Σάξονες (...again)

Την προηγούμενη βδομάδα είπα να ξεκουραστώ λιγάκι και έτσι πήρα 2 μέρες άδεια από την δουλειά και πήγα μια βόλτα στις Βρυξέλλες και στις τριγύρω πόλεις (Brugge, Gent, Leuven). Πολύ όμορφες και πολύ ζωντανές πόλεις, ωστόσο δεν έχω στο νου μου να γράψω τις ταξιδιωτικές μου εντυπώσεις :-)

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω καμμιά όπερα στην La Monnaie αλλά δεν άφησα και την ευκαιρία να πάει χαμένη :-) Έτσι, την προηγούμενη Παρασκευή, 30-5-8, βρέθηκα στο Paleis des Beaux-Arts των Βρυξελλών προκειμένου να παρακολουθήσω την Sächsische Staatskapelle Dresden υπό τον Myung-Whun Chung. Και την ορχήστρα και τον μαέστρο τους έχω ξαναπαρακολουθήσει, τόσο μόνος τους όσο και μαζί. Μου αρέσουν και οι δύο πολύ, οπότε ήταν μια συναυλία που πήγα πολύ θετικά προδιαθετημένος και δεν διαψεύστηκα! (94)

Μας έπαιξαν,

Α’ Μέρος
Olivier Messiaen Les offrandes oubliées, méditation symphonique
W.A. Mozart Pianoconcerto in d nr. 20, KV 466, με σολίστ τον Lars Vogt

B’ Μέρος
Ludwig van Beethoven Symphonie nr. 5 in c, op. 67

Είχα δύο άγνωστα σημεία σε αυτή την συναυλία: το κομμάτι του Messiaen και τον πιανίστα. Οπότε εκτός της αδημονίας να δω αν θα επαληθευτούν τα expectations μου σε σχέση με την μουσική απόδοση, είχα και το challenge του αναπάντεχου.

Το έργο του Messiaen δεν το είχα ξανακούσει. Είχα διαβάσει βέβαια πως ο Myung-Whun Chung έχει ένα specialization στον Messiaen, αλλά όσες φορές έχει έλθει στην Ελλάδα δεν έχει παίξει Messiaen. Θα έλεγα πως ενθουσίασε! Νομίζω πως o “meditation” χαρακτηρισμός υλοποιήθηκε και με το παραπάνω. Εντυπωσιακότατο το τρίτο μέρος και το πιανίσσιμο στο τέλος, όπου το κοινό κράταγε την αναπνοή του.

Στη συνέχεια το 20ο κοντσέρτο για πιάνο του Μότσαρτ με τον Lars Vogt. Πολύ καλός πιανίστας, ερμήνευσε με την τυπική γρηγοράδα και «ελαφρότητα» που συνήθως ταιριάζει στον Μοτσαρτ, χωρίς ωστόσο να υπολείπετε σε λυρισμό. Μου άρεσαν οι σαφείς, στρογγυλευμένες νότες του όσο και ο ακριβής χρονισμός τους. Γρήγορος και κοφτός στα γρήγορα μέρη, χωρίς όμως να γίνεται τραχύς. Χαριτωμένες και οι γκριμάτσες που έκανε – μάλλον την έβρισκε πολύ με ότι έπαιζε. Άρεσε πολύ και στο κοινό, το οποίο τον ανάγκασε να βγει και να μπιζάρει (με κάτι που το ανάγγειλε αλλά δυστυχώς δεν το θυμάμαι)

Το δεύτερο μέρος ήταν νομίζω θριαμβευτικό. Πρέπει να ήταν η καλύτερη 5η που έχω ακούσει. Ορχήστρα και μαέστρος μου δημιούργησαν την αίσθηση πως παρακολουθούσα έναν δεξιοτέχνη να επιδεικνύει αυτάρεσκα το πόσο καλά ξέρει να κάνει αυτό στο οποίο είναι καλός – και να αποδεικνύει με μεγάλη άνεση και το γιατί θεωρείτε τόσο καλός. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό η ερμηνεία μας κράτησε καρφωμένους στις θέσεις μας και μας μετέδιδε συνεχώς τα τόσο thrilling vibrations που μόνο μια έντονη ερμηνεία μπορεί να περνάει. Από τις περιπτώσεις που «φεύγεις» και μάλιστα μακρυά.

Αυτά.