Nabucco

Ο Ναμπούκο, αποτέλεσε την όπερα μέσω της οποίας ο Βέρντι καθιερώθηκε σαν μεγάλος συνθέτης ανάμεσα στους σύγχρονούς του. Πρόκειται για μια «εθνικιστική» όπερα του 19ου αιώνα, μιας και οι Ιταλοί του Βένετο και της Λομβαρδίας ταύτισαν τον εαυτό τους με τους Εβραίους της υπόθεσης (και προφανώς τους Αυστριακούς με τους Ασσύριους αντίστοιχα). Άλλωστε το Va pensiero εξελίχτηκε στον εθνικό ύμνο του Risorgimento.

Και τα ίδια εθνικιστικά συναισθήματα προκάλεσε πάνω-κάτω και στους Κερκυραίους τηε εποχής απ’ ότι πληροφορούμαστε εδώ, (παρουσιάστηκε το 1844 στο San Giacomo - δύο χρόνια μετά την πρεμιέρα στη Σκάλα) και στους οποίους οφείλει και το τελικό της όνομα (αρχικά η όπερα είχε τον τίτλο Nabucodonosor). Που να ήξεραν κι αυτοί τι κακό πράγμα είναι ο εθνικισμός :-)

Αξιοπρεπής ο Ναμπούκο της Λυρικής την Κυριακή 5-3-7 (70). Ωστόσο περίμενα μάλλον περισσότερα, μιας και οι συντελεστές της παράστασης προοιώνιζαν κάτι καλύτερο. Ίσως βέβαια και να έφταιγε το ότι πως δεν είχε καλοσχεδιαστεί μιας και αρχικά προορίζονταν για συναυλιακή παρουσίαση (στο πρόγραμμα που εκδόθηκε στην αρχή της σαιζόν αναφέρεται σαν ημισκηνοθετημένη - ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Νομίζω πως ήταν μια κλασική περίπτωση του ότι δεν αρκεί να έχεις τα σωστά υλικά, πρέπει να τα μαγειρέψεις και καλά.

Αλλά ας αρχίσω πρώτα από τα θετικά και μετά περνάω στη «γκρίνια». Κατ’ αρχάς τα σκηνικά και η σύλληψη της μεταφοράς της υπόθεσης σε κάτι που έφερνε στο νου τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά πάλι δεν μπορούσες να το ταυτοποίησης πλήρως με αυτά. Τα παρατεταγμένα παπούτσια και οι ράγες στις οποίες κυλούσε το σκηνικό μας έφερναν οπωσδήποτε κάτι από στρατόπεδα με Εβραίους. Από την άλλη τα ρούχα όχι. Εν πάσει περιπτώσει ήταν ενδιαφέρουσα σύλληψη και στα συν της παραγωγής, παρόλο το μηχανισμό που στρίγγλιζε όταν προσπαθούσε να κινήσει το σκηνικό και το μηχάνημα που έβγαζε καπνό που και αυτό συνέβαλε με τον τρόπο του στη μουσική επένδυση της παράστασης. Αφήστε δε το καπνό που σε συνδυασμό με μια βαρειά αλλεργία (φέτος ήλθε νωρίς η άνοιξη) κόντεψε να με πνίξει!

Αλλά είπαμε, πρώτα τα θετικά.

Το πιο δυνατό asset της παράστασης ήταν οι πρωταγωνιστές της: η Guleghina, ο Nucci και ο Καβράκος – με αυτή την σειρά. Και οι Μομίροφ και Μαϊφάτοβα πολύ καλοί ήταν επίσης. Αλλά η Guleghina ήταν δύναμη της φύσης! Και όχι μόνο σαν φυσική παρουσία με το παντελόνι και την δερμάτινη καμπαρντίνα και την αέναη κίνηση που έμοιαζε πραγματικά σαν πολέμαρχος, αλλά και με τα φωνητικά της προσόντα. Απύθμενα πνευμόνια, έλεγες πως δεν χρειάζεται να ανασάνει. Και δύναμη φωνής… για πλάκα σκέπαζε την ορχήστρα και την χορωδία ακόμη και στα φορτίσιμα. Ο Nucci (ομολογώ πως γι’ αυτόν διάλεξα την κυριακάτικη παράσταση μιας και τραγούδησε μόνο στις δύο τελευταίες παραστάσεις) ξεκίνησε μέτρια, αλλά μετά το διάλειμμα ανέβηκε κατακόρυφα και στο τέλος ήταν πραγματικά συγκλονιστικός.

Πάμε τώρα στα κακά. Κατ’ αρχάς η σκηνοθεσία. Νομίζω πως απέτυχε να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της υπόθεσης. Απέτυχε να προσελκύσει συναισθηματικά τον θεατή, μιας και έδινε την εντύπωση συρραφής σκηνών παρά ολοκληρωμένου έργου. Φυσικά μπορεί εγώ να το εξέλαβα έτσι και να είχε σχέση μόνο με μένα αυτή η αίσθηση παρά με την πραγματικότητα, αλλά καμιά στιγμή δεν μπόρεσα να «μπώ» στο έργο. Επίσης όλα αυτά τα σκηνοθετικά ευρήματα με τους πρωταγωνιστές να πετάγονται πίσω από την πλατεία και ομάδα θεατών να παίζει από το φουαγιέ με κούρασαν. Αφήστε που κάθε φορά που άνοιγαν οι πόρτες έτριζαν του σκοτωμού οπότε κάθε στοιχείο έκπληξης χάνονταν.

Βέβαια δεν έφταιγε μόνο η σκηνοθεσία για την ατονία αλλά και η μουσική ερμηνεία. Ο Βουδούρης μας έδωσε έναν αδιάφορο Ναμπούκο και ομοίως άτονη ήταν και η χορωδία με αποκορύφωμα ένα μάλλον μίζερο Va pensiero. Ευτυχώς το κοινό χειροκροτούσε συνέχεια και μπορούσα και εγώ να φυσάω τη μύτη μου δίχως άγχος :-)

Οι συντελεστές της παράστασης: Moυσική Διεύθυνση Ηλίας Βουδούρης, Σκηνοθεσία Τζούλια Πέβσνερ, Φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος, Διεύθυνση Χορωδίας Νίκος Βασιλείου, Nabucco Leo Nucci, Ismaele Ιβάν Μομίροφ, Zaccaria Δημήτρης Καβράκος, Abigaille Maria Guleghina, Fenena Βικτόρια Μαϊφάτοβα, Il gran sacerdote Δημήτρης Κασιούμης, Abdallo Φίλιππος Δελλατόλας, Anna Αντωνία Καλογήρου

Αυτά. Περιμένουμε να δούμε πως θα είναι η Τόσκα.