Άλλη μια Ιταλίδα στο Αλγέρι

Την περασμένη Πέμπτη (20-1-8) παρακολούθησα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την γνωστή όπερα του Rossini, στην οποία πρωταγωνιστούσε η Αγνή Μπάλτσα (80). Ομολογώ πως ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Πολύ καλύτερη απ’ όσο την περίμενα.

Πρέπει να είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά που παρακολουθώ την Μπάλτσα και ήμουν λίγο προκατειλημμένος. Απ’ ότι θυμάμαι τόσο σαν Ηλέκτρα πέρσυ όσο και σε μια Cavalleria Rusticana πριν 3-4 χρόνια δεν την είχα βρει πετυχημένη. Αυτό που θυμάμαι – ιδαίτερα από πέρσυ – ήταν η αβανταδόρικη σκηνοθεσία και μια πίεση να χειροκροτήσουμε θέλουμε δεν θέλουμε την πετυχημένη Ελληνίδα του εξωτερικού. Μπορεί να ήταν και η ιδέα μου, δεν ξέρω.

Η Ιταλίδα του Μεγάρου ήταν αναβίωση της πετυχημένης ιστορικής σκηνοθεσίας του Jean-Pierre Ponnelle, που είχε εν πρώτοις ανέβει το 1987. Μάλιστα η Μπάλτσα συμμετείχε και σε αυτήν την πρώτη παράσταση, στην όπερα της Βιέννης. Συνηθίζει το μέγαρο κάθε 1-2 χρόνια να ανεβάζει μια πετυχημένη ιστορική σκηνοθεσία, πράγμα που βρήσκω πολύ ενδιαφέρον. Αν θυμάμαι καλά έτσι είχαμε δει το Don Carlos και το Cosi fan Tutte.

Κλασική σκηνοθεσία, υπό την έννοια πως ήταν πιστή στο πρωτότυπο. Με άλλα λόγια δεν είχε μεταφερθεί σε καμμιά άλλη εποχή από αυτή που είχε στο νου του ο δημιουργός της. Παρ’ όλα αυτά, τόσο η σκηνοθεσία όσο και τα σκηνικά μας συνέτειναν σε μια πολύ πετυχημένη παράσταση, με διαρκή κίνηση, κέφι και ζωντάνια που δεν σε άφηνε λεπτό να βαρεθείς.


Στην σκηνή είχε στηθεί το προαύλιο από το παλάτι του Μουσταφά. Εκεί συνέβηκαν όλα τα δρώμενα. Στο πίσω μέρος υπήρχαν κουρτίνες οι οποίες όταν άνοιγαν άφηναν να φανεί η θάλασσα στην οποία εξόκειλε και το πλοίο που μετέφερε την Ιζαμπέλα. Εξαιρετικά και τα κουστούμια, ιδιαίτερα της χορωδίας με τα τεράστια τουρμπάνια και τις θεόρατες βράκες.

Αυτός που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Lorenzo Regazzo ως Μουσταφά. Έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ τόσο φωνητικά όσο και υποκριτικά! Απέδωσε πολύ ταιριαστά τον χαρακτήρα του Μουσταφά, ως έναν macho και ταυτόχρονα dull άνδρα, ο οποίος όμως εύκολα μπορεί να γίνει υποχείριο μιας έξυπνης γυναίκας. Πολύ καλή φωνή, καθαρή, εύπλαστη και με μεγάλη δεξιοτεχνία. Αεικίνητος, ήταν νομίζω αυτός που ανέβασε την παράσταση σε άλλο επίπεδο. Αρκετά καλός δίπλα του ο Andrea Patucelli, ως Αλή.

Μου άρεσε επίσης αρκετά και ο Mario Zeffiri ως Λιντόρο. Αν και μπορεί να πει κανείς πως η φωνή του παραείναι «γλυκιά», εν τούτοις είχε πολύ καλό command και μάλιστα στην πρώτη άρια που τραγούδησε έδειξε πολύ καλή τεχνική, σε μια αρκετά μπαρόκ-στολισμένη και απαιτητική άρια.

Δεν έπεισε η Βασιλική Καραγιάννη ως Ελβίρα. Τραγούδησε μεν αρκετά ως πολύ καλά, αλλά δεν πέρασε την εικόνα της υποταγμένης μουσουλμάνας. Μάλλον φαίνονταν σαν να «έπαιζε» το ρόλο και από στιγμή σε στιγμή θα αποκαλύπτονταν στη σκηνή πως απλώς υποδύονταν.

Ομοίως σε απλώς ικανοποιητικά επίπεδα κινήθηκε και ο Renato Girolami. Αν και ο ρόλος του Ταντέο είναι αρκετά αβανταδόρικος και σχεδιασμένος για να κερδίζει το κοινό, δεν θα έλεγα πως ο Girolami τα καταφερε καλά. Ήταν απλώς αξιοπρεπής.

Αξιοπρεπής μου φάνηκε και η Μπάλτσα. Τραγούδησε πολύ καλά τον ρόλο της και απέδωσε μια Ιζαμπέλα αρκετά σπιρτόζα και καταφερτζού. Ωστόσο νομίζω πως αυτοί οι ρόλοι είναι πια επικίνδυνοι για αυτήν. Αυτός είναι ρόλος για κάποια νέα καλλιτέχνη για να τον απογειώσει. Ίσως σιγά-σιγά η Μπάλτσα να πρέπει να συμβιβαστεί με την ηλικία της. Δεν θέλω να πω πως δεν είχε την φωνή. Ίσως μάλιστα σε μια ηχογράφηση στο στούντιο να ήταν τέλεια. Αλλά πάνω στην σκηνή μου φάνηκε κάπως βαριά.

Να πω εδώ πως δεν είμαι της γνώμης πως ο ποδοσφαιριστής πρέπει να κρεμάει τα παπούτσια του ενόσω είναι ακόμη στην κορυφή. Νομίζω πως εφ’ όσον του αρέσει αυτό που κάνει και τον γεμίζει, θα πρέπει να συνεχίσει να το κάνει. Αλλά όμως συμβιβαζόμενος με την πραγματικότητα και πηγαίνοντας να παίξει σε πιο μικρές κατηγορίες που θα είναι και πιο ανταγωνιστικός. Από κει και πέρα ας παίζει μπάλα και μέχρι τα 60 αν τον βαστούν τα πόδια του και στέκεται στην αγορά.

Αρκετά καλή μου φάνηκε και η ΚΟΑ υπό τον Antonello Allemandi. Δηλαδή δεν μου χτύπησε κάτι άσχημα. Κεφάτη και ανάλαφρη ερμηνεία στο πνεύμα του Ροσσίνι. Είχε 1-2 σημεία που έχασε τον συντονισμό με την χορωδία αλλά νομίζω πως ήταν αμελητέα.

Εν κατακλείδει, μια πολύ καλή παράσταση με πολύ καλή σκηνοθεσία και σκηνικά και έναν εξαιρετικό Μουσταφά και έναν αρκετά καλό Λιντόρο. Στάθηκαν στο ύψος τους οι υπόλοιποι συντελεστές.

Οι συντελεστές της παράστασης:

Μουσική διεύθυνση Antonello Allemandi, Σκηνικά/κοστούμια/φωτισμοί Jean-Pierre Ponnelle, Αναβίωση σκηνοθεσίας Diana Kienast, Ιζαμπέλλα Αγνή Μπάλτσα, Μουσταφά Lorenzo Regazzo, Λιντόρο Mario Zeffiri, Ελβίρα Βασιλική Καραγιάννη, Ταντέο Renato Girolami, Αλί Andrea Patucelli

Όταν στο όμορφο ανθισμένο λιβάδι κρύβετε το πουλί ανάμεσα σε άνθη και φυλλωσιές, πιο γλυκό γίνεται το τραγούδι του

Εξαιρετικός ο Ιούλιος Καίσαρ στην Αίγυπτο που παρακολούθησα το Σάββατο (15-3-8) που μας πέρασε, στο Μέγαρο Θες/νίκης (83). Είναι αλήθεια πως υποπτευόμουν πως θα ήταν καλή παράσταση, αλλά δεν την περίμενα τόσο καλή. Ο λόγος βέβαια που αποφάσισα να πάω Θεσ/νίκη περιμένοντας πως θα δω κάτι καλό, δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Πέτρου. Όσες φορές τον έχω παρακολουθήσει ήταν πάντα σε πολύ ψηλό επίπεδο και έχω αρχίσει πια να θεωρώ το όνομά του εγγύηση.

Όμως στην συγκεκριμένη παράσταση δεν ήταν μόνο ο Πέτρου και η Ορχήστρα Πατρών που είχαν πολύ καλή απόδοση. Όλοι - σχεδόν - οι συντελεστές της παραγωγής συνέτειναν στο να έχουμε ένα ιδιαίτερα καλό αποτέλεσμα. Μια σύγχρονη παραγωγή που όμοιές της έχω δει μόνο στην Γερμανία.

Η υπόθεση είχε μεταφερθεί σε μια πιο σύγχρονη εποχή. Ταυτόχρονα πολλά αναχρονιστικά στοιχεία (πχ πολλές ενδυμασίες) έκαναν αρκετά αόριστο τον προσδιορισμό της εποχής. Ωστόσο έκαναν αρκετά ενδιαφέρουσα την αισθητική του όλου θεάματος και ταυτόχρονα προκαλούσαν αμηχανία και προβληματισμό στον θεατή.

Η όπερα ξεκίνησε με την επίσκεψη του Καίσαρα στην Αίγυπτο. Επίσκεψη που καλύπτονταν από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης – μάλιστα σε μια οθόνη εν είδει CNN Breaking News φαίνονταν η κάλυψη του γεγονότος. Με τον ίδιο τρόπο στο τέλος καλύφθηκε και το ερωτικό ντουέτο Καίσαρα – Κλεοπάτρας, δηλ. απ’ ευθείας από την τηλεόραση. Μάλιστα παρουσιάστηκε σαν τους γάμους του Καίσαρα με την Κλεοπάτρα :-)

Η όπερα δεν ξεκίνησε καλά. Ο Πέτρου ήταν διστακτικός και η Ketevan Kemoklidze στον ρόλο του Καίσαρα ήταν απογοητευτική. Σχεδόν δεν έβγαινε η φωνή της. Η πολύ καλή άρια της οργής του Καίσαρα όταν του παρουσιάζουν το κεφάλι του Πομπηΐου ("Empio, diro, tu sei"), άρια αρκετά γρήγορη, ενθουσιώδης και κατάλληλη για να ξεσηκώσει το κοινό, ήταν μετριότατη. Στο ίδιο διστακτικό πνεύμα και η πρώτη άρια του Σεξτου ("Svegliatevi nei core") . Δύο αρκετά αβανταδόρικες άριες οι οποίες δυστυχώς πέρασαν ανεκμετάλλευτες. Στα παραπάνω συνέτεινε και η ανεπαρκέστατη ακουστική της αίθουσας, πού θυμίζει μάλλον κλειστό γυμναστήριο.

Ωστόσο οι υπόλοιποι ήταν καλοί. Τόσο η Ειρήνη Καραγιάννη ως Κορνηλία όσο και ο Πωλ Ζαχαριάδης ως Πτολεμαίος. Ιδιαίτερα ο δεύτερος, ήταν πολύ καλός. Αν και παρουσιάστηκε ως καρικατούρα ποτέ δεν ξέπεσε σε γελοιότητα, αλλά μάλλον σαν να ήταν το spoiled brat, το οποίο έτυχε να είναι βασιλιάς. Πολύ πετυχημένη η προσέγγιση, η οποία φάνηκε να λειτούργησε με το παραπάνω.

Η όπερα πήρε την ανιούσα με την εμφάνιση της Κλεοπάτρας. Η Κασσάνδρα Δημοπούλου ήταν καταπληκτική. Οδήγησε ολόκληρη την παράσταση σε ένα πολύ ψηλό επίπεδο και η δική της παρουσία ήταν, χωρίς υπερβολή, θριαμβευτική. Μετά την πρώτη της άρια ("Non disperar, chi sa?") απέκτησαν όλοι αρκετή αυτοπεποίθηση και κινήθηκαν σε άλλα επίπεδα.

Ο Πέτρου και η ορχήστρα άρχισαν να παίζουν πολύ καλύτερα, με αρκετά μεγάλη αυτοπεποίθηση, καθαρές μουσικές φράσεις και καλό ξεκάθαρα μπασίματα. Οι τραγουδιστές επίσης ανέβηκαν, η Θεοδώρα Μπάκα μάλιστα ως Σέξτος κατακόρυφα.

Η Δημοπούλου έκανε λοιπόν πολύ πετυχημένο ντεμπούτο στον ελληνικό χώρο. Πολύ όμορφη ως παρουσία, τραγουδούσε, χόρευε, έκανε ακροβατικά (στο τέλος μάλιστα έκανε και μια τούμπα!), υποκρινόνταν και όλα τα έκανε πολύ καλά. Πήρε την ομάδα στα χέρια της και την οδήγησε στην νίκη (για να χρησιμοποιήσω και λίγη αθλητική ορολογία :-) Πως πρόκειται για μια καλλιτέχνιδα που αν συνεχίσει έτσι θα αφήσει εποχή (δίπλα φαίνεται με τον "αδελφό" της σε χαρακτηριστικό στιγμιότυπο -σορρυ δεν ξέρω να βάζω λεζάντες :-| )

Πολύ καλά επίσης τα σκηνικά καθώς και η σκηνοθεσία. Έδωσαν μια παράσταση με πολύ κίνηση με δυνατές σκηνές και παρά την μεγάλη διάρκεια κρατούσαν με το παραπάνω την ένταση και το ενδιαφέρον του θεατή. Βεβαίως αυτό πιστώνεται πρωτίστως στην αριστουργηματική μουσική του Handel και στο λιμπρέτο του Nicola Francesco Haym. Αλλά νομίζω πως η σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρης εκμεταλλεύτηκε και επεξέτεινε τις καλές ευκαιρίες που της δόθηκαν μέσα από το έργο.

Οι χορογραφίες της Βάλια Παπαχρήστου επίσης μου άρεσαν αρκετά. Τόσο οι ακόλουθες της Κλεοπάτρας όσο η ομάδα των cheerleaders ήταν αρκετά πετυχημένες και με μεγάλη δόση χιούμορ.

Στα αρνητικά πάντως του περιβάλλοντος εκτός από την κακή ακουστική της αίθουσας να πιστώσω και την συμπεριφορά του κοινού το οποίο συνέχεια μίλαγε κατά την διάρκεια της παράστασης. Σε κάθε παύση άκουγες από κάτω ένα συνεχές μουρμουρητό και μάλιστα σε αρκετή ένταση. Πολύ εκνευριστικό! Επίσης στην Τρίτη πράξη η αίθουσα παρά το εικαστικό και μουσικό υπερθέαμα είχε μισοαδειάσει. Τι να πω. Νόμιζα πως 3 παραστάσεις είναι πολύ λίγες αλλά τελικά ίσως να είναι υπεραρκετές. Εμένα πάντως μου φάνηκε πως είναι παραγωγή ικανή για πετυχημένη διεθνή καριέρα.

Να σημειώσω επίσης την πολύ εντυπωσιακή σκηνή με την on-stage εννιαμελή ορχήστρα – πρωτοτυπία του Χέντελ. Συνόδευαν μια άρια της Κλεοπάτρας ("V'adoro, pupille") και συμβόλιζαν της 9 μούσες. Η σκηνή είχε μεταφερθεί σε ένα καμπαρέ όπου στην σκηνή του η Κλεοπάτρα τραγουδούσε και χόρευε με την ορχήστρα του καμπαρέ να την συνοδεύει. Καταπληκτική σκηνή!

Εν κατακλείδει μια πολύ καλή παράσταση με μια καταπληκτική Δημοπούλου ως Κλεοπάτρα και με άξιο συμπαραστάτη τον Ζαχαριάδη ως Πτολεμαίο (έλαμψαν οι Μακεδόνες! :-)))) Υστέρησε σημαντικά νομίζω η Ketevan Kemoklidze ως Καίσαρ.

Πολύ καλή και η Ορχήστρα Πατρών σε όργανα εποχής. Το πήγε λίγο γρηγορούτσικα και λίγο στακάτα ο Πέτρου, αλλά νομίζω πως του ταίριαζε. Έστω και αν στην αρχή ξεκίνησαν πολύ διστακτικά ανέβηκαν στην συνέχεια κατακόρυφα και μας έδωσαν μια πολύ καλή ερμηνεία. Ωστόσο δεν μου φάνηκε απαραίτητο να ανέβει στη σκηνή το κόρνο (ο Σίσκος ήταν αυτός;). Είχε και άσχημα μπασίματα.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Γιώργος Πέτρου, Σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη, Σκηνικά - Κοστούμια Πάρις Μέξης & Παύλος (Πωλ) Θανόπουλος, Φωτισμοί Νίκος Σωτηρόπουλος, Χορογραφία Βάλια Παπαχρήστου, Βοηθός Μαέστρου Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, Ιούλιος Καίσαρας Ketevan Kemoklidze, Κλεοπάτρα Κασσάνδρα Δημοπούλου, Πτολεμαίος Πωλ Ζαχαριάδης, Κορνηλία Ειρήνη Καράγιαννη, Σέξτος Θεοδώρα Μπάκα, Ακύλας Κώστας Μαυρογέννης, Νηρηνός Νίκος Σπανάτης, Κούριος Μανώλης Παπαδάκης

Αυτά τα ολίγα.

Ps. Ο τίτλος από μια άρια του Σέξτου. Είχε 2-3 τέτοια τσιτάτα που πολύ μου άρεσαν. Μου έφεραν στο νου κινέζικες παροιμίες και τον Πήτερ Σέλλερς. Λίγο άσχετο αλλά με άρεζε :-))))

Ps. Στα αρνητικά της αίθουσας και η ανυπαρξία σύνδεσης του σκάμματος με την σκηνή. Κάθε φορά που οι μουσικοί έπρεπε να μπούν ή να βγούν από το σκάμμα έπρεπε να περάσουν από την αίθουσα!

Μουσική με Εικόνες

Μια πολύ ωραία συναυλία σύγχρονης μουσικής, παρακολουθήσαμε την Τρίτη 11-3-8, στην μικρή αίθουσα του Μεγάρου (78). Το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής, υπό τον Θεόδωρο Αντωνίου μας παρουσίασε 5 σύγχρονα έργα.

Σύμφωνα και με τον τίτλο της συναυλίας - Μουσική με Εικόνες - παράλληλα με την μουσική προβάλλονταν βίντεο. Τα βίντεα προβάλλονταν σε μια μεγάλη οθόνη που κάλυπτε σχεδόν όλο το πίσω μέρος της σκηνής. Η ιδέα ήταν υποθέτω πως οι εικόνες έδεναν με την μουσική σε ένα σύνολο, που έπρεπε να ιδωθεί σαν μια ενιαία ενότητα.

Δεν θα έλεγα ωστόσο πως αυτό σε μένα λειτούργησε ιδιαίτερα. Νομίζω δηλαδή πως τα βίντεα έπεφταν από πίσω ολίγον άσχετα. Ωστόσο υπήρχαν και 1-2 που τα θυμάμαι. Θα έλεγα επίσης πως το πόσο ενδιαφέρον ήταν ένα βίντεο ήταν αντιστρόφως ανάλογο με το πόσο ενδιαφέρον ήταν το μουσικό έργο :-)

Έτσι από το πρώτο μέρος δεν θυμάμαι σχεδόν καθόλου τα βίντεα, αλλά μου άρεσαν πάρα πολύ οι μουσικές. Ακούσαμε Τα δύο πρόσωπα της Μήδειας του Μιχάλη Χριστοδουλίδη και το Lament του Κώστα Μπραβάκη. Έργα εξαιρετικά και τα δύο τα άκουσα με πολύ μεγάλη προσήλωση και ενδιαφέρον.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την Οδύσσεια του Ανέστη Λογοθέτη. Ίσως το μόνο που δεν ήταν ιδιαιτέρα σύγχρονο, μιας και γράφτηκε το 1963. Επίσης ήταν και το μόνο που δεν είχε και βιντεο attached. Είχε όμως την παρτιτούρα στην οθόνη και μάλιστα μια πολύ παράξενη παρτιτούρα. Μια «γραφική παρτιτούρα» πάνω στην οποία σημειώνονταν με διάφορα σύμβολα η πορεία της μουσικής. Ήταν πολύ ενδιαφέρον που ο κ. Αντωνίου προτού την εκτέλεση του έργου μας έκανε μια μικρή ανάλυση της παρτιτούρας και του έργου. Πέρα όμως από αυτή την τεχνική λίγο-πολύ ιδιαιτερότητα, το έργο δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Αντίθετα μου άρεσε αρκετά το επόμενο έργο, το Spirit της Sungji Hong. Μάλιστα είχε και το πιο ενδιαφέρον βίντεο. Χρώματα που χύνονταν και μπλέκονταν σε ένα υγρό (νερό;). Μου θύμισαν το μελάνι του χταποδίου όπως χύνετε στο νερό, μόνο που είχαμε πολύχρωμα μελάνια που χύνονταν το ένα στο άλλο. Και έδεναν αρκετά και με τη μουσική.

Τελευταίο και ίσως και πιο αδύναμο ήταν το Fractals του Δημήτρη Μαραγκόπουλου. Να πω την αλήθεια ψιλοβαρέθηκα να το ακούω. Το μόνο ενδιαφέρον ήταν το βίντεο που ήταν πολύ φωτεινό γρήγορο και κυριαρχούσε αλλά θεματικά μάλλον ήταν ξεπερασμένο. Στο μισό του έργου καταδύονταν μέσα στο σύνολο Μαντελμπροτ και αναδύονταν στο άλλο μισο. Θέμα λίο ως πολύ κοινότυπο πια, αλλά πάντα τραβηχτικό να το παρακολουθείς, ιδίως αν συνοδεύετε από έντονα χρώματα.

Αρνητικό η διάρκεια της συναυλίας. Τελίωσε 10 παρά. Σίγουρα άνετα θα μπορούσαν να παίξουν κανένα 20λεπτο έως μισάωρο ακόμη.

Και ένα δεύτερο. Η παρουσία ενός φωτογράφου ο οποίος συνέχει φωτογραφίζει κάνοντας ένα συνεχή ενοχλητικό θόρυβο με το κλείστρο της μηχανής του. Είναι κάτι που συνηθίζετε τους τελευταίους μήνες και που σίγουρα προκαλεί πολύ μεγάλη όχληση. Ελπίζω να σταματήσει κάποια στιγμή και να βρουν σύντομα κάποιο πιο ήσυχο τρόπο να αρχειοθετούν της συναυλίες.

Αυτά.

ps. H γραφική παρτιτούρα του Λογοθέτη που φαίνετε στην αρχή από εδώ.

Εθνική Σχολή

Την περασμένη Πέμπτη, 6-3-8, παρακολούθησα μια συναυλία της ορχήστρας της Λυρικής, στη αίθουσα του θεάτρου Ολύμπια (67). Η συναυλία ήταν αφιερωμένη σε Έλληνες συνθέτες και μάλιστα σε συνθέσεις που μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν «εθνικές».

Ο Παύλος Καρρέρ ήταν από τους βασικότερους εκπρόσωπους της Επτανησιακής Εθνικής σχολής – άλλωστε και το θέμα του έργου είναι άμεσα εθνικό. Στο Σκαλκώτα τα εθνικά χαρακτηριστικά διεισδύουν εμμέσως (πλην σαφώς), μέσω αναφορών είτε σε λαϊκούς μύθους (όπως ο μύθος της γοργόνας αδελφής του Μεγαλέξανδρου) είτε σε στοιχεία όχι αμιγώς εθνικά συνδεδεμένα όμως έντονα με την λαϊκή παράδοση (όπως η θάλασσα, η τράτα κλπ).

Στο πρώτο μέρος λοιπόν ακούσαμε την Δέσπω του Καρρέρ, κοντσερτάλλε. Μονόπρακτο δράμα με αρκετές σκηνές, που το άκουσα πολύ ευχάριστα. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν παίζονται συχνότερα έργα Επτανησίων συνθετών. Αναρωτιέμαι μήπως συνεχίζεται ακόμη ο αποκλεισμός :-)

Ερμηνεύτηκε αρκετά καλά από την ορχήστρα της Λυρικής και τον Αλκη Μπαλτά. Άλλωστε είναι μέσα στο domain της Ιταλικής Όπερας του 19ου αιώνα και δεν είχε και ιδιαίτερες απαιτήσεις στην ερμηνεία του. Επίσης, πρέπει λάβουμε υπόψη πως αν δεν ήταν η πρώτη σίγουρα έχει πολλά-πολλά χρόνια να παιχτεί στην Αθήνα. Mάλλον λοιπόν σαν πρώτη παρουσίαση πρέπει να την δούμε. Και σαν τέτοια την βρήκα αρκετά καλή.

Βέβαια θα προτιμούσα να δω την όπερα σε κανονικό ανέβασμα για τον επιπρόσθετο λόγο πως δεν μου φάνηκε να της πηγαίνει το κοντσερτάλλε. Αποτελούνταν από πολλές σκηνές οι οποίες πρέπει να είχαν αρκετή αυτοτέλεια και η μουσική προφανώς ακολουθούσε τα δρώμενα. Έτσι είχαμε πολλά φινάλε κατά την διάρκεια του έργου τα οποία βέβαια μπορεί να λειτουργούσαν ομαλά στην όπερα αλλά στη συναυλιακή μορφή έχανες τον ειρμό και την συνέχεια.

Για τους μονωδούς θα έλεγα πως ήταν όλοι τους μου άρεσαν από αρκετά έως πολύ, εκτός από την Τζένη Δριβάλα στον ομόνυμο ρόλο. Φάνηκε να δυσκολεύεται αρκετά στην χαμηλές νότες, όπως επίσης και στα μεγάλα ανεβάσματα που χρειάστηκε να κάνει μερικές φορές. Πήγε να το σώσει με μερικά φορίσσιμο στα ψηλά αλλά και σε αυτά μου φάνηκε πολύ σφιγμένη και σαν να έβαζε πολύ μεγάλη προσπάθεια.


Η διανομή:

Δέσπω Τζένη Δριβάλα, Μάρκος Νίκος Στεφάνου, Κώστας Βαρβάρα Τσαμπαλή, Λάμπρος Γιάννης Γιαννίσης. Συμετείχε η Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Μετά το ελπιδοφόρο πρώτο μέρος περάσαμε στην Θάλασσα του Σκαλκώτα. Δυστυχώς το έργο φάνηκε να είναι too much τόσο για τον μαέστρο όσο και την ορχήστρα. Ερμηνεία ανεπαρκέστατη, θύμιζε περισσότερο τον Καρρέρ του πρώτου μέρους παρά Σκαλκώτα. Όλο το ονειρικά ηχοχρώματα χάθηκαν και έμεινε μια εμβατηριακή ερμηνεία, η οποία μπορεί να δείχνει «εθνική» αλλά δεν είναι Σκαλκώτας. Βγήκαν και στην επιφάνεια οι παραδοσιακές αδυναμίες της ορχήστρας σε θέματα συχγρονισμού και γενικά ήταν μια ερμηνεία επιεικώς μετριότατη.

Αυτά.