Καλό Χειμώνα!

Μιας και το καλοκαίρι 2012 τελείωσε (ή τελειώνει όπου νάναι τέλος πάντων), για να δούμε τι διάβασα στους δύο (μορορλες) τελευταίους μήνες:

Desmond Morris Ανθρώπινος Ζωολογικός Κήπος
Από την δεκαετεία του 60, αλλά στιλ χολντς (8/10)

Χρήστος Τσιόλκας Το Χαστούκι 
Αρκετά καλό (8/10)

Τζόνα Λέρερ Ο Προυστ ήταν νευροεπιστήμονας
Αν ξεχάσεις τον τίτλο και τον στόχο του συγγραφέα να δείξει κάποια ενοποιημένη προσέγγιση σε επιστήμη και τέχνη (δεν τα καταφέρνει) και το διαβάσεις σαν συλλογή από ενδιαφέροντα κείμενα, δεν ήταν άσχημο (6/10)

Michael Shermer Γιατί οι Άνθρωποι Πιστεύουν σε Παράξενα Πράγματα;
Για τους προφανείς λόγους. Δεν ήταν άσχημο (6/10)

Ketil Bjørnstad Η Λέσχη των Νέων Πιανιστών
Με άρεζε (7.5/10)

Cast Iron Skillet Big Flavours & Cast Iron For Dummies
Μιας και τα μαντέμια είναι το τελευταίο μου κόλλημα έκανα λίγο bg reading :-)

JH Smith Ο Θάνατος του Αρχαίου Κόσμου
Οι τελευταίοι δύο αιώνες του Ρωμαϊκού κόσμου και η Πτώση της Ρώμης σε βάρβαρους και χριστιανούς συνάμα (8/10)

Γ. Μαρής Ο Δολοφόνος φορούσε σμόκιν
Λίγο βαρετό – ευτυχώς είναι μικρό (5/10)

Α. Camilleri Σκύλος από τερακότα (8/10), Το άρωμα της νύχτας (7.5/10), Το σχήμα του νερού (7/10), Εκδρομή στο Τίνταρι (8/10), Ο κλέφτης της μεσημβρίας (7/10)
Ωραίες περιπέτειες του Commissario Salvo Montalbano

 Έμειναν στο κιου:

Γιαν Μαρτέλ Η Ζωή του Πι
RW Bulliet Κυνηγοί, Βοσκοί & Χαμπουργκερ 

Αυτά. Και του χρόνου

Κρίμα

Την προπερασμένη Παρασκευή, 25-6-10, κατάφερα και πήρα μια πρόσκληση (από μια εκπομπή του Δ. Μαλούχου στο Τρίτο) για την συναυλία της ΚΟΑ, στο Μέγαρο.

Υπό την διεύθυνση του Francesco La Vecchia, μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος την εισαγωγή από τον Κουρέα της Σεβίλλης και το κοντσέρτο για δύο πιάνα του Mozart, KV 365. Στο δεύτερο μέρος είχαμε την 4η συμφωνία του Johannes Brahms.

Είχα αρκετό καιρό να ακούσω την ΚΟΑ. Την απέφευγα, έχοντας στο νου μου πως πρόκειται για πολύ μέτρια ορχήστρα. Όχι πως δεν έχω απολαύσει και καλές στιγμές της, αλλά έχω στο νου μου πως είναι λίγο ρώσικη ρουλέτα η ποιότητα της συναυλίας με την ΚΟΑ. Πάντως, λίγο πριν την έναρξη έπιασα τον εαυτό μου να αδημονεί για το τι θα ακούσει, πράγμα που το ενέγραψα στα θετικά της βραδυάς.

Τελικά φάνηκε πως δεν ήταν καλή ιδέα. Η ΚΟΑ μου φάνηκε σε κακή κατάσταση, ασυντόνιστη, εκπέμποντας μια ηχητική θολούρα, που ορισμένα σημεία (των πολύ γνωστών κομματιών) τα έκανε αγνώριστα. Τελικά κατάλαβα τι ήταν αυτό που μου φταίει. Ενώ μια γερμανική ορχήστρα επι παραδείγματι, τακάρει μέσα σε 20-30 ms ας πούμε, η ΚΟΑ θέλει 500! Και αυτή η έλλειψη συντονισμού δεν ήταν μόνο στα μπασίματα αλλά παντού. Πχ, ο καθένας είχε την δική του άποψη για το πόσο διαρκεί ένα τέταρτο ή ένα όγδοο ας πούμε. Sounds like fun και ίσως να είναι και ενδιαφέρων αλεατορικός πειραματισμός, αλλά δεν νομίζω να ήταν αυτό το ζητούμενο. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να απαιτεί μια ορχήστρα από τους μουσικούς της είναι να παίζουν μαζί.

Anyway.

Κατά τα άλλα μου άρεσε ο Δημήτρης Σταματελάτος όχι τόσο η Καλλιόπη Εμμανουήλ (οι δύο πιανίστες του κοντσέρτου του Mozart) που έβγαζε αρκετή αστάθεια στα γρήγορα περάσματα.

Επίσης «θυμήθηκα» πως μου αρέσει και η 4η του Brahms :-)))))))

Αυτά.

Ελ Συστέμα

Είπα να λύσω την σιωπή μου (η οποία οφείλετε mainly στο ότι βαριέμαι να γράψω και όχι σε έλλειψη παρακολούθησης πολιτιστικών δρώμενων) για την χτεσινή συναυλία της Ορχήστρας Νέων της Βενεζουέλας, υπό τον Gustavo Dudamel.

Ήταν η δεύτερη επίσκεψή μου φέτος στο Ηρώδειο και να πω την αλήθεια, μετά την απόλυτη πλήξη της Νόρμα, πήγα λίγο με βάρια καρδιά σκεφτόμενος πως πάλι θα με πονάει η πλάτη την άλλη μέρα. Ωστόσο η βραδυά ήταν μια μεγάλη ευχάριστη έκπληξη για μένα και αυτός είναι ο κύριος λόγος που είπα να γράψω αυτό το κείμενο.

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος την 5η του Μπετόβεν και στο δεύτερο την Ιεροτελεστία της Άνοιξης.

Από τις πιο καλές πέμπτες που έχω ακούσει. Αυτό που πρώτα μου τράβηξε την προσοχή ήταν τα πολύ καλά έγχορδα. Επιπέδου γερμανικής ορχήστρας, με άψογο συντονισμό και εξαιρετικά μπασίματα σε έκαναν να ξεχνάς την ηλικία των μουσικών. Και τα πνευστά ήταν πολύ καλά, ιδιαίτερα τα χάλκινα. Δεν ξέρω αν έγινε τυχαία ή όχι, αλλά η ρομαντικού μεγέθους ορχήστρα (μέτρησα 5 φαγκότα, 3 τρόμπες, 4 κόρνα κλπ) ταίριαξε πολύ καλά στον εχθρικό ακουστικά χώρο.

Η άποψη του Dudamel ήταν επίσης αξιοπρόσεκτη. Ιδιαίτερα στο 2ο αλλά και στο 3ο μέρος φάνηκε έντονα η προσωπική του άποψη. Θα μπορούσε ίσως κάποιος να αντιτείνει πως ήταν κάπως ανώριμη και κραυγαλέα η ερμηνεία του και ότι ίσως μια πιο εσωτερικευμένη ερμηνεία θα έδειχνε μεγαλύτερη ωριμότητα και προβληματισμό. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε τόσο την ηλικία των μουσικών όσο και το cultural background της ορχήστρας. Εν κατακλείδει νομίζω πως η απόδοση της ορχήστρας ήταν ένας θρίαμβος του El Sistema και καθόλου δεν απορώ πως αποφάσισαν να το μιμηθούν στη Σκωτία. Μακάρι να κάναμε και μείς κάτι τέτοιο.

Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται κατά την διάρκεια του πρώτου μέρους τι μεγαλοφυΐα ήταν ο Μπετόβεν. Και μετά σκέφτηκα πως αυτό ίσως να είναι και η λυδία λίθος για μια καλή ορχήστρα. Να περνάει το πνεύμα του συνθέτη crystal clear στο ακροατήριο.

Το πρώτο μέρος ήταν και το highlight της βραδυάς. Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης, though πολύ καλή δεν θα έλεγα πως ήταν στο ίδιο επίπεδο. Αξίζει ωστόσο να μνημονευτεί η πολύ καλή απόδοση των κρουστών.

Μπίζαραν τρεις φορές και μάλιστα μεταξύ 1ης και 2ης έσβησαν τα φώτα και φόρεσαν κάτι φόρμες με τα χρώματα της χώρας τους. Νομίζω πως αυτή τους η κίνηση κέρδισε και τα περισσότερα χειροκροτήματα. Επίσης σε μερικούς θύμισε και στενόχωρα πράγματα, όπως τον λαϊκισμό του Τσάβες και συμπεριφορές χωρών με low self-esteem. Στο τέλος έβγαλαν τις φόρμες και τις πέταξαν στο κοινό, πράγμα που επίσης έστειλε στα ουράνια τον κόσμο.

Γενικώς μια πολύ γεμάτη βραδυά.

Ps. Διάλογος του ζευγαριού που κάθονταν δίπλα μου, λίγο πριν το 2ο μέρος: «Πω-πω κοίτα έχουν και ντραμς και μαρίμπα.» «Μάλλον θα παίξουν λάτιν τώρα»

Διάλογος πίσω από την πλάτη μου, στα σκαλιά όπως έφευγα: «Τι έπαιξαν στο πρώτο μέρος;» «Μπετόβεν νομίζω, την κλασική» «Την κλασική; Δηλαδή την ένατη;» «Ναι, την κλασική, την ένατη ναι»

Orchestre de Paris - Christoph Eschenbach

Την Παρασκευή 26 και το Σάββατο 27/2/10 παρακολούθησα τις δύο συναυλίες που έδωσε στην μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου η Ορχήστρα του Παρισιού, υπό τον Christoph Eschenbach.

Ξεκίνησαν την πρώτη μέρα με την εισαγωγή αρ. 3 από την Leonore του Μπετόβεν. Στην συνέχεια το πασίγνωστο κοντσέρτο για κλαρινέτο in A, KV 622, του Μότσαρτ, με σολίστα τον Philippe Berrod. Στο δεύτερο μέρος είχαμε Eroica.

Την δεύτερη μέρα ξεκινήσαμε με τον Θάνατο της Κλεοπάτρας του Berlioz, με την μέτζο Waltraud Meier. Στο δεύτερο μέρος είχαμε τον Τιτάνα.

Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω αυτή την ορχήστρα με τον ίδιο μαέστρο. Τους είχα παρακολουθήσει και στα Proms του 2008 στο Albert Hall. Μάλιστα στο δεύτερο μέρος και εκεί Τιτάνα είχαμε – και θυμάμαι πως μου άρεσε και περισσότερο.

Από την πρώτη μέρα κρατάω τον Philippe Berrod και την Eroica. Πολύ καλός ο Berrod, έπαιξε κάτι που το κατέχει πολύ καλά και έβγαλε μια αρκετά καλή ερμηνεία αβίαστα. Ενθουσίασε και την πλήθος που τον ανάγκασε να μπιζάρει 2 φορές. Θα έλεγα πως στα μπιζαρίσματα λύθηκε και άφησε να φανεί περισσότερο η σχέση του με το όργανό του.

Πολύ μου άρεσε και η η Ηρωϊκή, που είχα αρκετό καιρό να την ακούσω ζωντανά. Ιδιαίτερα καλό και το πολυαγαπημένο πένθιμο εμβατήριο (επίκαιρο κιόλας μιας και πλησιάζει Πάσχα :-) Η ορχήστρα μπίζαρε με κάτι από Μπετόβεν που δεν είμαι σίγουρος τι ήταν (τα ερείπια των Αθηνών ήταν?). Το ανάγγειλε βέβαια ο μαέστρος αλλά δεν το άκουσα καλά.

Η δεύτερη μέρα ήταν πιο ενδιαφέρουσα νομίζω. Κατ’ αρχάς είχαμε την Meier σε μια πολύ καλή βραδυά. Το έργο του Μπερλιόζ πρώτη φορά το άκουγα και δεν θα έλεγα πως θα τρέξω να ψάξω να βρω το cd. Αλλά την Meier δεν ήθελες να σταματήσει να τραγουδάει. Ιδιαίτερα στο κλείσιμο ήταν ζουπερ! Τελείωσε και μας άφησε αποσβολωμένους!

Μετά, στη πρώτη του Μάλερ, είχαμε μια ιδιαίτερη ερμηνεία. Τόνισε κάποια πράγματα που συνήθως δεν βγαίνουν στην επιφάνεια (θετικό αυτό) και άφησα κάποια άλλα σε δεύτερο πλάνο. Θα έλεγα πως τα expectation που έχω από την συμφωνία τσαλαπατήθηκαν λιγάκι σε αρκετά σημεία και αυτό με ενόχλησε λίγο. Ωστόσο ήταν ιντριγκαδόρικο. Ενδιαφέρουσα ερμηνεία, δεν λέω, αλλά κάποια πράγματα μου έλειπαν. Πχ όλη η ορχήστρα μου φαίνονταν υποτονική, κάποια φόρτε και φορτίσσιμα τα κράταγε μέτζο φόρτε, το χαρακτηριστικό βούισμα του πρώτου μέρους ήταν πολύ στο background κλπ, κλπ. Στο τελευταίο μέρος όμως σαν να ζεστάθηκε και πήρε πάνω της και είχαμε ένα πολύ δυνατό φινάλε.

Ο κόσμος ενθουσιάστηκε χειροκροτούσε πολύ ώρα. Μπίζαραν και μάλιστα δύο φορές με κάτι που δεν πολυθυμάμαι (Σμέτανα ήταν το πρώτο μπιζ;). Επίσης πριν ξεκινήσει ο Eschenbach, μας είπε πως το αφιερώνει στον Λαμπράκη, που η συγκεκριμένη συμφωνία του άρεσε πολύ.

Ακόμη να πω πως την πρώτη μέρα δεν έπεφτε καρφίτσα. Την δεύτερη που δεν είχαμε Μπετόβεν και Μότσαρτ είχε μερικές άδειες θέσεις, αλλά εν γένει η πληρότητα ήταν πολύ καλή.

Αυτά.

Σύγχρονη Βρετανική Μουσική

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα συναυλία παρακολούθησα στην Δευτέρα 22-2-10, στην μικρή αίθουσα του Μεγάρου. Παρακολουθήσαμε μια συναυλία του Ergon Ensemble, του μουσικού συνόλου του Μουσικού Φεστιβάλ των Παξών. Eυχάριστη έκπληξη το πολυπληθέστερο απ’ ότι περίμενα ακροατήριο, μιας και σε συναυλίες μοντέρνας μουσικής το πλήθος των on stage συναγωνίζεται το πλήθος τον off stage :-) Βέβαια αν εξαιρέσει κανείς τους υπάλληλους της βρετανικής πρεσβείας, που φαντάζομαι πως ήλθαν λόγω συνάφειας, δεν θα πέσει και πολύ έξω από τα γνωστά νούμερα.

Το πρώτο έργο που ακούσαμε ήταν το Sonata da Caccia, op. 11, του Thomas Adès, για μπαρόκ όμποε, κόρνο και τσέμπαλο, έργο του 1994. Παράξενο έργο και αρκετά ενδιαφέρον, που παίχτηκε όχι πολύ καλά, μιας και η απόδοση του κόρνου δεν ήταν στο επίπεδο που θα άρμοζε για να αναδειχθεί το έργο. Πολύ σφιγμένος ήχος και μεγάλη δυσκολία στις αττάκες – είναι δύσκολο όργανο το κόρνο. Εξαιρετικό το όμποε ωστόσο.

Στη συνέχεια περάσαμε στο Dark Inventions (έργο του 1992) του Philip Cashian, για φλάουτο, κλαρινέτο, κρουστά, πιάνο και τσέλο. Νομίζω το highlight της βραδυάς. Ιδιαίτερα θλιμμένα ηχοχρώματα και πολύ καλή δημιουργία ατμόσφαιρας από τους μουσικούς. Μας βύθισε σε μελαγχολία και στοχασμό. Ένα έντονο αίσθημα "deep in the woods".

Το πρώτο μέρος έκλεισε με το Since Brass, nor Stone…, op. 80 (2008) του Alexander Goehr, για κουαρτέτο εγχόρδων και κρουστά. Πολύ όμορφο έργο, με πολύ μεγάλη ποικιλία στους ήχους των κρουστών. Απ’ ότι λέει το booklet της παράστασης το έργο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Πάβελ Χάας και τους συνάδελφούς του στα ναζιστικά στρατόπεδα. Το 2009 το έργο πήρε το Βραβείο Βρετανού Συνθέτη για έργα μουσικής δωματίου.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το Tendril του Jonathan Harvey (1987) – έργο για σύνολο 11 οργάνων (1 φλάουτο, 1 όμποε, 1 κλαρινέτο, 1 φαγκότο, 1 κόρνο, 1 πιάνο, 2 βιολιά, 1 τσέλο, 1 βιόλα και 1 μπάσο). Πολύ όμορφο και αυτό το έργο με πρωταγωνιστή το φλάουτο και τα "τιτιβίσματά" του, που θύμισαν έντονα Μεσσιάν.

Η βραδυά έκλεισε με την Sinfonietta του Britten, op. 1. Βέβαια δύσκολα αυτό το έργο μπορεί να χαρακτηριστεί σύγχρονο μιας και γράφτηκε το 1930. Έργο για 10 μουσικούς (1 φλάουτο, 1 όμποε, 1 κλαρινέτο, 1 φαγκότο, 1 κόρνο, 2 βιολιά, 1 βιόλα 1 τσέλο και ένα κοντραμπάσο) το πρωτοάκουσα πριν δυόμισι χρόνια περίπου και το είχα βρει αρκετά ενδιαφέρον. Νομίζω πως δείχνει την ηλικία του σε σχέση με τα έργα που ακούσαμε την υπόλοιπη βραδυά, ωστόσο δεν παύει να είναι ένα αρκετά ελκυστικό έργο, με ένα πολύ όμορφο τελευταίο μέρος – την Ταραντέλα.

Το σύνολο μου άρεσε αρκετά και θα ήταν αρκετά ευχάριστο να δίνει πιο συχνά συναυλίες. Την μουσική διδασκαλία είχε ο Michael Kasper και την μουσική διεύθυνση ο Kasper de Roo. Και τους δύο τους είχαμε δει πριν δύο περίπου χρόνια με το Ensemble Modern.

Οι μουσικοί που συμμετείχαν ήταν: Χρυσή Δημητρίου φλάουτο, Χριστίνα Παντελίδου όμποε, Κώστας Τζέκος κλαρινέτο, Μαρία Κολέτου φαγκότο, Εμμανουήλ Βεντούρας κόρνο, Θοδωρής Βαζάκας κρουστά, Μάριος Νικολάου κρουστά, Άι Μοτοχάσι-Σιδέρη πιάνο, τσέμπαλο, Απόστολος Παληός πιάνο, Παναγιώτης Τζιώτης βιολί, Κώστας Παναγιωτίδης βιολί, Αλί Μπαζεγκμεζλερ βιόλα, Αντώνης Πρατσινάκης τσέλο, Δημήτρης Τραυλός τσέλο, Νίκος Τσουκαλάς κοντραμπάσο.

Δυστυχώς το πρόγραμμα της παράστασης δεν αναφέρει ποιοι ήταν οι μουσικοί που έπαιξαν σε κάθε κομμάτι. Βέβαια το πρόβλημα υπάρχει μόνο με τα δύο τσέλα, μιας και όλα τα αλλά είναι εύκολο να αντιστοιχηθούν.

Αυτά.

(another) Don Carlos

Τις προάλλες βρέθηκα για λίγες μέρες στις Βρυξέλλες και δεν έχασα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μερικά από τα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής. Έτσι την Παρασκευή 12-2-10 βρέθηκα στην Αμβέρσα και παρακολούθησα έναν Don Carlos, από την Όπερα της Φλάνδρας. Αρκετά όμορφη η Όπερα της πόλης, όχι τόσο όμορφη όσο της Γάνδης (η άλλη έδρα της Όπερας της Φλάνδρας) αλλά μάλλον μεγαλύτερη.

Η εκδοχή του Don Carlos που παρακολουθήσαμε ήταν η πρώτη ορίτζιναλ γαλλική βερσιόν, μαζί με το μπαλέτο. Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα αυτή την εκδοχή και δεν νομίζω πως την προτιμώ από την ιταλική και πιο συντετμημένη εκδοχή. Αν δεν κάνω λάθος τα κύρια τμήματα που λείπουν από την συνήθη εκδοχή είναι η πρώτη πράξη και το μπαλέτο. Συνολικά η grand opera που παρακολούθησα, μαζί με τα διαλλείματα, διάρκεσε 5 ώρες – θα πω ψέματα αν πω πως δεν με κούρασε λιγάκι στο τέλος.

Δεν θα έλεγα πω εντυπωσιάστηκα αρχικά με αυτό που παρακολουθούσα. Πολύ λιτό σκηνικό και κλασικό ανέβασμα, με ρούχα εποχής, και μουσικώς όλα καλά αλλά τίποτε το αξιοσημείωτο. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για τους βασικούς πρωταγωνιστές. Το μόνο στοιχείο που φαίνονταν να ξεχωρίζει ήταν ο Ροντρίγκο, τόσο ως φωνή όσο και ως εμφάνιση, παίξιμο κλπ. Το κοστούμι του επίσης ήταν αξιοπρόσεκτο. Ήταν μερικούς αιώνες πιο σύγχρονο από την εποχή που διαδραματίζονταν η υπόθεση – μαύρη μακριά δερμάτινη καμπαρντίνα και μαύρα στρογγυλά γυαλιά.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν έτσι, όπως αρχικά φάνηκε να είναι – και αυτό άρχισε να γίνεται φανερό από το μπαλέτο. Το οποίο δεν ήταν καν μπαλέτο. Ήταν η μουσική του μπαλέτου βέβαια, αλλά δεν υπήρχε κανένα μπαλέτο on stage. Αντ’ αυτού παρακολουθήσαμε μια σκηνή από θεατρικό/παντομίμα, χωρίς ομιλία. Το σκηνικό ήταν ένα διαμέρισμα με παλ αισθητική late 50’s, όπου η Έμπολι και ο Δον Καρλος παρουσιάζονταν ως ζευγάρι το οποίο έκανε το τραπέζι σε ένα άλλο ζευγάρι – Φίλιππος & Βαλουά. Το πνεύμα του θεατρικού προς φάρμα μάλλον. Άλλωστε υπήρχε μια επιγραφή πάνω από το σκηνικό που έγραφε “EBOLI’S DROOM” – Eboli’s Dream στα φλαμανδικά μάλλον. Να πω την αλήθεια τσέκαρα την υπόθεση του original μπαλέτου για να δω μήπως υπάρχει καμμιά σχέση. Το original ballet “La Peregrina” ήταν σε χορογραφία του Lucien Petipa και δεν κατάφερα να βρω καμμια στενή σχέση με το στόρι της όπερας.


Η επόμενη σκηνή ήταν λίγο awkward από πλευράς κοστουμιών μιας και διαδραματιζόνταν αμέσως μετά και προφανώς δεν είχαν χρόνο να αλλάξουν από τα σύχρονα ρούχα και παπούτσια. Έτσι έριξαν από πάνω τους ένα cloak-thing, ωστόσο τα παπούτσια και τα σύγχρονα παντελόνια φαίνονταν από κάτω, κάνοντάς τους να φαίνονται λίγο σαν ορθόδοξοι παπάδες :-)


Μετά είχαμε διάλλειμα – πριν την σκηνή του auto de fa. Και εκεί που καθόμασταν αμέριμνοι στο φουαγιέ και πίναμε το κρασάκι μας, ξάφνου σκάνε κάμερες, φωτογράφοι, ρεπορτερς χαμός! Η ρεπορτερ ανάγειλε πως όπου νάναι θα έλθει ο βασιλιάς και η βασίλισσα της Ισπανίας και όλο αυτό προβάλλονταν μάλιστα σε οθόνες αλλά και σε κάποια λευκά σημεία στους τοίχους. Δεν κατάλαβα αμέσως τι παιζόνταν και προβληματίστηκα όταν ανέφερε πως ο θα έλθει ο «βασιλιάς της Ισπανίας Φίλιππος». Στη συνέχεια ανήγγειλε και τον μέγα Ιεροεξεταστή και επηρεασμένος από την παιγνιώδη διάθεση της σκηνής του μπαλέτου, άρχισα να σκέφτομαι μήπως έχει καμιά σχέση με το καρναβάλι :-) Βέβαια στη συνέχεια πέρασαν και οι ρακένδυτοι και ματωμένοι αιρετικοί, έφθασε και βασιλιάς και κατευθύνθηκαν μέσα από την πλατεία στη σκηνή, όπου έλαβε χώρα το auto de fa, σε γιορτινή ατμόσφαιρα αρχών 20ου αιώνα. Μάλιστα στη σκηνή που ο Δον Κάρλος ζητά από τον πατέρα του να συναντήσει τους εκπρόσωπους των Φλαμανδών, έπεσαν από τα μπαλκόνια χαρτιά εν είδη πολιτικών προκηρύξεων.





By far, η σκηνή αυτή είναι από της πιο ωραίες σκηνοθετικά στιγμές που έχω παρακολουθήσει σε όπερα. Ο σκηνοθέτης μετέφερε τα δρώμενα σε ολόκληρο το opera house και μάλιστα το έκανε με τέτοιο τρόπο, που αν δεν το ήξερες αργούσες να το καταλάβεις και εύρισκες τον εαυτό σου να είναι μέρος των δρώμενων! Για μας τους τεχνοκράτες κάτι τέτοιο ήταν quite a thing :-))))

Στη συνέχεια το hype τελείωσε και το έργο διαδραματίστηκε στην κλασικής αισθητικής παραγωγή, με την οποία ξεκίνησε.

Την συμφωνική την χορωδία της Όπερας της Φλάνδρας διεύθυνε ο Alexander Joel. Αρκετά καλά θα έλεγα, χωρίς ωστόσο να θυμάμαι και κανένα αξιοσημείωτο σημείο. Εν γένει, το ηχητικό παρτ δεν με ενθουσίασε. Κάποια σημεία μάλιστα της Branchini και του Ellero τα βρήκα χαμηλής ποιότητας. Overall θα έλεγα πως άμα έλειπαν τα σκηνοθετικά ευρήματα της 3ης πράξης δεν θα θεωρούσα πως είδα κάτι σημαντικό.

Αυτά. Να πω πως ήταν νέα παραγωγή και παρακολούθησα την πρεμιέρα

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Alexander Joel, Σκηνοθεσία Peter Konwitschny, Σκηνικά & Κοστούμια Johannes Leiacker, Φωτισμοί Hans Toelstede, Don Carlos Jean-Pierre Furlan, Elisabeth de Valois Susanna Branchini, Rodrigue, Marquis de Posa Dario Solari, La Princesse d’ Eboli Marianna Tarasova, Philippe II Francesco Ellero d’ Artegna, Le Grand Inquisiteur Jaco Huijpen, Un Moine (Charles V) Marcel Rosca, Thibault Sabine Conzen, Le Contede Lerme/Le Héraut Thorsten Büttner, Une voix Céleste Liesbeth Devos, Députés flamands Milcho Borovinov, Adrian Fisher, Laurent Kuba, Nabil Suliman, Bruno Schraen-Vanpeperstraete, Jean Bermes

Scharoun Ensemble

Την Τρίτη 7-2-10, παρακολούθησα στο Μέγαρο, στην μεγάλη αίθουσα, το Scharoun Ensemble. Πρόκειται για ένα spin-off της Φιλαρμονικής του Βερολίνου – εξ’ ού και το όνομά του. Ένα ιδιαίτερα καλό, κλασικό οκτέτο (δατ ιζ 2 βιολιά, βιόλα, τσέλο, μπάσο, κόρνο, φαγκότο και κλαρινέτο), που δυστυχώς έπαιξε σε μια μισοάδεια αίθουσα. Ίσως να ήταν καλύτερα να έπαιζαν στην μικρή αίθουσα, μιας και τέτοια σύνολα είναι δύσκολο να προκαλέσουν ματς θριλινγκ στο εν πολλοίς αστοιχείωτο ελληνικό κοινό.

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος την Τσέχικη σουΐτα του Dvořák, έργο 39 (μεταγραφή για οκτέτο του Ulf-Guido Schäfer) και το Hommage a T.S. Eliot, για οκτέτο και σοπράνο, της Σοφίας Γκουμπαϊντουλίνα, με σολίστα την σοπράνο Barbara Hannigan. Στο δεύτερο μέρος είχαμε το σεπτέτο σε Εb, έργο 20, του Beethoven.

Θα σταθώ κατ’ αρχάς στο ιδιαίτερο έργο της Γκουμπαϊντουλίνα και στην γεμάτη ευαισθησία ερμηνεία της Hannigan. Έργο ιδιαίτερο, με έντονα πνευματικό, ίσως και μυστικιστικό θα έλεγα χαρακτήρα, που μας καθήλωσε.

Πολύ καλή ερμηνεία και στο σεπτέτο του Μπετόβεν – έργο πολύ όμορφο, που το άκουσα πρώτη φορά και σίγουρα θα ψάξω να το βρω να το ξανακούσω.

Το συγκρότημα αποτελείται από τους: Alexander Bader κλαρινέτο, Markus Weidmann φαγκότο, Stefan de Leval Jezierski γαλλικό κόρνο, Wolfram Brandl βιολί, Aleksandar Ivić βιολί, Micha Afkham βιόλα, Richard Duven τσέλο και Peter Riegelbauer κοντραμπάσο.

Αυτά τα ολίγα.