H Ωραία, το Τέρας και ο Γκαστόν

Την προηγούμενη Τετάρτη (21-11-7) παρακολούθησα το musical Η Ωραία και το Τέρας, στο γήπεδο badminton (50). Αποδείχτηκε όχι και πολύ καλή ιδέα. Ο κύριος λόγος που αποφάσισα να πάω ήταν πως η
περσινή μου εμπειρία δεν ήταν κακή. Δυστυχώς η τωρινή ήταν, και όχι τόσο λόγω παράστασης όσο λόγω οργάνωσης-παραγωγής. Και βεβαίως, άμα είναι καλή η παράσταση μπορεί να παραβλέψεις τα παραφερνάλια, αλλά αυτή την φορά δεν ήταν.

Η παράσταση άρχισε με 20—25 λεπτά καθυστέρηση, μετά από παρατεταμένα χειροκροτήματα του κοινού. Μέσα στο γήπεδο επικρατούσε αρκετά μεγάλη φασαρία. Παιδάκια φώναζαν, κόσμος έτρωγε πατατάκια, κυκλοφορούσε στους διαδρόμους γενικά υπήρχε ατμόσφαιρα πανηγυριού. Το booklet της παράστασης (5 €) έχει την πιο φτηνιάρικη εκτύπωση που θα μπορούσε. Η σκηνή μου φάνηκε βελτιωμένη με πέρσυ, αλλά πάλι καμμιά σχέση με θεάτρου που φιλοδοξεί να ανεβάσει musiclas. Είχε βέβαια διαμορφωθεί μια τάφρος για την ορχήστρα (η οποία είχε τρομερά δυνατή ενίσχυση, αλλιώς δεν θα ακούγονταν τίποτα), αλλά ένα σκοινί που κάποια στιγμή τράβαγε μια καρέκλα με χάλασε πάρα πολύ. Και βέβαια, η σήμανση στο πάρκινγκ είναι ελλιπέστατη. Χάθηκα σε κάποιο φρουραρχείο ακολουθώντας τις οδηγίες των παρκαδόρων. Γενικά είχα το συναίσθημα πως το πνεύμα των διοργανωτών ήταν «χάντρες και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς». Για 50 € που πλήρωσα όχι ευχάριστο συναίσθημα.

Πάμε τώρα στην παράσταση. Αυτό που εισέπραξα ήταν ανέμπνευστη σκηνοθεσία και ευτελή σκηνικά. Ο Eoin Cannon στο ρόλο του τέρατος ήταν λίγος. Έβγαλε ένα τέρας – καρικατούρα, καμμιά σχέση με τέρας που μπορεί να προκαλέσει φόβο. Μέτριος και σαν τραγουδιστής επίσης. Η Ashley Oliver στο ρόλο της Μπέλ, αδιάφορη. Τόσο σαν ηθοποιός όσο και σαν τραγουδίστρια.

Αύτος που έσωσε την κατάσταση ήταν ο Ben Harlow στο ρόλο του Γκαστόν. Απέδωσε πάρα πολύ καλά των χαρακτήρα, τραγούδησε και χόρεψε πολύ καλα, γενικά έδωσε την ψυχή του και την έδωσε πολύ καλά. Ήταν απόλαυση να τον παρακολουθείς. Νομίζω πως ήταν πραγματικά μακρυά από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές.

Καλοί ήταν επίσης και τα ζωντανά αντικείμενα, με προεξάρχοντα τον Ben Stock στο ρόλο του Λυμιέρ, που ήταν απολαυστικός.

Η ορχήστρα δεν ήταν κακή. Τουλάχιστον δεν άκουσα κάτι κακό, αλλά βέβαια με τόσο δυνατή ενίσχυση και τόσο πολύ background noise δεν μπορείς να διακρίνεις καi πολλά πράγματα.


Οι κύριοι συντελεστές:

Σκηνοθεσία/Χορογραφία Alison Polland, Μουσική Διεύθυνση Goeffrey Tinniswood, Σκηνικά Charles Camm, Ενδυματολόγος Elizabeth Dennis, Αφηγητής/Μωρίς Richard Colson, Τέρας Eoin Cannon, Μπελ Ashley Oliver, Λεφού Mark Connell, Γκαστόν Ben Harlow, Ανόητα Κορίτσια Alice Mogg, Kim Harley, Laura Tyrer, Λυμιέρ Ben Stock, Κυρία Ποτς Susan Humphris, Μπάμπετ Sophia Thierens

Αυτά...

Ps. Κάτι άλλο που επίσης είναι χαρακτηριστικό, είναι η ανυπαρξία πληροφόρησης για τη διανομή. Πρέπει να πας εκεί και να αγοράσεις το booklet για να την μάθεις. Κι αυτό inline με την γενικότερη τριτοκοσμική κατάσταση.

Sinfonietta Αθηνών et al

Αρκετά ενδιαφέρουσα η βραδυά της περασμένης Δευτέρας, 22-11-07, στην κεντρική αίθουσα του Παρνασσού. H Sinfonietta Αθηνών, υπό την διεύθυνση του Γιώργου Αβραμίδη, μας πέρασε από το Μπαρόκ στη εποχή του Ρομαντισμού μέσα από ένα μουσικό ταξίδι (70).

Ξεκίνησαν με την Σουίτα για φλάουτο με ράμφος, ορχήστρα & τσέμπαλο σε Λα ελάσσονα, του G. Ph. Telemann. Στο φλάουτο ο Δημήτρης Κούντουρας. Πολύ όμορφο κομμάτι και εξαιρετικός ο Κουντουράς, με ψυχή και άποψη, αν και δεν απόφυγε κάποια λαθάκια σε μερικά πολύ γρήγορα περάσματα. Πολύ ταιριαστός ο διάλογος ορχήστρας - σολίστα με τον Αραβίδης να το συντονίζει πολύ καλά, αλλά και να δίνει και την προσωπική του ματιά στο έργο του Telemann. Συνολικώς η απόδοση της ορχήστρας ήταν πολύ καλή στην ανάγνωση του έργου, με προεξέχοντες τα δύο πρώτα βιολιά και το τσέμπαλο. Νομίζω πως αυτό το κομμάτι ήταν και η κορυφαία στιγμή της βραδυάς.

Στη συνέχεια ακούσαμε την συμφωνία κοντσερτάντε του G. Bottesini σε θέματα από την όπερα I Puritani, για τσέλλο, κοντραμπάσο και ορχήστρα, σε μεταγραφή της Ειρήνης Τηνιακού. Έπαιξαν οι Βαγγέλης Νίνα τσέλο και ο Βασίλης Παπαβασιλείου κοντραμπάσο. Δεν ενθουσιάστηκα από το αποτέλεσμα. Μου φανήκαν ασύνδετοι οι σολίστες με την ορχήστρα, ο καθένας τράβαγε το δρόμο του. Η ορχήστρα μάλιστα σε κάποια φάση σχεδόν εξαφανίστηκε λες και το μόνο που είχε σημασία ήταν ο διάλογος των δύο σολίστ. Πολύ καλοί και οι δύο, πρέπει να πω. Θα έλεγα πως αυτό που μου έμεινε από αυτό το κομμάτι ήταν η επίδειξη δεξιοτεχνίας του Παπαβασιλείου στο μπάσο.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το κοντσέρτο για φλάουτο και ορχήστρα του Blavet. Φλάουτο έπαιξε ο Δημήτρης Φωτόπουλος. Ξεχώρισε η ερμηνεία του, ωστόσο μου φάνηκε σε σημεία άνιση. Ίσως να χρειάζονταν λίγο περισσότερη προετοιμασία από μέρους του. Σε ορισμένα σημεία ήταν εξαιρετικός, σε κάποια μέτριος και 1-2 μου φάνηκε σαν να πέρασε από πάνω.

Η συναυλία έκλεισε με την Malediction (κατάρα?) του Liszt, έργο για ορχήστρα εγχόρδων και πιάνο. Πολύ καλός ο πιανίστας Τίτος Γούβελης, έπαιξε ψυχή τε και σώματι και η ορχήστρα τον ακολούθησε στον ενθουσιώδη τόνο που έδωσε. Άρεσε πολύ στο κοινό και κέρδισε δικαίως τα χειροκροτήματά του στο τέλος. Λίγο … rude η ερμηνεία του, θα την προτιμούσα πιο σοφιστικέ, αλλά και έτσι δεν με χάλασε.

Αυτά.

Ανεπάρκεια

Μετά από αρκετό καιρό (και βασικά γιατί δεν βρήκα καμιά ταινεία που να με τραβάει) είπα να πάω να ακούσω την ΚΟΑ. Έτσι βρέθηκα την περασμένη Παρασκευή, 9-11-7 στο θεωρείο 13 στο Μέγαρο, πάνω ακριβώς από την ορχήστρα (62).

Τώρα τι με έπιασε και διάλεξα αυτή την θέση δεν ξέρω. Μάλλον επειδή σπάνια πάω στα θεωρεία είπα να πάω να θυμηθώ πως είναι. Όχι καλή επιλογή τελικά. Έχει βέβαια το καλό να είσαι σχεδόν μέσα στην ορχήστρα, αλλά η ακουστική είναι μετριότατη. Ίσως να είναι καλή με κανένα κουαρτέτο ή τρίο, πάντως για μεγάλη ορχήστρα είναι προς αποφυγή. Ήμουν σχεδόν πάνω από τα χάλκινα, τα οποία όταν έπαιζαν δυνατά σχεδόν σκέπαζαν τα πάντα.

Εν πάσει περιπτώσει, έστω και με αυτή την distorted εικόνα, ακούσαμε:

Στο Α’ Μέρος

Δημήτρης Μαραγκόπουλος: «Ιωνία», κομμάτι για ορχήστρα

Franz Liszt: Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2 σε λα μείζονα με τον Κυπριανό Κατσαρή

Στο Β' Μέρος

Jean Sibelius: Συμφωνία αρ. 5 σε μι ύφεση μείζονα, έργο 82

Μουσική διεύθυνση: Άλκης Μπαλτάς


Κλασική η διάρθρωση του προγράμματος, ένα μοντέρνο έργο στην αρχή, ένα κοντσέρτο μετά και το βαρύ πυροβολικό το πρώτο του β’ μέρους.

Αρκετά σύνθετο το έργο του Μαραγκόπουλου, ομολογώ πως δεν μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Είχε πολλά κρουστά και η χρήση του σαντουριού ήταν ιντριγκαδόρικη, αλλά το βρήκα μαλλον λίγο ασύνδετο. Μου φάνηκε πως έλειπε η συνοχή και κάποιο … internal meaning? Κατι τέλος πάντων, ένας συνδετικός ιστός.

Στην συνέχεια το κοντσέρτο του Λιστ με σολίστα τον Κυπριανό Κατσαρή. Και εδώ μου φάνηκε μέτρια η εκτέλεση. Οι γνωστές αδυναμίες της ΚΟΑ (ρηχός ήχος, αδύνατα έγχορδα) επιταθήκαν από την ερμηνεία του Κατσαρή. Μου φάνηκε φλατ, χωρίς κανένα αίσθημα και με ένα προσωπικό στυλ στην τεχνική, που με εκνεύρισε λίγο. Σαν να μην σέβεται την αξία κάθε φθογγόσημου και να θεωρεί πως είναι θέμα ερμηνείας. Επίσης έχει μια νευρικότητα και βιασύνη στο τελέιωμα των φράσεων, ιδίως των γρήγορων. Η απόδοση του Μπαλτά μάλλον αδιάφορη κι αυτή. Δεν θυμάμαι καμμιά προσωπική ερμηνεία ή κάτι τέλος πάντως. Πολύ διεκπεραιωτική.

Το παιγνίδι ζεστάθηκε λίγο στο δεύτερο ημίχρονο, βασικά λόγω Sibelius. Αβανταδόρικο έργο, με μεγάλες εντάσεις, μεγάλα σαλπίσματα από τα χάλκινα (ιδίως στα τέλη του πρώτου και τελευταίου μέρους) με μικρές φράσεις σε χαμηλή ένταση από τα ξύλινα. Νομίζω πως εδώ ήταν αρκετά καλοί. O Μπαλτάς πήρε επάνω του και έβγαλε κάποια προσωπικά στοιχεία στην ανάγνωση του έργου. Tα έγχορδα τραγούδησαν λίγο και στα σημεία μεγάλης έντασης νομίζω πως κατάφεραν να συγκινήσουν το ακροατήριο. Γενικώς είχαν αξιοσημείωτη βελτίωση. Αξίζει να τονιστεί το added value του ομποΐστα και του κλαρινετίστα που ερμήνευαν τα σόλο μέρη. Νομίζω πως και οι δύο ήταν εξαιρετικοί.

Αυτά για την ΚΟΑ. Δύσκολη υπόθεση τα ρομαντικά έργα. Για να πω και την αλήθεια πάντως, ο λόγος που τελικά είπα να πάω ήταν η συμφωνία του Sibelius, πράγμα που τελικά ήταν και το καλύτερο μέρος της βραδυάς.

PS. Αναρωτιέμαι γιατί μια ορχήστρα σαν την ΚΟΑ έχει τόσο μέτρια απόδοση. Και κοινό έχει και αρκετά μεγάλη παράδοση και οι μουσικοί ατομικά νομίζω πως είναι πολύ καλοί. Τι λείπει? Οι μεγάλοι μαέστροι μήπως? Οι καλλιτεχνικοί διευθυντές? Είναι άραγε κι αυτό γνώρισμα της κακής σχέσης που έχουν οι νεοέλληνες με την ποιότητα?