Don Carlo

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στην Φρανκφούρτη και δεν άφησα την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Έτσι την Παρασκευή, 30-1-9, παρακολούθησα στην Όπερα της πόλης μια εξαιρετική παράσταση του Don Carlo (90), παραγωγής 2007 (πρεμιέρα 30/9/7). Δυστυχώς η παράσταση δεν ήταν στην Alter Oper – νομίζω πως δεν πολυχρησιμοποιείται πια για παραστάσεις όπερας, αλλα σε ένα καινούργιο – σχετικά – χώρο, ο οποίος ήταν σε ένα κόμπλεξ με αυτά τα skyscraper-αισθητικής κτήρια της πόλης.

Η σκηνοθεσία ήταν του David McVicar, o οποίος ανήκει στην κρεμντελακρεμ του πεδίου του και νομίζω πως έκανε αρκετά καλή δουλειά σε ένα έργο που εύκολα μπορεί να ξεφύγει προς stand-and-sing ψιλοβαρετές καταστάσεις. Αρκετή κίνηση και πολύ όμορφα τονισμένα τα δυνατά σημεία της πλοκής – άλλωστε η συγκεκριμένη όπερα βρίθει έντονων καταστάσεων και πολύ δυνατών μουσικών στιγμών.

Η παράσταση δεν είχε μεταφερθεί σε καμμιά άλλη εποχή, ούτε άλλαξαν το context κατά τα ειωθότα των γερμανικών θεάτρων – η παράσταση ήταν όπως την φαντάστηκαν ο συνθέτης και ο λιμπρετίστας. Είχαν πολύ όμορφα κουστούμια βέβαια, αλλά εγώ προσωπικά προτιμώ τις ευφάνταστες μεταφορές (όχι μόνο στις όπερες αλλα και στο κλασικό θεατρικό ρεπερτόριο), οι οποίες αν μη τι άλλο προσφέρουν μια επιπλέον διάσταση στην ερμηνεία και στην απόλαυση του έργου.


Δεν θα έλεγα πως με άφησαν με τις καλύτερες των εντυπώσεων τα σκηνικά, τα οποία τα βρήκα λίγο dull. Όλη η όπερα είχε το ίδιο βασικό σκηνικό το οποίο ήταν ένας τούβλινος ψηλός και κάποια τοιχία της ίδιας τεχνοτροπίας, τα οποία ανεβοκατέβεναν και μαζί με διάφορες κουρτίνες που χρησιμοποιούνταν κατά περίπτωση σχημάτιζαν του διάφορους χώρους δράσης. Μού ήλθε στο νου η Processional Way στο μουσείο της Περγάμου (από τα τούβλα, that is :-) Με δύο εξαιρέσεις (τον πύρινο σταυρό στο auto-de-fe στο τέλος της 3ης πράξης και την σκηνή της φυλακής στην τέταρτη, με τα εντυπωσιακά κάγκελα) νομίζω πως τα σκηνικά ήταν το χειρότερο στοιχείο της παράστασης.

Αυτό που ήταν εντυπωσιακό ήταν το ηχητικό μέρος της παράστασης. Κατ’ αρχάς η ακουστική της αίθουσας ήταν κορυφαία. Μπορεί αισθητικώς το εσωτερικό της αίθουσας να μην εντυπωσιάζει (σε αντίθεση με το foyer, που παρεπιπτώντως έχει και μια πολύ ωραία θέα στην Wiily Brandt Platz) αλλά πρέπει να είναι από τις πιο καλές αίθουσες που έχω βρεθεί. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως ενώ είχε αρκετά βαθύ πιτ – σχεδόν μου θύμισε την αίθουσα Τριάντη – ο ήχος έβγαινε δυνατά και καθαρά στρογγυλεύοντας κάθε αιχμή. Βάζοντας στο παιγνίδι μια πολύ καλή γερμανική ορχήστρα και έναν μαέστρο σε πολύ καλή βραδυά, νομίζω πως τελικά και σε μορφή κοντσερτάντε να έβλεπα την όπερα καθόλου δεν θα με πείραζε.

Στον ρόλο του Don Carlo ο εντυπωσιακότατος Yonghoon Lee. Τρομερά δυνατή φωνή, με αυτοπεποίθηση και πάθος, καθαρή και λαμπερή. Κάθε φορά που τραγουδούσε κρεμόμασταν από τα χείλη του. Ίσως στο ακτινγκ πάρτ να μην ήταν η καλύτερη επιλογή, μιας και δύσκολα μπορεί να τον φανταστεί κανείς σαν λατίνο εραστή και ισπανό ευγενή, αλλά νομίζω πως οι φωνητικές του ικανότητες επισκίαζαν τα πάντα. Τρομερό το ντουέτο της 2ης πράξης «Dieu, tu semas dans nos âmes», που τραγούδησε με τον επίσης πολύ καλό Aris Argiris, στο ρόλο του Ροντρίγκο.

Ιδιαίτερα καλή και η Annalisa Raspagliosi, στο ρόλο της Ελίζαμπεθ, η οποία ήταν εξίσου καλή και στα υποκριτικά της καθόκοντα. Πολύ όμορφη, θερμή φωνή που γινόνταν εύκολα δυνατή και οξύα ή ζεστή και υποταγμένη. Έδωσε πολύ όμορφα το ρόλο της ερωτευμένης η οποία αναγκάζετε να παντρευτεί άλλον από αυτόν που θέλει.

Πολύ καλόs και ο Bálint Szabó (ήταν παρών και στον καθ’ ημάς Boccanegra) στον ρόλο του Φίλιππου του 2ου αλλά και ο Magnus Baldvinsson στον ρόλο του Μέγα Ιεροεξεταστή. Πολύ έντονη η σκηνή της 4ης πράξης μεταξύ τους. Σε πολύ ψηλό επίπεδο κυμάνθηκαν επίσης και οι ερμηνείες των Tichina Vaughn και Jenny Carlstedt ως Eboli και Tebaldo, αντίστοιχα.

Οι κυριώτεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Roland Böer, Σκηνοθεσία David McVicar, Σκηνικά Robert Jones, Costume Brigitte Reiffenstuel, Φωτισμοί Joachim Klein, Philipp II Bálint Szabó, Elisabeth von Valois Annalisa Raspagliosi, Don Carlo Yonghoon Lee, Prinzessin Eboli Tichina Vaughn, Rodrigo, Marquis von Posa Aris Argiris, Graf von Lerma/Ein Herold Hans-Jürgen Lazar, Tebaldo Jenny Carlstedt, Der Großinquisitor Magnus Baldvinsson, Ein Mönch (that is a monk) Simon Bailey, Eine Stimme von oben (this is voice from heaven) Christiane Karg

Έλαβαν επίσης μέρος η χορωδία της Όπερας της Φρανκφούρτης και η Frankfurter Museumsorchester