Η Παλιότερη Ορχήστρα του κόσμου

Την Πέμπτη που μας πέρασε παρακολούθησα στο Μέγαρο, την Staatskapelle Dresden υπό τον Fabio Luisi (90). Μας έπαιξαν στο 1ο μέρος το 4ο κονστέρτο για πιάνο του Μπετόβεν, με τον Radu Lupu, και στο 2ο την Ζωή ενός Ήρωα του Ριχαρντ Στράους.

Η ορχήστρα αυτή είναι ένας ζωντανός θρύλος στο μουσικό στερέωμα της Ευρώπης. Ιδρύθηκε το 1548 και θεωρείτε όχι μόνο η παλιότερη αλλά από πολλούς και η καλύτερη ορχήστρα της Ευρώπης, τα τελευταία διακόσια-τριακόσια χρόνια τουλάχιστον. Πάρα πολλοί συνθέτες αφιέρωσαν τα έργα τους στην ορχήστρα αυτή ή παρουσίασαν τα έργα τους για πρώτη φορά στη Δρέσδη – ο Βιβάλντι, ο Βάγκνερ, Σούμαν, ο Λίστ κά. Ο Ρίχαρντ Στράους μάλιστα παρουσίασε εννιά από τις όπερες του για πρώτη φορά στη Δρέσδη. Ας μην ξεχνάμε βέβαια, πως για πολλούς αιώνες η Δρέσδη υπήρξε μια από τις πόλεις-στολίδια της Ευρώπης και τροφός γενικότερα των τεχνών και όχι μόνο της μουσικής. Μια Δρέσδη που αρχιτεκτονικά δυστυχώς χάθηκε σε ένα από τα πολλά εγκλήματα του WWII.

Ήταν η 2η φορά που έβλεπα την ορχήστρα αυτή. Την είχα δει για πρώτη φορά πριν ενάμιση χρόνο στο Ηρώδειο, υπό τον Myung-Whun Chung. Αν θυμάμαι καλά είχαν παίξει πάλι το 4ο του Μπετόβεν στο πρώτο μέρος, ένα «τουριστικό» event με τον Cyprien Katsaris. Στο 2ο είχαν παίξει την 4η συμφωνία του Μπρούκνερ και νομίζω πως είχα by far την καλύτερη μουσική εμπειρία στο Ηρώδειο domain.

Έτσι λοιπόν είχα μεγάλες προσδοκίες από το event. Προσδοκίες που μεγάλωναν ακόμη περισσότερο λόγω του ότι το κοντσερτο του Μπετόβεν θα το έπαιζε o Radu Lupu, ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες του καιρού μας.

Και ευτυχώς οι μεγάλες μου προσδοκίες δεν διαψευσθήκαν. Ο ήχος της ορχήστρας ιδιαίτερος, αρκετά στρογγυλευμένος και με εξαιρετική πλαστικότητα. Νομίζω πως ήταν χαρακτηριστικό case του πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει μια αίθουσα με καλή ακουστική, όταν θυμάμαι την ίδια ορχήστρα στο Ηρώδειο. Η ορχήστρα είναι από τις καλύτερες που έχω ακούσει. Δεν μπορώ να πω αν ήταν η καλύτερη αλλά είχε σε μεγάλο βαθμό όλα τα στοιχεία που κάνουν μια ορχήστρα παγκοσμίου κλάσης. Τον πειθαρχημένο ήχο, τον τέλειο συγχρονισμό, την εξαιρετική τεχνική και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Φοβερά έγχορδά και εξαιρετικά πνευστά. Ο κορυφαίος της, στα βιολιστικά σόλα του Στράους ήταν εξαιρετικός. Τα κόρνα – που τα θυμάμαι έντονα από την συμφωνία του Μπρούκνερ – απίθανα. Όλα τα είχε αυτή η ορχήστρα.

Και είχε και έναν Lupu σε εξαιρετική φόρμα και διάθεση. Αέρινος και αρκετά θεατρικός νόμιζες ώρες-ώρες πως διεύθυνε κι αυτός μαζί με τον Luisi την ορχήστρα. Πόση μεγάλη διαφορά όσο θυμάμαι τον Katsaris! Εξαιρετικός ο Lupu, επιβεβαίωσε την φήμη του, αν και η προσέγγιση που είχε στο έργο ίσως και να μην ήταν κοινής αποδοχής. Ωστόσο ήταν μια προσωπική προσέγγιση, αλάνθαστη τεχνικά και αυτό ακριβώς περιμένουμε από τους μεγάλους καλλιτέχνες: προσωπικές προσεγγίσεις κι ας μην είναι του γούστου μας.

Δεν ξέρω αν οφείλετε στην κούραση της ημέρας που στη μέση του δεύτερου μέρους εκδηλώθηκε και με χάλασε λίγο, αλλά έχω την εντύπωση πως προτίμησα το πρώτο μέρος με τον Lupu. To δεύτερο μέρος θα ήθελα πολύ να το ξανακούσω για να έχω καλύτερη γνώμη (πράγμα το οποίο βέβαια δεν είναι δυνατόν :-).

Το δεύτερο μέρος βέβαια ήταν και το κατ’ εξοχήν κομμάτι του μαέστρου. Έργο που σου αφήνει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες για προσωπικές ερμηνείες απ’ ότι το κοντσέρτο του Μπετόβεν. Και ο Luisi εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες αυτές σε μεγάλο βαθμό. Οπωσδήποτε ήταν φαρδιά-πλατιά η υπογραφή του κάτω από την εκτέλεση.

Αυτά. Ελπίζω την επόμενη φορά που δω την αυτή την ορχήστρα να είναι στο σπίτι της!