Η Ωραία Γαλάτεια

Την Τρίτη 20-1-9, παρακολούθησα την μονόπρακτη οπερέτα του Franz von Suppé, που ανέβασε η Λυρική μαζί με την Όπερα Δωματίου Αθηνών (66), για τον εορτασμό των 20 χρόνων από την ίδρυση της δεύτερης. Χαριτωμένο ανέβασμα, με τα σκηνικά και το κέφι των πρωταγωνιστών να κλέβουν την παράσταση.

Η υπόθεση διαδραματίζεται στην αρχαία Κύπρο, στο εργαστήριο του γλύπτη Πυμγαλίωνα. Στην παράσταση που παρακολούθησα, το εργαστήριο είχε αρκετά εύστοχα μεταφερθεί σε μια σύχρονη εποχή, με τον Πυγμαλίωνα να παραμένει μεν γλύπτης, αλλα γλύπτης που φτιάχνει γύψινα αγαλματίδια για τουρίστες. Η Γαλάτεια είχε συρρικνωθεί από κανονικό άγαλμα σε επιτραπέζιο μπιμπελό.

Την παράσταση έκλεψε ο Ζαφείρης Κουτελιέρης, στο ρόλο του Γανυμήδη. Αεικίνητος κεφάτος, τραγούδησε, έπαιξε, χοροπήδηξε και εν γένει ήταν η ψυχή της παράστασης. Από κοντά του στο ρόλο του πλούσιου συλλέκτη Μίδα ο Δημήτρης Πακσόγλου. Ενσάρκωσε αρκετά πειστικά τον ρόλο του πλούσιου εισοδηματία που ασχολείται με την συλλογή έργων τέχνης.

Μέτριος ο Κων/νος Κληρονόμος ως Πυγμαλίων. Καθόλου δεν του βγήκε ο ρόλος, ωστόσο δεν τραγούδησε άσχημα. Ωστόσο, δεν επηρέασε και ιδιαίτερα το έργο μιας και ο ρόλος του ήταν μικρός. Στα ίδια επίπεδα κυμάνθηκε και το δημιούργημά του, η Μαριάννα Μανσόλα στο ρόλο της Γαλάτειας. Αν και ήταν χαριτωμένη παρουσία και υποδύονταν αρκετά καλά (αρκετά όμορφη η ασιμί φόρμα της – τουλάχιστον από την απόσταση που καθόμουν εγώ, στο πίσω μέρος της πλατείας), ωστόσο το «σφίξιμο» που είχε στις ψηλές νότες δεν ήταν ό,τι το καλύτερο.

Δίπλα στο Κληρονόμο, στους πολύ πετυχημένους της παράστασης, θα έβαζα σίγουρα την Έλενα Τζαβάρα για την πολύ καλή δουλειά στα σκηνικά και την σκηνοθεσία αλλά και για το κονσεπτ της παράστασης.

Η απόδοση της ορχήστρας και του μαέστρου στα συνήθη νεοελληνικά επίπεδα: δατ ιζ μετριότης.

Πολύ κακή ιδέα βρήκα την μετάφραση του λιμπρέτου στα ελληνικά. Αυτά.