξουμε το χθεσινό μας μπίζ. (dvorak slavonic dance N2)
Εμένα πάντως μου άρεσε πολύ η λειτουργία έτσι όπως την παίξατε! Όσο για τα υπέροχα ντυσίματα των μονοδών ελπίζω να βγήκαν στην φωτό, θα τα αναρτήσω εντόν των επομένων ημερών :-)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home