O Χριστός και το Badminton

Την Κυριακή που μας πέρασε είδα τυχαία, ξεφυλλίζοντας το ον-οφ της Ελευθεροτυπίας, πως το Jesus Christ SuperStar παίζονταν ακόμη και δεν είχε τελειώσει όπως νόμιζα. Και μιας και είχαν ακουστεί πολλά καλά λόγια για την παράσταση και μιας και δεν έπαιζε και καμιά ταινεία που να με κέντριζε, αποφάσισα να πάω. Πήρα τηλέφωνο και είχε πολλά εισιτήρια – είχε πια περάσει το hype των πρώτων ημερών.

Ομολογουμένως είχα τις επιφυλάξεις μου, τόσο λόγω των πολύ κακών σχολίων του παρελθόντος (Cats etc), όσο και λόγω των ερωτηματικών για την καταλληλότητα του χώρου. Επίσης με χάλαγε και η τιμή του εισιτηρίου, δηλ. μου φαίνονταν πολλά 50 και 60 € για να δω μια παράσταση σε ένα κλειστό γήπεδο.

Ωστόσο δεν το μετάνιωσα. Η παράσταση ήταν πολύ καλή (73), και είχε και μπάντα που έπαιζε την μουσική ζωντανά (άλλος φόβος μου ήταν αυτός – να μην είναι δηλαδή η μουσική ηχογραφημένη) και μάλιστα με πολύ καλή απόδοση.

Ήταν μια καινούργια, περσινή, νοτιοαφρικάνικη παραγωγή, με πρωταγωνιστή στο ρόλο του Ιησού τον Cito Otto και νέα ενορχήστρωση. Πολύ πετυχημένες βρήκα επίσης τις νέες χορογραφίες. Όσο για τα σκηνικά, δεν ξέρω αν έγινε καποια προσαρμογή λόγω του χώρου, αλλά δεν ήταν άσχημα.

Ο Cito δημιούργησε ένα αρκετά «ροκ» Χριστό και εντυπωσίασε με τα φωνητικά του προσόντα. Εξαιρετικός ο Robert Finlayson στο Ρόλο του Ιούδα. Νομίζω πως ο ρόλος αυτός είναι ο πιο κεντρικός στο έργο. Είναι ο πιο καλοδουλεμένος και με το μεγαλύτερο βάθος. Παρουσιάζει την μεγαλύτερη πολυπλοκότητα και ως εκ τούτου και την μεγαλύτερη δυσκολία. Ένας Ιούδας ανθρώπινος, που βασανίζεται από απανωτά διλλήματα, δεν είναι καθόλου προφανής η κακία του ούτε μπορείς να μην προβληματιστείς για την ιδιοτέλεια ή όχι των πράξεών του.

Πολύ καλοί επίσης ήταν και οι δεύτεροι ρόλοι των Άννα, Καϊάφα, Πιλάτου, Σίμωνα, Ηρώδη και Πέτρου. Δεν μου άρεσε η Gina Shmukler στο ρόλο της Μαρίας Μαγδαληνής. Δεν ήταν κακιά αλλά ήταν λίγη, άνευρη και γενικά την περίμενα πιο «προβοκατόρικη» μιας και ο ρόλος της ταίριαζε για κάτι τέτοιο. Εκτός και αν επηρεάστηκε από τους brain damaged που μοίραζαν φυλλάδια για το τέλος του κόσμου και την ελληνοχριστιανική μας αγωγή έξω από το χώρο :-)

Οι κύριοι συντελεστές:

Σκηνοθεσία Paul Warwick Griffin, Μουσική Διεύθυνση & Νέες Ενορχηστρώσεις Charl-Johan Ligenfelder, Χορογραφίες Timothy Le Roux, Σκηνικά & Κοστούμια Keith Anderson, Ιησούς Cito Otto, Ιούδας Robert Finlayson, Μαρία Μαγδαληνή Gina Shmukler, Ηρώδης/Φίλιππος Rohan Browne, Πιλάτος Anton Luitingh, Συμεών Jaco van Rensburg, Πέτρος Brennan Holder, Καϊάφας Graham Bourne, Άννας Timothy Bull

Να πω και λίγα λόγια για το χώρο. Κακά τα ψέματα, όσο και να το διαφημίζουν για θέατρο, θέατρο δύσκολα είναι. Είναι κλειστό γυμναστήριο και φαίνεται για τέτοιο. Μπορεί να έχει πιο καλά καθίσματα και να έχουν επενδύσει εσωτερικά τους τοίχους με ηχο-απορροφητικό υλικό, αλλά δεν αρκεί αυτό βέβαια. Η σκηνή δεν έχει μηχανισμούς, δεν έχει τάφρο για ορχήστρα για να μπορείς να ανεβάσεις musical και το πιο βασικό έχει αισθητική γήπεδου. Είναι επαρκές, δεν λέω, αλλά ας μην φωνάζουμε κιόλας για το σουπερ θέατρο! Βέβαια έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: μπορεί να μετατραπεί σε χρόνο dt σε γήπεδο badminton και έτσι μπορούμε αν χρειαστεί να φέρουμε εις πέρας ως χώρα το επόμενο πανευρωπαϊκό κύπελο :-)))))