Young Blood

Πολύ ενδιαφέρουσα η Τρίτη μέρα του φεστιβάλ χάλκινων, που παρακολούθησα στο Μέγαρο, την Τρίτη, 20-5-8 (80). Αυτή τη φορά ήταν στην αίθουσα Μητρόπουλου οπότε δεν υπήρχε ο αχανής άδειος χώρος της μεγάλης αίθουσας.

Μια βραδυά που ήταν μάλλον θεματική στο πρόγραμμά, μιας και εκτός από το πρώτο κομμάτι, τα υπόλοιπα ήταν όλα κοντσέρτα για χάλκινα. Η ορχήστρα ήταν ξανά η του Δήμου Αθηναίων.

Η συναυλία ξεκίνησε με την Εισαγωγή από του Γάμους του Φιγκαρο. Αρκετά αλέγκρο κομμάτι, ζέστανε το αραιό – δυστυχώς – ακροατήριο και αποδόθηκε σε αρκετά ψηλό επίπεδο από την ορχήστρα. Να πω εδώ πως η ορχήστρα επιβεβαίωσε την καλή μου πρώτη εντύπωση και στάθηκε ξανά σε ένα επίπεδο στο οποίο δεν μας έχουν συνηθίσει οι ελληνικές ορχήστρες.

Στην συνέχεια ακούσαμε το κοντσέρτο για κουιντέτο πνευστών και ορχήστρα του Arthur Frackenpohl, με το κουιντέτο Melos Brass. Αρκετά ενδιαφέρον έργο, μιας και δεν πολυφαίνονταν εκ πρώτοις όψεως το concept κοντσέρτο. Άμα δηλαδή έβαζες τα πνευστά μέσα στην ορχήστρα δεν θα έμοιαζε και πολύ για κοντσέρτο. Το άκουσα με μεγάλο ενδιαφέρον και περιέργεια μιας και εκτός από τον διάλογο με την ορχήστρα υπήρχε και το intra-κουιντέτο μέρος, το οποίο έδινε την δική του διάσταση και πρόσθετε επίπεδα στην ανάγνωση του έργου.

Στη συνέχεια ακούσαμε το πολύ γνωστό κοντσέρτο για τρομπέτα σε σι ύφεση μείζονα του Joseph Haydn, με σολίστ τον 20χρονο Δημήτρη Γκόγκα. Να πω πως περίμενα με αρκετή ανυπομονησία αυτή την εμφάνιση μιας και είχα ακούσει πολλά για τον Γκόγκα. Με προβλημάτισε όμως αρκετά η εμφάνισή του. Θα έλεγα πως ήταν εμφανής η αμηχανία του, πράγμα που επηρέασε την ερμηνεία του. Πολύ καλή η τεχνική του αλλά ο ήχος του δεν ήταν σταθερός. Σε πολλά σημεία γίνονταν θαμπός και περνούσε μαζί και κάποιο φύσημα στο όργανο. Σε σημεία πάλι ήταν αξιοθαύμαστα καθαρός και λαμπερός. Νομίζω πως προσπάθησε πάρα πολύ να ερμηνεύσει, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, το έργο. Too much expressiveness. Θαρρώ πως άμα ήταν πιο χαλαρός θα ήταν πολύ καλύτερος. Μου έφερε στο νου overacting ηθοποιό. Πάντως θα γίνει πολύ καλός τρομπετίστας!

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το κοντσερτίνο για 4 τρομπόνια και ορχήστρα εγχόρδων του Jan Koetsier, με τους Σπύρο Φαρούγγια, Γιάννη Αρβανιτάκη, Αλέξανδρο Ρουβά και Γιώργο Μάρκου. Νομίζω πως ήταν και το κομμάτι που μου άρεσε λιγότερο. Αρκετά πλαδαρό σε σημεία χάνονταν εντελώς ο ειρμός του έργου. Ωστόσο είχε και μερικά πολύ όμορφα μέρη που έδωσαν την δυνατότητα στους τρομπονίστες να δείξουν την δεξιοτεχνία τους. Επίσης υπήρξαν και κάποιοι όμορφοι διάλογοι μεταξύ της ομάδας των τρομπονιών που ήταν αρκετά ενδιαφέροντες.

Ακολούθησε το κοντσέρτο για τρομπόνι του Henri Tomasi, με την Zenas Kim. Έργο με μεγάλη μουσικότητα που ερμήνευσε με μεγάλη ευαισθησία η Zenas Kim. Αν κρίνω από τα χειροκροτήματα του κόσμου νομίζω πως ήταν το έργο που άρεσε περισσότερο. Σχεδόν αλάνθαστη η Zenas Kim και με καταπληκτικό ήχο, νομίζω πως άξιζε και με ο παραπάνω το πιο ζεστό και δυνατό χειροκρότημα του κοινού.

And last but not least το κοντσέρτο για τούμπα σε φα ελάσσονα του Ralph Vaughan Williams, με τον Eyal Cohen. Πολυτάλαντος ο Eyal Cohen, μιας και εκτός από τούμπα διακρίνετε και σε οπερετικά έργα ως μπάσος, μου έφερε στο νου αυτό που έχω πάντα στο νού μου: πως το ταλέντο δεν πάει τόσο πολύ στο όργανο όσο στη μουσική. Μερικοί άνθρωποι έχουν την μουσικότητα μέσα τους και με όποιο όργανο και αν καταπιαστούν θα τα καταφέρουν πολύ καλά. Έχω αρκετά παραδείγματα από τον στενό μου περίγυρο και απ’ ότι φαίνεται ο Eyal Cohen ανήκει σε αυτό το είδος. Ερμήνευσε με μεγάλη άνεση και ευαισθησία το κοντσέρτο και μάλιστα ήταν ιδιαίτερα καλός στα μέρη που απαιτούσαν τεχνική δεξιοτεχνία. Ιδιαίτερα στο αργό δεύτερο μέρος η τούμπα τραγούδησε πραγματικά και αν δεν το έβλεπα μπροστά μου μπορεί και να προβληματιζόμουνα για το αν ακούω τούμπα ή ευφώνιο. Δίκαια λοιπόν απέσπασε και αυτός ένα από τα πιο παρατεταμένα χειροκροτήματα του κόσμου.

Νομίζω τέλος πως αξίζει και ένα μπράβο στον μαέστρο Ανδρέα Τσελίκα. Είχε προετοιμάσει πολύ καλά την ορχήστρα αλλά και τα έργα και μας χάρισε μια πολύ γεμάτη βραδυά.