Μουσική με Εικόνες

Μια πολύ ωραία συναυλία σύγχρονης μουσικής, παρακολουθήσαμε την Τρίτη 11-3-8, στην μικρή αίθουσα του Μεγάρου (78). Το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής, υπό τον Θεόδωρο Αντωνίου μας παρουσίασε 5 σύγχρονα έργα.

Σύμφωνα και με τον τίτλο της συναυλίας - Μουσική με Εικόνες - παράλληλα με την μουσική προβάλλονταν βίντεο. Τα βίντεα προβάλλονταν σε μια μεγάλη οθόνη που κάλυπτε σχεδόν όλο το πίσω μέρος της σκηνής. Η ιδέα ήταν υποθέτω πως οι εικόνες έδεναν με την μουσική σε ένα σύνολο, που έπρεπε να ιδωθεί σαν μια ενιαία ενότητα.

Δεν θα έλεγα ωστόσο πως αυτό σε μένα λειτούργησε ιδιαίτερα. Νομίζω δηλαδή πως τα βίντεα έπεφταν από πίσω ολίγον άσχετα. Ωστόσο υπήρχαν και 1-2 που τα θυμάμαι. Θα έλεγα επίσης πως το πόσο ενδιαφέρον ήταν ένα βίντεο ήταν αντιστρόφως ανάλογο με το πόσο ενδιαφέρον ήταν το μουσικό έργο :-)

Έτσι από το πρώτο μέρος δεν θυμάμαι σχεδόν καθόλου τα βίντεα, αλλά μου άρεσαν πάρα πολύ οι μουσικές. Ακούσαμε Τα δύο πρόσωπα της Μήδειας του Μιχάλη Χριστοδουλίδη και το Lament του Κώστα Μπραβάκη. Έργα εξαιρετικά και τα δύο τα άκουσα με πολύ μεγάλη προσήλωση και ενδιαφέρον.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την Οδύσσεια του Ανέστη Λογοθέτη. Ίσως το μόνο που δεν ήταν ιδιαιτέρα σύγχρονο, μιας και γράφτηκε το 1963. Επίσης ήταν και το μόνο που δεν είχε και βιντεο attached. Είχε όμως την παρτιτούρα στην οθόνη και μάλιστα μια πολύ παράξενη παρτιτούρα. Μια «γραφική παρτιτούρα» πάνω στην οποία σημειώνονταν με διάφορα σύμβολα η πορεία της μουσικής. Ήταν πολύ ενδιαφέρον που ο κ. Αντωνίου προτού την εκτέλεση του έργου μας έκανε μια μικρή ανάλυση της παρτιτούρας και του έργου. Πέρα όμως από αυτή την τεχνική λίγο-πολύ ιδιαιτερότητα, το έργο δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Αντίθετα μου άρεσε αρκετά το επόμενο έργο, το Spirit της Sungji Hong. Μάλιστα είχε και το πιο ενδιαφέρον βίντεο. Χρώματα που χύνονταν και μπλέκονταν σε ένα υγρό (νερό;). Μου θύμισαν το μελάνι του χταποδίου όπως χύνετε στο νερό, μόνο που είχαμε πολύχρωμα μελάνια που χύνονταν το ένα στο άλλο. Και έδεναν αρκετά και με τη μουσική.

Τελευταίο και ίσως και πιο αδύναμο ήταν το Fractals του Δημήτρη Μαραγκόπουλου. Να πω την αλήθεια ψιλοβαρέθηκα να το ακούω. Το μόνο ενδιαφέρον ήταν το βίντεο που ήταν πολύ φωτεινό γρήγορο και κυριαρχούσε αλλά θεματικά μάλλον ήταν ξεπερασμένο. Στο μισό του έργου καταδύονταν μέσα στο σύνολο Μαντελμπροτ και αναδύονταν στο άλλο μισο. Θέμα λίο ως πολύ κοινότυπο πια, αλλά πάντα τραβηχτικό να το παρακολουθείς, ιδίως αν συνοδεύετε από έντονα χρώματα.

Αρνητικό η διάρκεια της συναυλίας. Τελίωσε 10 παρά. Σίγουρα άνετα θα μπορούσαν να παίξουν κανένα 20λεπτο έως μισάωρο ακόμη.

Και ένα δεύτερο. Η παρουσία ενός φωτογράφου ο οποίος συνέχει φωτογραφίζει κάνοντας ένα συνεχή ενοχλητικό θόρυβο με το κλείστρο της μηχανής του. Είναι κάτι που συνηθίζετε τους τελευταίους μήνες και που σίγουρα προκαλεί πολύ μεγάλη όχληση. Ελπίζω να σταματήσει κάποια στιγμή και να βρουν σύντομα κάποιο πιο ήσυχο τρόπο να αρχειοθετούν της συναυλίες.

Αυτά.

ps. H γραφική παρτιτούρα του Λογοθέτη που φαίνετε στην αρχή από εδώ.