Ρεσιτάλ βήχα
Το προηγούμενο Σάββατο (14-4-7) παρακολούθησα στη μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου το ρεσιτάλ της Mitsuko Uchida (65), αφιερωμένο αποκλειστικά στον Μπετόβεν. Μας έπαιξε στο πρώτο μέρος τις 6 Μπακατέλλες, op. 126 και την σονάτα αρ. 28 op. 101 στο δεύτερο την σονάτα αρ. 29 op. 106, «Hammerklavier».Προς αρκετά μεγάλη μου έκπληξη, η Uchida πρέπει να είναι πολύ δημοφιλής στο Αθηναϊκό κοινό. Μέσα στην αίθουσα δεν έπεφτε καρφίτσα! Και από φίλους που έψαχναν εισιτήρια από την Τετάρτη του Πάσχα έμαθα πως δεν υπήρχε τίποτε. Παράξενο αυτό, μιας πριν λίγες μέρες η ορχήστρα της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας έπαιξε σε ένα μισο-άδειο Μέγαρο. Υποθέτω βέβαια πως έπαιξε ρόλο και η ολοσέλιδη συνέντευξη της Uchida στο Κυριακάτικο Βήμα, συνέντευξη αρκετά ενδιαφέρουσα. Φαίνεται πως ο ΔΟΛ μερικά «παιδιά» του τα αγαπάει περισσότερο από άλλα :-)
Το πολυπληθές κοινό όμως κουβάλησε μαζί του και πολυπληθέστατους ανοιξιάτικους βήχες. Τόσο πολύ βήχα καιρό είχα να ακούσω! Όπως και να το κάνουμε είναι εμπειρία να προσπαθείς να απολαύσεις ένα pianissimo και η κυρία από πίσω να βήχει επανειλημμένως στο πιο σιγανό σημείο. Έτσι μου ήλθε στο διάλλειμα να της ζητήσω τα χρήματα που πλήρωσα για το εισιτήριο! Στο κάτω-κάτω κυκλοφορούν αντιβηχικά σιρόπια, χάπια, καραμέλες κι αν δεν είναι αποτελεσματικά, μπορεί να κάτσει κανείς και σπίτι του!
Anyway…
Η Uchida ντύθηκε πολύ εντυπωσιακά και πολύ γιαπωνέζικα για την περίσταση. Με το χρυσαφί λαμπυρίζον φαρδύ παντελόνι της και το αραχνοΰφαντο άσπρο μπερτοειδές σακάκι έμοιαζε με πεταλούδα. Μου άρεσε πολύ και την βρήκα πολύ ταιριαστή γιαπωνέζα :-)
Ωστόσο, η ερμηνεία της δεν μου πολύ-άρεσε. Την βρήκα κάπως … ακραία; για ειδικά γούστα; Νομίζω πως η προσωπική της ματιά στα έργα δεν μου ταιριάζει. Και μιλάω όχι τόσο για της μπακατέλλες, όσο για τις σονάτες. Ενώ ήταν πολύ καλή στα αργά μέρη (το adagio της 29 ήταν εξαιρετικό) στα γρήγορα, έντονα μέρη δεν ήταν του γούστου μου. Θα έλεγα πως σε μερικά μέρη (πχ στο 1ο της 29) με εκνεύρισε και λίγο. Έπαιζε όλα τα forte fortissimo και μάλιστα πριν από τις δυνατές συγχορδίες έκανε μια μεγάλη παύση, μετά χτύπαγε τα πλήκτρα με όλη της την δύναμη αναπηδώντας ολόκληρη στο σκαμνί και μετά έκανε άλλη μια μεγάλη παύση. Εντάξει, το έκανε 1-2 φορές αλλά δεν είναι και για χόρταση! Σαν αποτέλεσμα έδωσε – ή εισέπραξα εγώ τουλάχιστο – μια αποσπασματική μορφή στα έργα, σαν να είναι συρραφές από μουσικά μέρη παρά ολοκληρωμένα έργα. Βέβαια δεν ήθελε και πολύ κόπο να το κάνει αυτό, μιας και η Hammerklavier έχει εγγενώς αυτό το χαρακτηριστικό. Ωστόσο, είναι συζητήσιμο κατά πόσο το να το φέρεις αυτό στα άκρα μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία.
Εν πάσει περιπτώσει, στο κοινό άρεσε πάρα πολύ, φέρνοντάς την πίσω στη σκηνή 3-4 φορές στο τέλος.
posted by spiretos72 at 13:21
5 Comments:
Τελευταία φορά που βρέθηκα σε συναυλία στο Μέγαρο είχα ένα ψιλοβήχα και σκέφτηκα να ζητήσω μερικές καραμελίτσες: δεν υπήρχαν, έχουν τελειώσει, εκεί πέρα είναι, εδώ όχι επάνω θα έχει, αύριο θα φέρουμε, τι καραμελίτσες λέτε;
:-))))
Και στα Κατά Ιωάννην Πάθη που πήγα προσφάτως στο Μέγαρο το ίδιο ρεσιτάλ βήχα παρακολούθησα, ειδικά από τους πίσω μου. Γενικώς δεν μπορώ να πω ότι διαθέτω κάποια φοβερή μουσική μόρφωση, αλλά απ' όσο έχω καταλάβει, νομίζω ότι το ελληνικό κοινό δεν είναι ιδιαιτέρως συνηθισμένο στην παρκολούθηση τέτοιου είδους συναυλιών. Μου είχε κάνει εντύπωση όταν -το περασμένο καλοκάιρι, στο Ηρώδειο- είχα παρακολουθήσει Beethoven και Brahms και το κοινό χειροκροτούσε, όχι στο τέλος της συμφωνίας του Beethoven, αλλά κατά την ολοκλήρωση του εκάστοτε μέρους της, πράγμα που είχε ενοχλήσει πολύ και την ίδια την ορχήστρα.
Νίκος
Στο Ηρώδειο γενικώς το κοινό είναι λίγο ... πανηγυριώτικο :-) Είναι λόγω του φεστιβάλ υποθέτω. Φαίνεται πως φεστιβάλ στα ελληνικά σημαίνει πανηγύρι. Τώρα για τους βήχες ... τι να πω. Έχω πάει σε αρκετές αίθουσες στην Ευρώπη αλλά τόσο πολύ βήχα όσο στην Ελλάδα δεν έχω συναντήσει. Ίσως φταίει το νέφος :-)
Στον Bach ειδικά μου είχε κάνει ενύπωση ότι είχε συνεχή ροή βήχα -τουλάχιστον αυτή είναι η εντύπωσή που μου έμεινε, διότι σε ορισμένα σημεία ήταν πολύ εκνευριστικό. Μίλησα για πιθανή έλλειψη εξοικείωσης, διότι, πέραν αρκετών άλλων συμπεριφορών που έχω παρατηρήσει (όπως αργοπορημένες αφίξεις), και το ζήτημα του βήχα δεν είναι σε καμία περίπτωση απλώς "ιατρικό". Θέλω να πω ότι μέχρις ενός βαθμού μπορεί κανείς να τον συγκρατήσει τον βήχα του ή τουλάχιστον να μειώσει τη συχνότητά του. Αντί να βήξει 20 φορές το λεπτό, ας βήξει 10. Ή ας πάρει καραμέλα, όπως λέει ο s.frang. Το χω μελετήσει το θέμα, διότι μια φορά έδινα ένα μάθημα στη σχολή και ο από πίσω μου έβηχε τόσο πολύ που αδυνατούσα να συγκεντρωθώ ακόμα και στο στοιχειώδες επίπεδο που απαιτείται, για να γράψεις μια πρόταση με σωστή σύνταξη.Από τότε έχω κάνει φαινομενολογικές έρευνες πάνω στον βήχα. Εν ολίγοις: αυτός που πάει σε συναυλία και βήχει ελεύθερα, λες κι είναι στο λεοφωρείο είναι της ίδιας λογικής με τη γυναίκα του Woody Allen στους "Μικροαπατεώνες" η οποία απαντάει στο κινητό της την ώρα που παρακολουθεί Vivaldi σε μια εκκλησία της Βενετίας. Γι' αυτό στο εξωτερικό όπως λες δεν βήχουν τόσο πολύ. Εκτός κι αν πράγματι φταίει το νέφος...
Νίκος
Δημοσίευση σχολίου
<< Home