Minkowski, von Otter et al

Την περασμένη Τρίτη (24-7-7), εν μέσω διακοπών, και πριν αναχωρήσω για μια μικρή εκδρομή σε πιο βόρεια και δροσερά μέρη αποφάσισα να παρακολουθήσω στο Ηρώδειο τον Marc Minkowski με τους Μουσικούς του Λούβρου και την Anne Sofie von Otter (75). Βέβαια όταν έφθασα εκεί μου είπαν πως λόγω του καύσωνα η συναυλία θα δίνονταν στο Μέγαρο, και ευτυχώς γιατί σίγουρα η αίθουσα του Μέγαρου ενδείκνυται καλύτερα για μια συναυλία με όργανα εποχής. Άλλωστε νομίζω πως και von Otter θα απόδιδε καλύτερα στο Μέγαρο παρά στο βράζον Ηρώδειο.

Μας έπαιξαν, στο πρώτο μέρος:

Gabriel Fauré (1848 – 1924), Αποσπάσματα από το Shylock, Σουίτα για ορχήστρα, έργο 57 (1889)

Hector Berlioz (1803 -1869), Les Nuits d’été, έργο 7
Κύκλος έξι τραγουδιών για φωνή και ορχήστρα, σε ποίηση Θεόφιλου Γκωτιέ (Villanelle, Le spectre de la rose, Sur les lagunes, L'absence, Au cimetière, L'île inconnue)

Και στο δεύτερο:

Georges Bizet (1838 -1875), Σκηνική μουσική για την «Αρλεζιάνα»
Σκηνική μουσική [Μελόδραμα σε 27 μέρη] από το ομώνυμο δράμα του Αλφόνς Ντωντέ (1872)

Τον Marc Minkowski και τους Μουσικούς του Λούβρου τους είχα ακούσει επανειλημμένα μέσα από ηχογραφήσεις μουσικής μπαρόκ και τους θεωρώ ένα από τα καλύτερα σύνολα τέτοιου είδους μουσικής. Έτσι με ξένισε λίγο η επιλογή των έργων.

Ο Minkowski, τον οποίον ήξερα μόνο από φωτογραφίες από εξώφυλλα cd, μου φάνηκε σαν να έχει πάρει καμιά 25αρια κιλά από την όψη που είχα στο νου μου (νομίζω από το Platée του Ραμώ). Βρίσκονταν ωστόσο σε πολύ ευχάριστη και παιγνιώδη διάθεση (προλόγιζε το κάθε κομμάτι μάλιστα με αρκετά spirituoso τρόπο) και αυτό είναι σίγουρα ένα πολύ καλό starting point για μια επιτυχημένη συναυλία.

Η βραδυά άρχισε μάλλον χλιαρά με την σουΐτα του Fauré, ένα έργο άγνωστο σε μένα, που μπορεί να αποδόθηκε καλά αλλά δεν με έκανε να θέλω να αγοράσω το cd. Νομίζω πως την ίδια «εισαγωγική» διάθεση είχαν και οι μουσικοί, και πέρασε το feeling και στο κόσμο που ουσιαστικά έκανε υπομονή προκειμένου να περάσουνε στο κυρίως πιάτο.

Το κυρίως πιάτο δεν ήταν άλλο από την διάσημη mezzo Anne Sofie von Otter. Κατά την γνώμη μου μια από τις πιο σπουδαίες mezzo του καιρού μας (μαζί με την Magdalena Kozena και την Cecilia Bartoli) στο peak της καριέρας της. Φωνή λαμπερή ή βελούδινη κατά βούληση μαζί με εξαιρετική τεχνική μας έκανε πραγματικά να κρεμόμαστε από τα χείλη της. Νομίζω πως το τέλος του Au cimetière ήταν μια από της καλύτερες εμπειρίες που είχα φέτος στις αίθουσες. Και βέβαια μας καθήλωσε και με την παρουσία της, μιας και έχει αυτή την εξωτική σουηδική ομορφιά, τόσο ελκυστική σε μας του νότιους. Πολύ όμορφη και γλυκιά κυρία (και παραβλέπουμε το τραπεζομαντηλοειδές φόρεμα που μου έφερνε στο μυαλό τραπεζάκι κήπου ελληνικού μικροαστικού εξοχικού :-)). Κρίμα που δεν τραγούδησε περισσότερο!

Στο δεύτερο μέρος η ορχήστρα είχε ζεσταθεί αρκετά και μας χάρισε μια πολύ ωραία Αρλεζιάνα. Έργο πολύ γνωστό, αλλά που παραδόξως δεν το πολυακούμε nowadays, παίχτηκε με ένα ευχάριστο, καλοκαιρινό θα έλεγα τρόπο και έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο την βραδυά.

Εν τέλει ήταν μια πολύ καλή συναυλία και τα παρατεταμένα χειροκροτήματα του τέλος ήταν η καλύτερη απόδειξη για αυτό. Μάλιστα μπίζαραν δύο φορές με αποσπάσματα από την Κάρμεν.

Ps. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη μάλλον, μιας και δεν βλέπω να υπάρχει τίποτε τον Αύγουστο στο πρόγραμμα. Ούτε κατάφερα εκεί στο βορά που πήγα να δω τίποτε μιας και έπεσα σε περίοδο διακοπών.