Τρίτη, Ιουλίου 07, 2009

Ο Ήχος του Μότζαρτ


Μια πολύ ενδιαφέρουσα συναυλία παρακολουθήσαμε στις 2-7-9, στο Μέγαρο (88). Το συγκρότημα Le Cercle de l' Harmonie, υπό την διεύθυνση του Jérémie Rhorer, μας παρουσίασε τρία από τα τελευταία έργα του Μότζαρτ. Μάλιστα μας τα έπαιξαν με όργανα εποχής της εποχής του Μόζαρτ και, απ’ όσο μπόρεσα να κρίνω, υιοθετώντας εν γένει όλο το ερμηνευτικό πνεύμα της ίδιας εποχής.

Μας έπαιξαν:

Α’ Μέρος
Ο μαγικός αυλός, KV 620, εισαγωγή
Κοντσέρτο για κλαρινέτο σε λα μείζονα, ΚV 622, Nicola Boud κόρνο ντι μπασέτο

Β’ Μέρος
Ρέκβιεμ, KV 626, Cornelia Götz σοπράνο, Maria Riccarda Wesseling μετζοσοπράνο, Stefano Ferrari τενόρος, Andreas Wolf μπάσος και χορωδία Les Éléments

Η αναπαράσταση του πνεύματος της εποχής από το συγκρότημα, μας έδειξε μια πολύ διαφορετική πλευρά των έργων. Πολύ πιο κοντά στον μπαρόκ ήχο, και όχι μόνο στην τεχνική αλλά και στο όγκο και την χροιά του ήχου. Επίσης το ολιγομελές του σχήματος έβγαζε στην επιφάνεια πολλές φορές διαφορετικές μουσικές φράσεις απ’ ότι έχουμε συνηθίσει και με πολύ διαφορετική ποιότητα. Ιδιαίτερα το ρέκβιεμ, που το έχουμε συνδέσει με μεγάλες ορχήστρες και τεράστιες χορωδίες, ήταν σαν το άκουγα πρώτη φορά.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η εισαγωγή του Μαγικού αυλού νομίζω πως ήταν και το λιγότερο καλό κομμάτι της βραδυάς. Μου φάνηκε άτονο, χωρίς ειρμό – δεν είχα από πού να πιαστώ για να το παρακολουθήσω – και χαώδες. Εν γένει σε πολύ λίγα σημεία μπόρεσα να μπω στη μουσική. Δεν ξέρω αν τους βγήκε ή ήταν η άποψη του μαέστρου, πάντως σε μένα δεν άρεσε αυτό που άκουσα.

Από το επόμενο όμως κομμάτι η ορχήστρα ανέβηκε σε άλλη κλάση. Το συγκεκριμένο κοντσέρο – από τα πιο γνωστά του Μότσαρτ – δεν θα έλεγα πως με συγκινούσε ιδιαίτερα, μέχρι που το διάβασα το βιβλίο του Ερικ-Εμμανουελ Σμιτ Η ζωή μου με τον Μότζαρτ. Γράφει ο Σμιτ, σε ένα άκρως λυρικό/συγκινητικό τόνο, εν είδη διαλόγου με τον Μόζαρτ (για το 2ο μέρος): Το κλαρινέτο, νανουρισμένο από τα έγχορδα, μουρμούρισε μια τρυφερή μελωδία που, με τις κατιούσες της, αποπνέει κάτι σαν γαλήνια θλίψη. Στην αρχή, φαντάστηκα ότι μου έστελνες αυτό το adagio για συμπαράσταση, μόνο και μόνο για να μου αποδείξεις ότι και συ είχες γνωρίσει τη λύπη. Μετά, όμως, καθώς το κομμάτι συνέχιζε, συνειδητοποίησα ότι άλλο πράγμα μου έλεγες. Το κλαρινέτο, όσο γλυκό και λεπτεπίλεπτο κι αν ήταν, αρνιόταν να λυγίσει, να υποταγεί στην κατάθλιψη; ανέβαινε ξανά, τραγουδούσε, ανθοβολούσε, κατάφερνε να ξεχωρίσει. Η λύπη είχε μεταμορφωθεί. Με τα αισθήματά σου είχες πλάσει ένα έργο. Η θλίψη είχε μετασχηματιστεί σε ομορφιά.

Νομίζω πως η ερμηνεία της Nicola Boud ήταν πολύ κοντά στην παραπάνω περιγραφή. Βέβαια δεν θα την χαρακτήριζα άψογη τεχνικά, αλλά είχε πάθος, ερμηνευτικό όραμα και ολοκληρομένη άποψη για το έργο. Όλα αυτά νομίζω πως βγήκαν, με αποτέλεσμα μια πολύ καλή ερμηνεία. Μάλιστα, έπαιζε με ένα corno di bassetto, στην ίδια τονικότητα για την οποία γράφτηκε αρχικά το έργο. Άξια κέρδισε το θερμότατο χειροκρότημα του κοινού στο τέλος.

Το δεύτερο μέρος ήταν αφιερωμένο στο πασίγνωστο Ρεκβιεμ. Έργο που ο συνθέτης άφησε ημιτελές και μάλιστα ο βαθμός στον οποίο το έργο είναι δική του σύνθεση είναι ακόμη θέμα μεγάλης συζήτησης.

Το ρέκβιεμ που μας έπαιξαν ήταν έργο μουσικής δωματίου. Μικρή ορχήστρα και μικρή χορωδία, μας πέρασαν ένα πνεύμα κατάνυξης μάλλον παρά το μεγαλειώδες επικό πνεύμα που αποπνέουν συνήθως οι σύγχρονες ερμηνείες. Ακόμη και το μεγαλειώδες Dies Irae, μου έφερε στο νου πολύ περισσότερο το γρηγοριανό μέλος από το οποίο κατάγεται, παρά το πνεύμα ο-φόβος-του-θεού για το οποίο είναι γνωστό. Στο ίδιο πνεύμα και οι μονωδοί και η εξαιρετική χορωδία μας παρέπεμψαν σε μια διαφορετική, πιο «ανθρώπινη» εκδοχή του έργου. Και προφανώς το ερμηνευτικπο πνεύμα του μαέστρου δεν θα μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά δίχως την υποστήριξη μιας άρτιας τεχνικά ορχήστρας. Εν κατακλείδει, από τα καλύτερα σύνολα παλιάς μουσικής που έχω ακούσει.

Αυτά. Όλοι στο τέλος φύγαμε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά από την όμορφη βραδυά που μας επιφύλαξε το γαλλικό συγκρότημα.

Ετικέτες

buzz it!

16 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Τον Jérémie Rhorer και το σύνολο του δεν τον άκουσα ζωντανά είχα υπόψη μου την συμμετοχή του στο άλμπουμ της Damrau Mozart Donna όπου προσωπικά δεν βρήκα κάτι το εξαιρετικό στο σύνολο να πω την αλήθεια. Αντίθετα μου άφησε την αίσθηση ότι υπολειπόταν σε σχέση με τις επιδόσεις της Damrau και τι ωραίο θα ήταν να είχε κάποια άλλο support είτε με σύνολο εποχής ή όχι.
Άκουσα και κάποιες συμφωνίες με αυτό το σύνολο και οφείλω να πω ότι δεν με ενθουσίασε. Παράλληλα άκουσα αυτές τις συμφωνίες με τον Mackerras και SCO όπου τελικά ίσως να είναι και κορυφαίες, όπως και το Reqiuem του (στο στυλ που περιγράφεις).

Τέλος πάντων το είχα ξεχάσει εντελώς ως σύνολο, δεν το άκουσα ζωντανό ομολογουμένως. Για το Requiem όπως το περιγράφεις το έχω ακούσει, προκαλεί εντυπώσεις γεγονός. Αλλά προτιμώ τις πιο "βαριές" ερμηνείες, π.χ του Bohm όπου δεν την αλλάζω με τίποτα Πολύ προσωπική ερμηνεία ομολογουμένως αλλά τόσο βαθιά στο πνεύμα το έργου και με τόση ένταση, που είναι νομίζω ένα από τα "must have" μου.

8/7/09 00:19  
Anonymous Ανώνυμος said...

Χμ.... να πω την αλήθεια έτσι όπως έπεξαν τον Μαγικό Αυλό είχα στο νου μου πως είναι μετριότατοι. Αλλά μετά ανέβηκαν πολύ. Δεν είχα άποψη πρωτού τους ακούσω και ίσως απλά να έκαναν μια πολύ καλή εμφάνιση. Πάντως είχαν μια πολύ καλή βραδυά!

Τώρα να πω την αλήθεια και γω προτιμώ την επική βέρσιον του ρεκβιεμ. Όμως η ερμηνεία που παρακολούθησα μας έδειξε μια άλλη διάσταση η οποία σπάνια βγαίνει στην επιφάνεια - και αυτό μου άρεσε πολύ. Ήταν κάτι διαφορετικό και τόνισε διαφορετικά πράγματα από τις συνήθεις ερμηνείες. Αφτερ ολ αύτο είναι και στο εσσενς των κλασικών έργων

8/7/09 16:45  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αυτό είναι το καλό με την κλασσική μουσική ότι οι ερμηνείες έχουν τις περισσότερες φορές άποψη που μπορεί να αρέσει ή όχι.

Απλά όταν άκουσα αυτό το σύνολο δεν μου έκανε αίσθηση. Την ίδια περίοδο ο Sir Charles Mackerras έκανε ηχογραφήσεις Mozart, για την Ηι-Ενδ εταιρία Lynn (πανάκριβα στερεοφωνικά κ.λπ). O Abbado έκανε το άλλη μια φορα "θαύμα" του με την Mozart Orchestra (με όργανα εποχής) που τελικά με έκαναν και αγνόησα τον Αρμονικό Κύκλο.

BTW η καινούργια μου μόδα:
http://dch.berliner-philharmoniker.de/

Μια και δεν το βλέπω να βρεθώ κατ΄εκεί, πήρα ένα διαρκείας ;-)

9/7/09 00:00  
Anonymous Ανώνυμος said...

Very sexy site! Αλλά κάπως ακριβό δεν το έχουν το εισητήριο;

9/7/09 09:19  
Anonymous Ανώνυμος said...

ΝαιΓια αυτό πήρα διαρκείας ενός μήνα (40Ε) και πλάνταξα να βλέπω συναυλίες. Όσες θέλω όσες φόρες θέλω σε μήνα με δικαίωμα να το κάνω extend ένα χρόνο, πιστώνοντας το πόσο του μήνα που έδωσα. Εντυπωσιακό δε είναι το γεγονός των Live συναυλιών που θα έρθουν. Αγοράζοντας εισιτήριο μήνα ή έτους συμπεριλαμβάνονται και αυτές. Τις παρακολουθείς την ίδια μέρα της συναυλίας με 15 λεπτά καθυστέρηση.

Επίσης η σκηνοθεσία τους μ' αρεσε πολύ και δεν την βρήκα καθόλου βαρετή μια και τρυγυρνάει πολύ στην ορχήστρα και είναι "ανθρώπινη", π.χ σε ένα σημείο σε μια συναυλία της της 8ης του Bruckner με το Thielemann, φάνηκε σε ένα πλάνο ένας μουσικός να βάζει ωτοασπίδες (θυμήθηκα τον Alex).

Το ανακάλυψα τυχαία στο Facebook, όπου είναι παρών επίσημα η ορχήστρα και έγινα Supporter, που στέλνουν κατά καιρούς νέα και ενημερώσεις και γνώρισα το Digital Concert Hall. Μια μέρα μου έστειλαν κουπόνι που μπορούσα να το εξαργυρώσω με ένα εισιτήριό. Δεν έχασα την ευκαιρία, το εξαργύρωσα και... έγινε το κακό.

Είναι και λίγο ευέλικτο μια και μπορείς να αγοράσεις συγκεκριμένο έργο από μια συναυλία. Έτσι έκανα και το πρώτο τεστ: Πήρα το κονσέρτο Νο.9 για πιάνο του Mozart (Jeunehomme}, my favorite one, με την Pires και τον Pinnock (elegant and stylish performance), το οποίο κόστιζε 4Ε. Ε μετά λέω, δεν πάει θα πάρω το διαρκείας γιατί με έτρωγε να δω καμιά 10αρια ακόμα τουλάχιστο.

9/7/09 10:05  
Blogger Σπύρος Γ. Ι.Π. said...

Αγαπητέ φίλε, συγχαρητήρια για το μπλογκ σου. Λίγα είναι τα ιστολόγια στη χώρα μας που βρίσκουμε νέα για την κλασική μουσική. Θα ήθελα όμως να προσθέσω κάτι. Το κοντσέρτο για κλαρινέτο δεν παίζεται με κόρνο ντι μπασέτο. Το όργανο που είδες λέγεται basset clarinet στα αγγλικά, το κόρνο ντι μπασέτο είναι το bassethorn. Στα ιταλικά επίσης αυτό το όργανο λέγεται κλαρινέτο ντι μπασέτο, το κόρνο ντι μπασέτο είναι άλλο πράγμα. Όντως το κοντσέρτο αυτό σύμφωνα με τις σύγχρονες έρευνες γράφτηκε για το συγκεκριμένο όργανο, που δεν είναι όμως το κόρνο ντι μπασέτο.Είναι ένα κλαρινέτο σε λα με τέσσερις παραπάνω νότες στην έκτασή του. Η έκτασή του είναι ίδια με αυτή του κόρνου ντι μπασέτο. Στα ελληνικά δεν έχω δει καμία ονομασία γι αυτό το όργανο. Και πάλι συγχαρητήρια για το μπλογκ

12/7/09 19:21  
Blogger Σπύρος Γ. Ι.Π. said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

12/7/09 19:21  
Anonymous Ανώνυμος said...

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια :-)

Άμα ακολουθήσεις το λίνκ που δίνω από την wikipedia λέει ακριβώς αυτά που λές και εσύ. Όμως εδώ λέει πως K. 622, was originally sketched out as a concerto for basset horn in G. Τώρα στο πρόγραμμα έλεγε πως το όργανο που έπαιζε η Boud ήταν corno di bassetto και πως θα έπαιζε στην αρχική τονικότητα. Ομολογώ πως δεν το είχα ξαναδεί ούτε έχω absolute pitch οπότε αν το πρόγραμμα ήταν λάθος, λάθος έκανα και εγώ :-)

12/7/09 19:51  
Blogger Σπύρος Γ. Ι.Π. said...

Χαίρομαι πάρα πολύ που υπάρχει κάποιος που βρίσκει ενδιαφέρον σε κάτι τέτοια ζητήματα. Ναι, όντως έχει βρεθεί ένα χειρόγραφο, το οποίο καθοδήγησε μάλιστα τους ερευνητες σημαντικά, που αυτό το έργο ήταν για κόρνο ντι μπασέτο σε σολ. Όμως το χειρόγραφο αυτό υπάρχουν μόνο 199 μέτρα του έργου. Το χειρόγραφο με το έργο ολοκληρομένο έχει χαθεί. Σώζεται ένα πρόγραμμα συναυλίας στη Ρίγα της Λεττονίας που απεικονίζεται γραφικά το όργανο που ο Stadler, κλαρινετίστας και φίλος του Mozart, στον οποίον ήταν αφιερωμένο το έργο, έπαιξε. Όλα αυτά μάλλον ενδιαφέρουν όμως περισσότερο τους ειδικούς ερευνητές. Εκείνο που έχει περισσότερη σημασία είναι ότι αυτό το όργανο έχει τέσσερις παραπάνω νότες, με αποτέλεσμα να διευρύνεται η έκταση του οργάνου προς τα χαμηλά και το σημαντικότερο, να αποκτάει το κλαρινέτο τέσσερις πλήρεις οκτάβες. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι να εκφράζονται καλύτερα οι αντιθέσεις και πάρα πολλές μουσικες φράσεις του έργου να αποδίδονται καλύτερα. Τώρα τι ακριβώς έγραψε ο Mozart είναι αντικείμενο έρευνας πολλών εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Χαίρομαι που βλέπω ενδιεφέρον για την κλασική μουσική, από ένας όπως φαίνεται από σχόλια παλαιότερων αναρτήσεων που έριξα μια ματιά Κερκυραίο :-)

13/7/09 04:37  
Anonymous Ανώνυμος said...

Να πω και εγώ μερικά πράγματα που διάβασα. To κονσέρτο για κλαρινέτο γράφτηκε για Basset-Clarinet ή καλύτερα Clarinette alto και δεν αμφισβητείται ότι το χειρόγραφο ή η παρτιτούρα του σολίστ της πρεμιέρας Statler, πρέπει να ήταν για άλτο κλαρινέτο. Οι εκδότες έργων του Mozart το εξέδωσαν για κλαρινέτο, το οποίο εκείνη την εποχή ήταν συνώνυμο του Basset-horn. Το Basset-horn και το Basset-Clarinet ανήκουν και τα δύο στην οικογένεια των κλαρινέτων. Στην κλασσική περίοδο φαίνεται να επικράτησε στην ορχήστρα το Basset-horn. Στις ενορχηστρώσεις του ο ίδιος Mozart χρησιμοποιούσε τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούσε Basset-Horn (Grand Partita, Requiem, Πενθιμη Μασονική Μουσική κ.λπ). Στην όπερα του La Clemenza di Tito κάνει χρήση και των 2 σε 2 άριες όπου είναι obligato. Υπάρχει η ηχογράφηση του Jacobs που το τήρησε κατά γράμμα αυτή την ιδιαιτερότητα.

Να τονίσουμε ότι αυτά τα 2 όργανα ήταν η εξέλιξη ενός γαλλικού ξύλινου πνευστού ονόματι "chalumeau", εποχής μπαρόκ. Αυτό πέρασε εξελίχθηκε στην περίφημη σχολή του Mannheim, όπου οι συνθέτες της ανέδειξαν τις δυνατότητες και τον ήχο του "απόγονου" κλαρινέτου. To Basset-Clarinet δημιουργήθηκε το 1788 από τον Theodore Lodz αυλικό κατασκευαστή οργάνων της Αυστριακής Αυτοκρατορίας. O Stadler ήταν αυτός που το έκανε γνωστό και έμεινε στην ιστορία από τα έργα που ζήτησε να του γράψει ο Mozart.

Είναι γνωστό ότι οι ορχήστρες με τα όργανα εποχής, προσπαθούν να εξοικειωθούν με το πως ήταν η ορχήστρα εποχής, η οποία στα κλαρινέτα εικάζουν οτί είχε basset-horn και το συνήθειο της εποχής. Κατ' εξαίρεση και κατά οδηγία θα χρησιμοποιούταν basset clarinet, το οποίο κατά τις ιστορικές έρευνες είχε βγει εκτός "μόδας".

Το σύνολο του Le Cercle de L'Harmonie έχει basset-horn. Μέλος της ορχήστρας η Nicola Baud, η οποία απ' ότι διαβάζω χρησιμοποιεί basset-horn (πληροφορίες από τα Cds). Μάλιστα στο CD της Damrau Mozart-donna ερμηνεύουν την άρια της Vittelia "Non piu di fiori" με Basset-horn obligato. Για την πληρότητα η άρια του Sesto "Parto, ma tu ben mio" από την ίδια όπερα με Basset-clarinet obligato. Στην πρεμιέρα του έργου ο Stadler έπαιξε και τα 2 όργανα.

Συμπέρασμα: Μάλλον η συναυλία που είδε ο Spiretos ήταν με Basset-Horn, στηριγμένη στην δημοσιευμένη παρτιτούρα του έργου, με την αισθητική και την άποψη του Rhorer πως θα ερμηνευόταν το έργο στην κλασσική περίοδο γενικά και όχι όπως θα ήταν στην πρεμιέρα με τον Stadler και το Basset-clarinet. Για την αρχική παρτιτούρα του έργου έγιναν και γίνονται ακόμα μελέτες.

Από ηχογραφήσεις: Ξεχωρίζουν οι 2 της Sabine Meyer. Με την Staatskappelen Dresden υπο τον εξαιρετικό (πάρεξ άγνωστο) Hans Vonk και με την "popular" του Claudio Abbado με την Φιλαρμονική του Βερολίνου. Ήταν και η πρώτη που το ερμήνευσε σε Basset Clarinet. Προτιμώ του Vonk για τα πιο wised-tempi. Και ο κλαρινετίστας Michael Collins το ερμήνευσε σε Basset Clarinet με την Russian National Orchestra υπο τον Michael Pletnev. To CD είχε και μια ιδιαίτερη εκκεντρικότητα. To κονσέρτο για βιολί του Beethoven σε μια μεταγραφή για Basset-clarinet.

Πρόσφατα η Harmonia Μundi έχει μια ηχογράφηση όπου γίνεται χρήση ενός ανακατασκευασμένου Basset-clarinet (το ονόμασαν και clarinette d'amour), όπως ακριβώς φαίνεται στην γκραβούρα που βρέθηκε στην Ρίγα.

Αυτά!

13/7/09 23:13  
Blogger Σπύρος Γ. Ι.Π. said...

Το basset clarinet δεν είναι ίδιο με το alto clarinetto. Το άλτο κλαρινέτο μοιάζει περισσότερο με το κόρνο ντι μπασέτο, μόνο που το δεύτερο έχει λεπτότερο λαιμό, ο οποίος του δίνει και το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα. Το basset clarinet, που μάλλον θα λέγαμε κλαρινέτο ντι μπασέτο στα ελληνικά είναι ένα κλαρινέτο σε λα, από αυτά που λέμε σοπράνο κλαρινέτα με τέσσερις παραπάνω νότες. Από τις ηχογραφήσεις, μου αρέσουν πάρα πολύ οι ερμηνείες του μύθου του οργάνου, Carl Leister και η κλασική εκτέλεση του Alfred Prinz με την Συμφωνική της Βιέννης με τον Carl Boehm. Αυτές με το, σημερινό και "συμβατικό" κλαρινέτο. Σε εκτελέσεις με κλαρινέτο ντι μπασέτο με έχει εντυπωσιάσει το βίντεο:
http://www.youtube.com/watch?v=6PhG6GKlV3w
με τον σπουδαίο Ιταλό κλαρινετίστα Alessandro Carbonare. Σε αυτό το βίντεο, ο Carbonare παίζει με ένα κλαρινέτο ντι μπασέτο. Το όργανο αυτό είναι ένα μοντέρνο κλαρινέτο με πέντε παραπάνω νότες προς τα χαμηλά. Το όργανο αυτό το χρησιμοποίησε ο Mozart σε ένα ακόμα έργο του, στην όπερα La Clemenza di Tito, σε ένα σημείο που είναι από τα πιο ωραία σόλο για κλαρινέτο: http://www.youtube.com/watch?v=1oQQD7EwWRI
Σε αυτή την εκτέλεση νομίζω όμως ότι δεν παίζεται με κλαρινέτο ντι μπασέτο. Όπως και να 'χει όμως μιλάμε για υπέροχη μουσική που τιμά ένα παρεξηγημένο, στην Ελλάδα, και μόνο εδώ, όργανο. :-)

14/7/09 04:43  
Blogger mahler76 said...

και να φανταστείς πως την σνομπάρησα την βραδιά...

14/7/09 19:30  
Blogger Alex said...

Πέρσι είχαμε κάνει το Κοντσέρτο με τον Frost (με τους Academy st Martin in the Fields) ο οποίος έφερε το Basset του και επιτέλους το άκουσα απο κοντά. Με εντυπωσίασαν οι έξτρα νότες αλλα να πω την αλήθεια η χροιά του ήχου έχει κάτι το οποίο, ίσως δεν έχω συνηθήσει αλλα δεν με ενθουσιάζει. Αυτό που αναρωτιέμαι πάντως είναι το άν κανείς ξέρει τι νότες έγραψε ακριβώς ο Μότσαρτ για το κουιντέτο για κλαρινέτο, του οποίου το χειρόγραφο επίσης έχει χαθει, και νομίζω οτι σώζεται μόνο μια "διασκευή" για όργανα χωρίς τις έξτρα κάτω νότες. Άραγε όποιος έχει μπασσέτ παίζει χαμηλά όσες νότες του επιτρέπει το όργανο; υπάρχει κάποια πολύ πιστή Barenreiter η κάτι τέτοιο έκδοση η οποία να ακολουθεί πιστά τις επιθυμίες του συνθέτη όσον αφορά την χαμηλή έκταση του Μπασσέτ;

21/7/09 01:47  
Blogger Σπύρος Γ. Ι.Π. said...

Αγαπητέ Αλέξανδρε, αν δεν με κατάλαβες είμαι το κουλιάμπαλο. Τι μικρός που είναι ο ιστόκοσμος αλήθεια; :-) Το κουιντέτο είναι ένα υπέροχο έργο. Για το θέμα που ρωτάς χρειάζεται κάποια έρευνα. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Αυτή τη στιγμή μπορώ να πω μόνο ότι η πρώτη μαρτυρία για το μπασέτ είναι από πρόγραμμα συναυλίας του 1788. Το όργανο αυτό ήταν κατασκευή του Lotz. Ήταν όμως μόνο δύο ημιτόνια χαμηλότερο σε έκταση από το συμβατικό κλαρινέτο. Το απόσπασμα από το κοντσέρτο για κόρνο ντι μπασέτο σε σολ είναι, σύμφωνα με τους ειδικούς, του 1787. Σε αυτό το χαμηλό ρε εμφανίζεται τέσσερις φορές. Στο βιβλίο του Άγγλου ερευνητή Albert, Rice,: “The Clarinet in the classical period” αναφέρεται ότι σύμφωνα με πηγές τις εποχής ο Stadler τροποποίησε το όργανο που έφτιαξε ο Lotz, έτσι ώστε να φτάνει μία νότα ακόμη χαμηλότερα. Το κουιντέτο είναι σύνθεση του 1789. Τώρα, τι ακριβώς έγραψε ο Mozart είναι ζήτημα πολλών ερευνών. Με το ανάλογο θέμα σχετικά με το κοντσέρτο έχουν ασχοληθεί πολλοί, για το κουιντέτο δεν ξέρω αν έχει γίνει δουλειά. Αυτά. Όπως και να 'χει και τα δύο έργα είναι εξαιρετική μουσική. Όπως και το Kegelstat. Αυτά, καλή συνέχεια και ελπίζω να τα πούμε από κοντά.

22/7/09 03:06  
Blogger Alex said...

Ναι ξέρω ακριβώς ποιός είσαι και απο που κρατάει η σκούφια σου, μαφιόζε του μουσικού γυμνασίου κέρκυρας :-)
(συγνώμη σπυρέτο...το κάναμε αμέρικαν μπάρ εδω πέρα αλλα ...βρήκε ο γύφτος τη γενιά του....)

Εχουν πολύ ενδιαφέρον αυτά που λές, ελπίζω η συζήτηση να συνεχιστεί στο Κομμένο με μπύρα σύντομα και 2-3 εκδόσεις και ηχογραφήσεις να μελετήσουμε όσο ετοιμάζονται οι μεζέδες...

22/7/09 03:24  
Anonymous Ανώνυμος said...

Νομίζω πως το(ο) κουγιάμπαλο(ς) γράφεται με γ και όχι με λ :-)

22/7/09 14:24  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home