Bella Venezia!

Την προηγούμενη βδομάδα βρέθηκα για ολιγοήμερες διακοπές στην Βενετία. Δυστυχώς δεν έπαιζε τίποτε ούτε στο La Fenice ούτε στο teatro Malibran. Ως συνήθως στην Ιταλία οι σκηνές είναι κλειστές τις πρώτες μέρες του χρόνου• και πέρσυ που ήμουν την ίδια εποχή στη Ρώμη τα ίδια θυμάμαι.

Εν πάσει περιπτώσει, μπορεί τα grande venues να μην έπαιζαν αλλά όλο και κάτι βρήκα. Έτσι στις 2 του μήνα στην εκκλησία του San Vidal άκουσα το συγκρότημα Interpreti Veneziani σε ένα κλασικό βενετσιάνικο πρόγραμμα.

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος τις 4 εποχές του Βιβάλντι και στο δεύτερο την σουΐτα για τσέλλο και έγχορδα του Marais και έναν χορό από την Σύντομη Ζωή του de Falla.


Δεν θα έλεγα πως ήταν τίποτε ιδιαίτερο η ερμηνεία του συγκροτήματος, ωστόσο ήταν πολύ όμορφα να ακούς την μουσική του Βιβάλντι μέσα σε μια όμορφη εκκλησία στην Βενετία, κάτω από έναν τεράστιο πίνακα του Carpaccio. Πάντως στο τέλος χειροκροτήθηκαν αρκετά και μάλιστα μπίζαραν με κάτι πάλι του Marais (though I don’t remember what it was)

To ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε ανήμερα των Φώτων σε μια πολύ εντυπωσιακή εκκλησία, την βασιλική της Santa Maria Gloriosa dei Frari, την ίδια εκκλησία που είναι κι ο τάφος του Monteverdi. Στην θέση του μεγάλου πίνακα υπήρχε ένας ιδιαίτερα λαμπερός Τιτσιάνος «the Assumption of the Virgin» (η κοίμηση της θεοτόκου το λέμε αυτό στα ελληνικά;) και γενικά το σκηνικό ήταν πιο ανεβασμένο.


Σε αυτό βέβαια συνέτεινε και το συγκρότημα που μας έπαιξε και μάλιστα σε όργανα εποχής. Ήταν το Ensemble Strumentale e Coro “SANTA CECILIA”, υπό την διεύθυνση του Giuliano Fracasso.

Μας έπαιξαν στο πρώτο μέρος το Ορατόριο της Γέννησης του Camille Saint-Saëns και στο δεύτερο το πρώτο μέρος από τον Μεσσία του Händel. Τραγούδησαν οι Maria Teresa Berzaccola Σοπράνο, Laura Rizzetto Mezzo, Giovanni Comisso Basso – ήταν και ένας τενόρος και μια άλτο αλλα δεν τα σημείωσα :-|

Πολύ συναισθηματική ερμηνεία και γενικώς πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα, μιας και οι περισσότεροι μέσα στην εκκλησία ήταν ντόπιοι και απ’ ότι κατάλαβα ήταν κάτι που το έκαναν κάθε χρόνο.

Το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος τους έφερε άλλες δύο φορές στη σκηνή όπου μας έπαιξαν την πρώτη φορά το μοτσάρτειο «Ave Verum Corpus» και την δεύτερη κάτι που – ξανά – δεν θυμάμαι.

Αυτά. Σίγουρα η πόλη αξίζει για περισσότερες και πιο ενδελεχείς αναζητήσεις.