Θεόδωρος Κουρεντζής

Την περασμένη Τετάρτη 27-6-7 παρακολούθησα στο Μέγαρο τον Θεόδωρο Κουρεντζή να διευθύνει τα συνόλα Musica Aeterna και New Siberian Singers (68). Τα παραπάνω σύνολα τα ίδρυσε ο ίδιος ο Κουρεντζής στο Νοβοσιμπίρσκ, όπου και κατοικοεδεύει τα τελευταία χρόνια.

Στο πρώτο μέρος έπαιξαν το Styx του Giya Kancheli, με σολίστα στη βιόλα τον περίφημο Yuri Bashmet. Έργο σύγχρονο, γραμμένο ειδικά για τον Bashment, στο ύφος των σύγχρονων «πνευματικών» δημιουργιών των Part και Taverner.

Ο Bashmet αν και προσπάθησε, δεν κατάφερε να μας περάσει το πνεύμα του δημιουργού του έργου. Η συνεργασία του με τον Κουρεντζή ήταν αμήχανη. Ίσως του έλειπαν οι απαραίτητες πρόβες αν και μένα μου φάνηκε σαν να μην ταιριάζουν οι χημείες τους. Νομίζω πως το καλύτερο μέρος ήταν η χορωδία. Όταν τραγουδούσε ανέβαζε το έργο σε άλλο επίπεδο.

Στο δεύτερο μέρος μας έπαιξαν την 6η του Τσαϊκόφσκυ. Έργο σταθμός στην ιστορία της κλασικής μουσικής και από το πιο γνωστά του ρομαντικού ρεπερτορίου. Ομολογουμένως, περίμενα από εδώ να αποκτήσω εικόνα από τον Κουρεντζή και την ορχήστρα, μιας και το πρώτο μέρος δεν πολύ-προσφέρονταν για κρίσεις. Η εικόνα που απόκτησα εν τέλει ήταν μάλλον απογοητευτική. Πολύ καλά γυμνασμένη η ορχήστρα αλλά ο ήχος της – ιδιαίτερα των έγχορδων – μου φάνηκε πολύ ρηχός. Ίσως με το χρόνο αποκτήσει βάθος αλλά προς στιγμήν δεν θα έλεγα πως πρόκειται για ορχήστρα πρώτης γραμμής.

Επίσης η ερμηνεία του Κουρεντζή μου φάνηκε αδιάφορη. Καμιά προσωπική συμβολή, παρόλο που πάλευε και ίδρωνε και ξε-ίδρωνε στο πόντιουμ δεν κατάφερε να ζωντανέψει σε καμμιά φάση το έργο. Νομίζω πως η καλύτερη στιγμή της όλης βραδυάς ήταν τελικά το μπιζάρισμα, όπου έπαιξαν το Adagieto από την 5η του Μάλερ. Η ορχήστρα επιτέλους έδειξε πως μπορεί να εκφράσει συναίσθημα.