Stabat Μater Dolorosa
Με συγκρουόμενα συναισθήματα με άφησε η συναυλία της ορχήστρας του Μουσικού Φλωρεντινού Μαΐου, την περασμένη Τρίτη 8-7-8, υπό την διεύθυνση του περίφημου αρχιμουσικού Riccardo Muti (68). Ο λόγος ήταν η αντίθεση μεταξύ της επιλογής μουσικής και του context του συγκεκριμένου event.
Η συναυλία δόθηκε στο Ηρώδειο, ως συν-παραγωγή του Φεστιβάλ και της Μαριάννας Βαρδινογιάννη (και βέβαια των καρκινοπαθών παιδιών). Ως εκ τούτου είχε πολιτικούς, celebrities, παπάδες, τον Καρατζαφέρη, τον Τζίγγερ και τους απαραίτητους παραφερνάλειους, κολαούζους, φωτογράφους κλπ. Με άλλα λόγια η μουσική δεν ήταν το focal point. Το Ηρώδειο ήταν πλήρες (η κάτω κερκίδα) με το κλασικό φεστιβαλικό κοινό που έκανε ένα φριχτό σούρσουρο, βηξίματα, κινητά κλπ, κλπ. Δεν το αδικώ και πολύ βέβαια μέσα σε τόση ζέστη σε τέτοια άβολα καθίσματα. Ωστόσο αυτό το setup δεν ήταν συμβατό με την επιλογή έργων υποβλητικής, θρησκευτικής μουσικής. Μουσικής που απαιτεί απόλυτη ησυχία και προσήλωση για να την απολαύσεις.
Η ορχήστρα και ο Riccardo Muti ήταν εξαιρετικοί. Ίσως δεν είχαν την πειθαρχία γερμανικής ορχήστρας αλλά είχαν σίγουρα περίσσια μεσογειακού συναισθήματος και γλυκύτατου ήχου, που τους βγήκε πολύ όμορφα ιδιαιτέρα στο δεύτερο μέρος – στο ροσσίνειο stabat mater. Ήταν λίγο awkward στην αρχή, υποθέτω μέχρι να συνηθίσουν το χώρο αλλά από την μέση του stabat mater του Βέρντι ήταν εξαιρετικοί.
Εξαιρετικό το κλείσιμο στο Te Deum του Βέρντι στο κλείσιμο του 1ου μέρους (σημείο όπου κανονικά θα έπρεπε να κρατάμε την ανάσα μας) αλλά και η 1η άρια του τενόρου στο δεύτερο μέρος, του Mario Zeffiri (μάλιστα την συγκεκριμένη άρια την είχα ακούσει το μεσημέρι της ίδιας μέρας στο τρίτο από τον μεγάλο Λουτσιάνο). Πολύ καλοί και οι 4 σολίστ και ιδιαίτερα η χορωδία – όσο μπόρεσα βέβαια να εκτιμήσω σε τέτοιες συνθήκες.
Κρίμα που δεν είχαμε την δυνατότητα να τους απολαύσουμε σε μια αίθουσα της προκοπής, οπού σίγουρα με τέτοια απόδοση θα χάριζαν μοναδικά vibes στο ακροατήριο.
Μας έπαιξαν:
A' Μέρος
Giuseppe Verdi (1813-1901)
Stabat Mater
Te Deum
B' Μέρος
Gioacchino Rossini (1792-1868)
Stabat Mater
Σολίστ:
Elaine Alvarez, soprano
Olga Borodina, alto
Mario Zeffiri, tenor
Ildar Abdrazakov, baritone
Ps. Ωραίο μπουζάκι η Μιλένα Αποστολάκη. Ο Βενιζέλος ξαναπάχυνε.
Η συναυλία δόθηκε στο Ηρώδειο, ως συν-παραγωγή του Φεστιβάλ και της Μαριάννας Βαρδινογιάννη (και βέβαια των καρκινοπαθών παιδιών). Ως εκ τούτου είχε πολιτικούς, celebrities, παπάδες, τον Καρατζαφέρη, τον Τζίγγερ και τους απαραίτητους παραφερνάλειους, κολαούζους, φωτογράφους κλπ. Με άλλα λόγια η μουσική δεν ήταν το focal point. Το Ηρώδειο ήταν πλήρες (η κάτω κερκίδα) με το κλασικό φεστιβαλικό κοινό που έκανε ένα φριχτό σούρσουρο, βηξίματα, κινητά κλπ, κλπ. Δεν το αδικώ και πολύ βέβαια μέσα σε τόση ζέστη σε τέτοια άβολα καθίσματα. Ωστόσο αυτό το setup δεν ήταν συμβατό με την επιλογή έργων υποβλητικής, θρησκευτικής μουσικής. Μουσικής που απαιτεί απόλυτη ησυχία και προσήλωση για να την απολαύσεις.
Η ορχήστρα και ο Riccardo Muti ήταν εξαιρετικοί. Ίσως δεν είχαν την πειθαρχία γερμανικής ορχήστρας αλλά είχαν σίγουρα περίσσια μεσογειακού συναισθήματος και γλυκύτατου ήχου, που τους βγήκε πολύ όμορφα ιδιαιτέρα στο δεύτερο μέρος – στο ροσσίνειο stabat mater. Ήταν λίγο awkward στην αρχή, υποθέτω μέχρι να συνηθίσουν το χώρο αλλά από την μέση του stabat mater του Βέρντι ήταν εξαιρετικοί.
Εξαιρετικό το κλείσιμο στο Te Deum του Βέρντι στο κλείσιμο του 1ου μέρους (σημείο όπου κανονικά θα έπρεπε να κρατάμε την ανάσα μας) αλλά και η 1η άρια του τενόρου στο δεύτερο μέρος, του Mario Zeffiri (μάλιστα την συγκεκριμένη άρια την είχα ακούσει το μεσημέρι της ίδιας μέρας στο τρίτο από τον μεγάλο Λουτσιάνο). Πολύ καλοί και οι 4 σολίστ και ιδιαίτερα η χορωδία – όσο μπόρεσα βέβαια να εκτιμήσω σε τέτοιες συνθήκες.
Κρίμα που δεν είχαμε την δυνατότητα να τους απολαύσουμε σε μια αίθουσα της προκοπής, οπού σίγουρα με τέτοια απόδοση θα χάριζαν μοναδικά vibes στο ακροατήριο.
Μας έπαιξαν:
A' Μέρος
Giuseppe Verdi (1813-1901)
Stabat Mater
Te Deum
B' Μέρος
Gioacchino Rossini (1792-1868)
Stabat Mater
Σολίστ:
Elaine Alvarez, soprano
Olga Borodina, alto
Mario Zeffiri, tenor
Ildar Abdrazakov, baritone
Ps. Ωραίο μπουζάκι η Μιλένα Αποστολάκη. Ο Βενιζέλος ξαναπάχυνε.
Ετικέτες concert
posted by spiretos72 at 14:38
4 Comments:
Nice! Poly h8ela na eimai ekei! Parathrhsate kapoia periergh symperifora apo tous securitades tou Muti mhpws? giati mou eipan oti eginan ektropa meta...
Δεν έμαθα τίποτε. Ούτε τους πήρα χαμπάρι τους σεκιουριταδες
Χμ... Ο Riccardo Mutti είχε ηχογραφήσει με την ίδια ορχήστρα το Stabat Matter. Μάλιστα mezzo-soprano ήταν η Αγνή Μπάλτσα. Καλή ερμηνεία με τον Mutti να προσπαθεί να επιβάλλει την σωστή "σοβαρή" ατμόσφαιρα.
Εκείνος που έδωσε την καλύτερη ερμηνεία ήταν ο Carlo-Maria Giulini to 1981 με την Philharmonia στα πλαίσια των Proms. O πρώτος που αντιλήφθηκε την σοβαρή φύση του έργου και δεν το ερμήνευσε ως τυπικό - κωμικό οπερετικό έργο Rossini. Το Stabat Mater δεν είναι opera-buffa αλλά εκκλησιαστικό έργο. Φυσικά υπάρχουν Bel Canto στοιχεία.
Εξαιρετική συναυλία από κάθε άποψη πλην... κοινού. Όποτε πλακώνουν οι μεγαλόσχημοι κοσμικοί γινόμαστε διεθνώς ρεζίλι. Η εκτέλεση του Μούτι μου άρεσε περισσότερο από την ηχογράφηση στο στούντιο με την Μπάλτσα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home