Η Όπερα της Πεντάρας

Το Σάββατο που μας πέρασε (16/1/10) είδα στο Παλλάς την Όπερα της Πεντάρας, του Bob Wilson. Και προβληματίστηκα αρκετά. Όχι τόσο για το θέαμα – που το βρήκα πολύ καλό – όσο για την γενικότερη προσέγγιση του έργου.

Νομίζω πως ο Wilson έφτιαξε μια οπτική πανδαισία. Η μία σκηνή ήταν καλύτερη από την άλλη και όλες τις παρακολουθούσες με ανοιχτό το στόμα. Οι φωτισμοί, τα σκηνικά, τα κοστούμια, οι κινήσεις των ηθοποιών ήταν όλα αναπάντεχα όμορφα.

Ωστόσο, κάτι δεν μου άρεσε. Δηλαδή αρκετά δεν μου άρεσαν και όσο περνούσε η ώρα μου πετάγονταν συνέχεια μπροστά μου και δεν με άφηναν να απολαύσω το όμορφο θέαμα.

Κατ’ αρχάς νομίζω πως το λιμπρέτο δεν ακολουθήθηκε. Δηλ. ακολουθήθηκε στο περίπου. Ενδεχομένως αυτό να ήταν μέσα στο πνεύμα των δημιουργών της όπερας, μιας και στο νου τους είχαν πως πρέπει να είναι δυνατό το ανέβασμά της ακόμη και σε ένα καμπαρέ, αλλά νομίζω πως χάθηκαν μερικές πολύ καλές στιγμές. Π.χ. η σκηνή με το Pirate Jenny μόνο σαν ref στην original μπορεί να ιδωθεί, κλπ, κλπ. Με άλλα λόγια μου φάνηκε σαν να έπρεπε να έχεις δει την Όπερα της Πεντάρας για να δεις και να καταλάβεις την Όπερα της Πεντάρας του Wilson.

Μετά νομίζω πως το μουσικό παρτ υποβαθμίστηκε πάρα πολύ. Σε στιγμές μου φαίνονταν σαν ηχητική επένδυση θεατρικού. Και εν γένει πολύ συχνά αναρωτιόμουν κατά την διάρκεια του έργου, αν έχει η όπερα καμμιά σημασία ή απλώς είναι ένα bg (θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και κάποιο άλλο) το οποίο χρησιμοποίησε ο Wilson για να στήσει τα απίθανα εικαστικά του.

Η τελευταία μου ένσταση – αν και υποπτεύομαι πως αυτή οφείλετε περισσότερο στην εγχώρια περιρρέουσα ατμόσφαιρα λόγω χούντας, αντιπολίτευσης, Θεοδωράκης κλπ, κλπ. – είναι γιατί τέτοια πρεμούρα με τον Brecht as opposed στο “θάψιμο” του Weill. Λέει κανείς πως η Τραβιάτα είναι του Πιαβέ;