Tannhäuser

Το Σάββατο 24-1-9, παρακολούθησα στην αίθουσα Τριάντη την αναπαραγωγή του Tannhäuser από την ΕΛΣ (90). Η αρχική παραγωγή ήταν του 2007 της Όπερας του Σαν Φραντσίσκο. Ήταν νομίζω μια πολύ μεγάλη επιτυχία για την ΕΛΣ, πού κατάφερε να παρουσιάσει μια όπερα σε επίπεδο που μόνο στο εξωτερικό έχω δει.

Η σκηνοθεσία ήταν του Graham Vick, τον οποίον τον είχαμε δει πρόπερσυ στην Μποέμ, σε μια παράσταση που δεν θα την χαρακτήριζα και αξιομνημόνευτη. Νομίζω πως στον Τανχώυζερ όμως είχε πολύ καλή προσέγγιση και αρκετά μεγάλη έμπνευση στην υλοποίηση του. Νομίζω πως κατάφερε να περάσει πολύ όμορφα τον διχασμό του πρωταγωνιστή ανάμεσα στον σαρκικό έρωτα της Αφροδίτης και τον ρομαντικό της Ελίζαμπεθ. Ωστόσο, εξίσου εύστοχα πέρασε και το δικό του understatement, πως πρόκειται ουσιαστικά για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, με την επιλογή της ίδιας πρωταγωνίστριας για τους ρόλους της Αφροδίτης και της Ελίζαμπεθ.

Το έργο διαδραματίστηκε ολόκληρο στο ίδιο σκηνικό, μια μεγάλη αίθουσα που άλλοτε παριστάνει την σπηλιά του Όρους της Αφροδίτης, άλλοτε την αίθουσα τελετών του λαντγράβου της Θουριγγίας. Στην μέση του σκηνικού ένα δέντρο το οποίο ήταν γεμάτο πράσινα φύλα στην πρώτη πράξη, σχεδόν ξερό στην δεύτερη και ξερό και καμένο στην τρίτη. Στην αρχή νόμιζα πως συμβολίζει την λίμπιντο του Τανχώυζερ, αλλά μάλλον (μιας και άνθισε στο τέλος μαζί με την ποιμαντική ράβδο του Πάπα) συμβόλιζε το ισοζύγιο της αμαρτίας που είχε ο πρωταγωνιστής. Ίσως να έκανε και ένα σχόλιο για τον χριστιανισμό εδώ ο σκηνοθέτης. Αρκετά πετυχημένο σκηνικό και επίσης και τα εφέ με τις φωτιές και τους φωτισμούς πολύ καλά και αυτά και στις σωστές δόσεις.

Επίσης πολύ μου άρεσαν η χορογραφία και οι χορευτές και οι χορεύτριες του μπαλέτου της ΕΛΣ. Αυτό που βρήκα λίγο αμερικανιά, αλλά δικαιολογείται αν σκεφτούμε πως σε Αμερικάνους απευθύνονταν originally, ήταν το άλογο που βγήκε επί σκηνής. Φαντάζομαι πόσα καθαρτικά και ηρεμιστικά θα του είχαν δώσει προκειμένου να μην κάνει του κεφαλιού του. Επίσης ο συρφετός των προσκυνητών μου φάνηκε λίγο άσχετος έτσι ζόμπι-λάικ που περιφέρονταν. Ωραία ήταν ρακένδυτοι αλλά θα προτιμούσα να αυτομαστιγώνονταν :-)) Θα ήταν έτσι και πιο κοντά στην ιστορική πραγματικότητα :). Εν πάσει περιπτώσει, αυτά είναι λεπτομέρειες που ελάχιστα επηρέασαν την πολύ καλή βραδυά.

Από πλευράς τώρα πρωταγωνιστών, νομίζω πως την παράσταση έκλεψε η Lise Lindstrom, στον διπλό ρόλο της Αφροδίτης-Ελίζαμπεθ. Συναρπαστική φωνή, δυνατή, καμπανιστή και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Εντυπωσιακή και σαν γυναίκα, ψηλή, ξανθιά, με έντονη σκηνική παρουσία έβγαλε τον μαραθώνιο των δύο ρόλων άνετα, διαπρέποντας από την αρχή μέχρι το τέλος, τόσο σαν σεξουαλική Αφροδίτη όσο και σαν ρομαντική Ελίζαμπεθ. Δίπλα της ο John Treleaven, ιδιαίτερα στην αρχή, έμοιαζε σαν να μην υπάρχει. Νόμιζα πως τραγουδάει συνέχεια στο mute. Ευτυχώς βελτιώθηκε αρκετά από την δεύτερη πράξη και μετά, δίνοντάς μας μια πολύ δυνατή σκηνή, την στιγμή που συνειδητοποίησε την αμαρτία του μετά των διαγωνισμό τραγουδιού.

Πολύ καλοί και οι υπόλοιποι, με προεξάρχοντες τον Motti Kaston ως Wolfram και τον Martin Snell, στον ρόλο του λαντγράβου της Θουριγγίας.

Θα πρέπει να δώσουμε επίσης εύσημα τόσο στην παιδική χορωδία ROSARTE που τραγούδησε πολύ καλά, όσο και στην μεγάλη έκπληξη της βραδυάς, την ορχήστρα της ΕΛΣ που ήταν πραγματικά αγνώριστη! Πολύ καλός ήχος, σωστή άρθρωση και σχεδόν εξαφανισμένα τα συνήθη προβλήματα συντονισμού που έχει μεταξύ των διαφόρων οργάνων στα γρήγορα ρυθμικά μέρη (λέω σχεδόν γιατί λιγάκι προς το τέλος της πρώτης πράξης τους ξέφυγε λιγάκι). Πράγμα βέβαια που θα το αποδώσω αποκλειστικά στον μαέστρο Philippe Auguin. Και επειδή τόσο ο Carlo Montanaro πέρσυ στον Σιμών Μοκανέγκρα όσο και ο Martin André πρόπερσυ είχαν επίσης πολύ καλά αποτελέσματα με την ορχήστρα, μήπως τελικά δεν φταίνε οι μουσικοί που συνήθως η ορχήστρα δεν είναι καλή; Λέω τώρα…

Αυτά.

Οι κυριότεροι συντελεστές:

Μουσική Διεύθυνση Philippe Auguin, Σκηνοθεσία Graham Vick, Σκηνικά & Κοστούμια Paul Brown, Χορογραφία Ron Howell, Φωτισμοί Adam Silverman, Hermann Martin Snell, Tannhäuser John Treleaven, Wolfram von Eschenbach Motti Kaston, Walther von der Vogelweide John Horton Murray, Biterolf Rolf Haunstein, Heinrich der Schreiber Andreas Conrad, Reinmar von Zweter Keel Watson, Venus/Elisabeth Lise Lindstrom, Βοσκός Μίνα Πολυχρόνου, Ακόλουθοι Αλέξανδρος Δαγκλής - Στέφανος Καλτσής - Αναστάσης - Αχιλλέας Ζαφειρόπουλος - Αλέξανδρος Τζούτζας